Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ – Γνώση Σαμαέλ Λιτελάντες

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 – Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Εφόσον κάποιος δεν έχει άμεσα βιώσει αυτό που δεν ανήκει στο χρόνο, αυτό που είναι η αλήθεια, δεν θα έχει αυτήν την ενέργεια, αυτό το ζήλο, αυτό το κίνητρο, αυτή τη συνεχή δύναμη που χρειάζεται για να εργάζεται κάποιος με σφοδρότητα πάνω στον εαυτό του.
Σε αυτούς τους σύγχρονους καιρούς οι επίδοξοι μαθητές είναι χλιαροί, δεν εργάζονται στον εαυτό τους αδιάκοπα, διακαώς. Αυτό οφείλεται με ακρίβεια στο ακλόνητο γεγονός ότι δεν έχουν ποτέ πραγματικά βιώσει αυτό το οποίο είναι η αλήθεια – αυτό που είναι πέρα από το σώμα, τα συναισθήματα και το νου. Δεν είναι δυνατόν να έχει κάποιος κίνητρο για συνεχή εργασία στον εαυτό του εάν δεν έχει προηγουμένως βιώσει την πραγματικότητα.
Αυτό το οποίο κάποιος αισθάνεται μέσα στα ενδότατα βάθη του Είναι του, είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να βιώσει άμεσα αυτό που δεν ανήκει στο χρόνο.
Αυτό που βρίσκεται σε αυτήν την όχθη, εδώ μέσα στην Κοιλάδα της Σαμσάρα, είναι αυτό που υποφέρει…
Αυτό που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη είναι αυτό που είναι πέρα από το χρόνο… Αυτό είναι αυτό, και εσείς δεν γνωρίζετε τι είναι αυτό.
Το Είναι του Είναι είναι πέρα από τον εαυτό, μέσα στον Κήπο της Αγάπης, μέσα σε αυτό που δεν ανήκει στο χρόνο…
Το Είναι του Είναι είναι πολύ πέρα από το σώμα, τα συναισθήματα και το νου…
Εμείς οι Αδερφοί της Προσφοράς υποφέρουμε πάρα πολύ για τα φτωχά ανθρωποειδή που ζουν σε αυτήν την κοιλάδα της πίκρας. Επιθυμούμε να τα μεταφέρουμε στην αντίπερα όχθη…
Μονάχα το Σώμα της Μεταμόρφωσης, το Νιρμανακάγια, μπορεί να μας προετοιμάσει για τη συνεχή βίωση αυτού που δεν ανήκει στο χρόνο.
Το Σώμα Νιρμανακάγια λαμβάνεται όταν κάποιος απαρνηθεί τη Νιρβάνα για την αγάπη προς την ανθρωπότητα. Αυτά τα σώματα πρέπει να δημιουργηθούν στην Ένατη Σφαίρα, το ξέρετε αυτό.
Το Σώμα Νιρμανακάγια κατέχεται μονάχα από τους Μποντισάττβας της Συμπόνοιας, αυτούς που έχουν απαρνηθεί την ευτυχία για την αγάπη προς αυτήν την υποφέρουσα ανθρωπότητα.
Μονάχα το Σώμα Νιρμανακάγια, ή Σώμα της Μεταμόρφωσης, μας μετατρέπει σε όντα ικανά να βιώνουμε διαρκώς την πραγματικότητα.
Πολλοί άνθρωποι θα κατανοήσουν αυτούς τους στίχους με τη διάνοια, αλλά δεν έχουν συνείδηση αυτών των διδασκαλιών, επειδή δεν τις έχουν βιώσει άμεσα.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι είναι η Αλήθεια, επειδή δεν την έχουν δει, επειδή δεν την έχουν βιώσει, επειδή δεν έχουν τη συνείδηση αυτής.
Η Αλήθεια είναι αυτό που είναι άγνωστο από στιγμή σε στιγμή.
Η Αλήθεια είναι αυτό που είναι πάντοτε καινούριο.
Η Αλήθεια είναι άχρονη.
Αυτό που αισθάνεται κανείς στην καρδιά του, ο πόνος με τον οποίο βασανίζεται κανείς σε οποιαδήποτε στιγμή, έχει την προέλευσή του στο χρόνο.
Αυτό που δεν έχει να κάνει με το χρόνο βρίσκεται πάντοτε στην αντίπερα όχθη.
Η αληθινή πληρότητα, η γνήσια ευτυχία, βρίσκεται στην αντίπερα όχθη.
Οι οικογένειες εγείρονται μέσα στο χρόνο, χάνονται μέσα στο χρόνο, είναι πάντοτε υποκειμενικές, ασυνείδητες και υποφέρουν πάρα πολύ.
Οι ανθρώπινες μάζες εμφανίζονται και εξαφανίζονται μέσα στο χρόνο, είναι οι ζωντανοί νεκροί.
Εκείνες οι σκιές του παρελθόντος γίνονται φαντάσματα που κλαίνε και ταξιδεύουν μέσα από το στενό δρομάκι του παρόντος, ρίχνοντας τον εαυτό τους προς το μέλλον.
…Σκιές του χθες που προβάλλουν τον εαυτό τους στο μέλλον μέσω του στενού δρόμου του παρόντος.
Πολλές διαμάχες υπάρχουν ανάμεσα σε αυτές τις σκιές του χρόνου… υποκειμενικές διαμάχες των μαζών που κλαίνε, το ξέρετε αυτό.
Φτωχά ασυνείδητα όντα που εμφανίζονται και εξαφανίζονται σαν φαντάσματα μέσα στο χρόνο.
Αυτό που είναι πέρα από εμάς, μέσα στο εσωτερικό του εσωτερικού, είναι το Είναι…
Μονάχα το Είναι του Είναι μπορεί να βιώσει άμεσα την αλήθεια.
Ο «εαυτός» βρίσκεται σε αυτήν την όχθη.
Το Είναι βρίσκεται στην αντίπερα όχθη.
Ο «εαυτός» είναι αυτό που είναι χωρίς αξία, αυτό που είναι θνητό.
Το Είναι είναι αυτό που είναι αθάνατο, αυτό που είναι πάντοτε καινούριο.
Ο «εαυτός» είναι ό,τι είναι περίπλοκο, ασυνείδητο και οδυνηρό.
Το Είναι είναι ό,τι είναι απλό, χαρούμενο και συνειδητό.
Ο «εαυτός» είναι ένας κόμπος που κάποιος πρέπει να λύσει.
Το Είναι είναι Τέλεια Πληρότητα.
Οι διάφορες οδυνηρές περιστάσεις της ζωής ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν έξω από το χρόνο.
Το να νιώθουμε αυτό που θα έπρεπε να νιώθουμε, το να νιώθουμε αυτό που κανείς δεν καταλαβαίνει, το να νιώθουμε αυτό που δεν έχει επίγνωση αυτού που το νιώθει, το να νιώθουμε για ποιο πράγμα δεν αξίζει να νιώθουμε λύπη, σημαίνει, στην πραγματικότητα, το να είμαστε ξύπνιοι.
Πίσω από το συναίσθημα που κάποιος θεωρεί τόσο πραγματικό υπάρχει ένα άλλο συναίσθημα που οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν.
Πέρα από το φως υπάρχει το Φως του Φωτός.
Πέρα από την ευφυΐα υπάρχει η Ευφυΐα της Ευφυΐας. Πέρα από τη φωτιά υπάρχει η Φωτιά της Φωτιάς.
Μονάχα η ύψιστη βαθμίδα της Πρατζναπαραμίτα-Διαίσθησης μπορεί να βιώσει άμεσα αυτό που καλείται Σουνυάτα (Κενότητα).
Κάθε Μποντισάττβα που κατέχει το ένδοξο σώμα Νιρμανακάγια έχει κάποια στιγμή βιώσει άμεσα το Φωτισμένο Κενό, την Λαμπερή Κενότητα, τη Σουνυάτα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 – ΤΟ ΟΛΟΝ

Πέρα μακριά από το Φωτισμένο Κενό και το μηχανισμό της Σχετικότητας υπάρχει Το Όλον, αυτό είναι Η Ολότητα.
Το Φωτισμένο Κενό είναι ο προθάλαμος του Όλου.
Αυτός που βιώνει το Φωτισμένο Κενό – αν δεν γυρίσει πίσω φοβισμένος – εισέρχεται μέσα στο Όλον.
Ο μύστης στρέφεται προς τα πίσω φοβισμένος πριν από το Φωτισμένο Κενό εάν δεν έχει ποτέ περάσει μέσα από τη Βουδιστική Εκμηδένιση.
Μέσα στον Ωκεανό του Αδημιούργητου Φωτός, το Μη-Είναι είναι το Αληθινό Είναι.
Κάποιος είναι πραγματικά αυτό που πιστεύει ότι δεν είναι.
Το να είναι κάποιος κάτι το οποίο δεν πιστεύει ότι είναι, είναι το να Είναι Αληθινά.
«Εάν όλα τα πράγματα μπορούν να αναχθούν στη μονάδα, σε τι μπορεί να αναχθεί η μονάδα;»
Η μονάδα μπορεί αναντίρρητα να αναχθεί σε όλα τα πράγματα!
Το να δηλώνουμε εμφατικά κάτι τέτοιο είναι εύκολο, το να το κατανοούμε είναι κάτι λίγο πιο δύσκολο, όμως όχι αδύνατο.
Το να το νιώσουμε, το να το βιώσουμε άμεσα, το να το ζήσουμε, είναι σχεδόν αδύνατο…
Όσοι έχουν κάποια στιγμή περάσει μέσα από μια τέτοια μυστικιστική εμπειρία γνωρίζουν τι είναι το Φωτισμένο Κενό.
Μονάχα αυτοί, οι λίγοι, γνωρίζουν αυτό που βρίσκεται πέρα από το σώμα, τα συναισθήματα και το νου – αυτό που είναι η Αλήθεια.
Το να επιβεβαιώνουμε διανοητικά ότι είμαστε το δέντρο, το πουλί που πετάει, το ψάρι, ο ήλιος, οι ήλιοι, είναι πολύ εύκολο.
Το να ταυτιστούμε, σε μια κατάσταση έκστασης, με το δέντρο, με το πουλί, με το ψάρι, με τον ήλιο, με τους ήλιους, και μετά να νιώθουμε ότι είμαστε όλα αυτά είναι κάτι πολύ απλό και προσβάσιμο σε κάθε φωτισμένο μύστη, είναι κάτι πολύ απλό.
Το να είμαστε πραγματικά το δέντρο, το πουλί, το ψάρι, ο ήλιος, οι ήλιοι, αποδεικνύεται σχεδόν αδύνατο. Αυτό είναι η Σουνυάτα, η εμπειρία του Φωτισμένου Κενού.
Για την κατανόηση των αναγνωστών μας θα πούμε ότι είναι ένα πράγμα το να ταυτιστούμε με το δέντρο και ένα άλλο πολύ διαφορετικό πράγμα το να είμαστε το δέντρο.
Στη Σουνυάτα κάποιος βιώνει άμεσα το Φωτισμένο Κενό. Κάποιος στ’ αλήθεια είναι το δέντρο, το πουλί, το ψάρι, ο ήλιος, οι ήλιοι, ο κόσμος, οι κόσμοι, όλα όσα είναι, ήταν και θα είναι.
Εάν κάποιος έχει «εγώ» επιστρέφει, σαν το Λυχνάρι του Αλαντίν, στο μπουκάλι, στο εσωτερικό του εγώ.
Με αυτόν τον τρόπο κάποιος χάνει τη Σουνυάτα, τη μυστικιστική εμπειρία της πραγματικότητας.
Είναι ακριβώς στη Σουνυάτα που κάποιος βιώνει άμεσα αυτό που είναι η Αλήθεια.
Στη Σουνυάτα η Ουσία κινείται ελεύθερα μέσα στην αγκαλιά του Φωτισμένου Κενού.
Η σταγόνα ενώνεται με τον ωκεανό αυτού που κανείς δεν καταλαβαίνει.
Αυτό που πραγματικά είναι, δεν κατανοείται ποτέ από αυτούς που ζουν μέσα στο χρόνο.
Αυτό που βιώνει η ουσία φοβίζει τρομακτικά το εγώ. Το να είμαστε όλα τα πράγματα και το να μην είμαστε κάποιος, είναι τρομακτικό για αυτούς που οπισθοχωρούν από τη Βουδιστική Εκμηδένιση.
Η αληθινή ευτυχία του Είναι τρομάζει το εγώ.
Στη Σουνυάτα υπάρχει ένα στοιχείο που μεταμορφώνει ριζικά.
Αυτός που κάποια στιγμή βίωσε τη Σουνυάτα θα εργάζεται εντατικά στον εαυτό του, χωρίς ποτέ να αποθαρρύνεται.
Μέσα στο Φωτισμένο Κενό κάποιος νιώθει κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να εκφραστεί με λέξεις.
Αυτό που νιώθει κάποιος μέσα στο Είναι προκαλεί πόνο στο εγώ.
Το Είναι και το Εγώ είναι ασύμβατα. Είναι σαν το λάδι και το νερό, δεν μπορούν ποτέ να αναμιχθούν.
Στη Σουνυάτα η σταγόνα βυθίζεται όλο και πιο πολύ μέσα στο μεγάλο ωκεανό… διευρύνεται τρομερά.
Πού μας οδηγεί αυτό;
Οι άνεμοι ουρλιάζουν μέσα στις λαγκαδιές των βουνών, η θάλασσα μαστιγώνει την ακτή, το εσωτερικό της γης τρέμει…
Όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά περαστικά συμβάντα, ένα μάταιο φτερούγισμα, φευγαλέες δονήσεις που χάνονται μέσα σ’ αυτό που είναι πέρα από το σώμα, τα συναισθήματα και το νου.
Όταν κάποιος ενώνεται με τον μεγάλο ωκεανό, η συνειδητότητα διευρύνεται φοβερά – κάποιος είναι το ποτάμι, η θάλασσα και τόσα πολλά περισσότερα…
Η όλη βαθύτητα είναι τρομερά θεϊκή – απέραντοι ωκεανοί…
Οι θεοί είναι απλώς κύματα φωτός μέσα στον βαθύ ωκεανό αυτού που δεν έχει όνομα.
Η υπερθετική συνείδηση του Είναι διευρύνεται, μεγεθύνεται τρομερά, και στο τέλος κάποιος έχει το προαίσθημα ότι πρέπει να χαθεί μέσα σε κάτι ακόμα πιο βαθύ…
Εάν το εγώ δεν ήταν υπαρκτό, η οποιαδήποτε πιθανότητα φόβου θα ήταν κάτι το εντελώς αδύνατο.
Δυστυχώς το εγώ υπάρχει ακόμα και φοβάται τη Βουδιστική Εκμηδένιση.
Είναι ακριβώς ο «εαυτός» αυτός που μεταδίδει τις δικές του δονήσεις απιστίας στην υπερθετική συνείδηση του Είναι.
Ο μύστης τότε αναφωνεί, «Και ο εαυτός μου; Τι θα απογίνω εγώ;»
Ο μύστης φοβάται να πάψει να υπάρχει… είναι τρομοκρατημένος… γνωρίζει ότι πρέπει να χάσει τον εαυτό του μέσα στο Όλον, στην Ολότητα.
Με αυτόν τον τρόπο κάποιος χάνει το Σατόρι, την έκσταση, το Σαμάντι, και επιστρέφει στο εσωτερικό του «εαυτού».
Πόσο λίγοι αντέχουν επιτυχώς τη Βουδιστική Σουνυάτα.
Στην πραγματικότητα το Όλον είναι πολύ πέρα από το σύμπαν της σχετικότητας.
Το Όλον είναι επίσης, αναμφισβήτητα, πολύ πέρα και από το Φωτισμένο Κενό.
Ο συμπαντικός μηχανισμός της Σχετικότητας και η αντίθεσή του, το Φωτισμένο Κενό, είναι απλά οι αντίθετοι πόλοι αυτού που είναι και, όμως, δεν είναι.
Το Όλον είναι η σύνθεση αυτών των αντιθέτων. Είναι αυτό που υπάρχει πέρα από κάθε δυνατή ύπαρξη.
Αναμφίβολα, αυτό που υπάρχει πέρα από κάθε δυνατή ύπαρξη είναι αληθινά αυτό που για το νου απολύτως δεν υπάρχει.
Το Φωτισμένο Κενό είναι μονάχα ο προθάλαμος της σοφίας… το ξέρετε αυτό.
Αυτός που γράφει αυτές τις γραμμές βίωσε το Φωτισμένο Κενό τρεις διαδοχικές φορές, και τώρα μιλάει, επειδή…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 – ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ουσία βυθισμένη μέσα στο Φωτισμένο Κενό βιώνει αυτό που κανείς δεν βιώνει.
Η σταγόνα βυθισμένη μέσα στον μεγάλο ωκεανό του φωτός αντιλαμβάνεται αυτό που οι άνθρωποι ποτέ δεν αντιλαμβάνονται.
Αυτό που είναι πραγματικό για την Ουσία δεν ενδιαφέρει τους ανθρώπους.
Μέσα στο Φωτισμένο Κενό η Ουσία αντιλαμβάνεται και μεταδίδει.
Αυτό που αντιλαμβάνεται η Ουσία φθάνει ως την ανθρώπινη προσωπικότητα. Εκείνες τις στιγμές το κινητικό και το συγκινησιακό κέντρο ενώνονται με το «διανοητικό» κέντρο.
Οι μυστικιστικές εμπειρίες της Ουσίας κατά τη διάρκεια της Έκστασης, με το που λαμβάνονται από το Διανοητικό Κέντρο, ενημερώνουν επίσης το κινητικό και το συγκινησιακό κέντρο.
Αυτό προκαλείται από την ένωση των τριών κέντρων κατά τη διάρκεια της Βαθιάς Έκστασης.
Χάρη σε όλες αυτές τις ψυχικές διεργασίες, όταν η έκσταση λάβει τέλος και η Ουσία επιστρέψει στο εσωτερικό του σώματος, οι αναμνήσεις από αυτό που βιώσαμε στην απουσία του «εαυτού» δεν χάνονται.
Στην πραγματικότητα, αυτό που βιώνει η Ουσία στην απουσία του «εαυτού» είναι η ευτυχία αυτού του οποίου δεν είναι, και όμως, είναι.
Μεγάλη είναι η χαρά της αφθονίας… Έπειτα κινούμαστε πέρα από το χρόνο μέσα σε αυτό που κανείς δεν καταλαβαίνει.
Αγνό συναίσθημα… αλλά αυτό το συναίσθημα φωτίζεται από κάτι για το οποίο η υποκειμενική λογική κάποιου δεν έχει επίγνωση.
Συναίσθημα που δεν είναι συναίσθημα… και όμως, είναι συναίσθημα…
…Τρομερά βαθύ συναίσθημα αυτού που κανείς δεν καταλαβαίνει…
Συναίσθημα των συναισθημάτων, το οποίο γίνεται συμπαγές γεγονός, και όμως αυτό το συναίσθημα είναι άγνωστο στην απλώς υποκειμενική λογική κάποιου.
Φως μέσα στο φως… Ευφυΐα η οποία είναι πέρα από κάθε δυνατή ευφυΐα. Ερωτηματικό των ερωτηματικών το οποίο μόνο οι Νταρμακάγιας είναι ικανοί να κατανοήσουν.
Μακάριοι είναι αυτοί οι οποίοι κατέχουν το ένδοξο Σώμα Νταρμακάγια. Αυτά τα τέλεια όντα έχουν μετακινηθεί ακριβώς πέρα από το καλό και το κακό.
Μακάρια όντα είναι αυτά που είναι ενδεδυμένα με το Σώμα της Ουσίας του Είναι, κατοικούν στο γεωμετρικό βασίλειο που υπάρχει ανάμεσα στο σύμπαν της σχετικότητας και στο Φωτισμένο Κενό.
Είναι γραμμένο στο Βιβλίο της Ζωής ότι οι Νταρμακάγιας του Μεγάλου Νόμου πρέπει προηγουμένως να έχουν περάσει μέσα από την κατάσταση του Σαμπογκακάγια.
Πριν από την τελική απελευθέρωσή τους, αυτοί που ταξιδεύουν μέσα σε όλες τις περιοχές του σύμπαντος είναι ευτυχισμένοι μέσα στο Σώμα της Τέρψης, το υπέροχο Όχημα Σαμπογκακάγια.
Αναμφισβήτητα, πριν μας δοθεί το Αξίωμα του Φρουρού της Πύλης του Σύμπαντος, πρέπει να διευθετήσουμε τους λογαριασμούς μας με την Υπηρεσία του Θησαυροφυλακίου, η οποία βρίσκεται λίγο πέρα από τον 13ο Αιώνα, το ξέρετε αυτό…
Οι Νταρμακάγιας με το Σώμα της Ουσίας, ή Σώμα του Νόμου, αφού διευθετήσουν τους λογαριασμούς τους στην Υπηρεσία του Θησαυροφυλακίου, απορροφώνται μέσα στο Φωτισμένο Κενό και μετέπειτα εισέρχονται στο Όλον.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 – ΧΑΛΑΡΩΣΗ

Ο Γνωστικός ασκούμενος θα ξαπλώσει με το πρόσωπο προς τα πάνω, με το κεφάλι του να δείχνει προς την ανατολή.
Κάποιος μπορεί να ξαπλώσει στο κρεβάτι του ή στην ευωδιαστή γη ή οπουδήποτε.
Είναι υπέροχο να ξαπλώνεις και να διαλογίζεσαι σε ανθισμένους αγρούς ή εν μέσω του μαγεμένου ψιθύρου των προγονικών πευκοδασών όπου τραγουδούν τα πουλιά.
Ο Γνωστικός ασκούμενος μπορεί επίσης να ξαπλώσει πάνω στις πέτρες των βουνών ή πάνω στα βράχια της φουρτουνιασμένης θάλασσας.
Οι φιλικοί βράχοι προσφέρουν παρηγοριά στους Γνωστικούς ασκούμενους.
Τοποθετήστε το σώμα σας είτε στο σχήμα ενός όμορφου πεντάκτινου αστεριού ή στη στάση του πτώματος, διαλέξτε εσείς τη μορφή.
Η πεντάλφα είναι βαθιά εσωτερική, μπορεί να απομακρύνει σκοτεινές επιθέσεις.
Η στάση του πτώματος έχει βαθύ νόημα: «Ο Θάνατος είναι το στέμμα όλων μας», το ξέρετε αυτό.
Θα πρέπει τότε να μοιάζετε με ένα πτώμα, οι πατούσες σας να ακουμπούν στις φτέρνες με τις μύτες τους απομακρυσμένες.
Τα χέρια εκτείνονται κατά μήκος του σώματος, σαν ένα πτώμα.
Τώρα να αναπνέετε όπως αναπνέει ένα νεογέννητο μωρό. Παρατηρείστε τα μικρά, δώστε προσοχή στον τρόπο που αναπνέουν, μιμηθείτε τα κατά το διαλογισμό.
Πόσο όμορφα είναι τα νεογέννητα μωρά, η αναπνοή τους είναι πραγματικά αυτή της Ψυχής του Κόσμου.
Η μυρωδιά των νεογέννητων μωρών είναι σαν της εξοχής, μυρίζουν σαν το δάσος, σαν τα βουνά, έχουν κάτι…
Μονάχα η αγνή, άφατη ουσία εκδηλώνεται σε αυτά τα αθώα πλάσματα.
Τώρα θα κατανοήσουμε για τον εαυτό μας το θεμελιώδη λόγο για τον οποίο τα νεογέννητα μωρά είναι αυτοσυνείδητα.
Και όμως, οι μεγαλύτεροι άνθρωποι με πολύ αυτεπάρκεια υποθέτουν ότι τα νεογέννητα μωρά είναι αδαή.
Παρατηρήστε τα νεογέννητα μωρά. Τα μικρά χαλαρωμένα σώματά τους μέσα στην κούνια έχουν μια άφατη όψη.
Μιμηθείτε τα νεογέννητα, χαλαρώστε το σώμα σας με τον τρόπο που τα παιδιά χαλαρώνουν το σώμα τους.
Μην αφήσετε κανένα μυ να παραμείνει σε ένταση. Τα χέρια και τα πόδια των νεογέννητων μωρών είναι σαν το μετάξι.
Τα νεογέννητα κοιμούνται ευχαριστημένα και ξέγνοιαστα μέσα στις χαρούμενες μικρές κούνιες τους.
Μιμηθείτε ένα αθώο παιδί κατά το βαθύ εσωτερικό διαλογισμό. Ανακτήστε την παιδικότητα στο μυαλό και στην καρδιά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 – ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ

Ζήστε από στιγμή σε στιγμή, από στιγμή σε στιγμή, χωρίς το οδυνηρό βάρος του παρελθόντος, χωρίς να ανησυχείτε για το μέλλον.
Χαλαρώστε το νου, αδειάστε τον από κάθε είδους σκέψεις, επιθυμίες, πάθη, κτλ.
Μην αποδέχεστε καμία σκέψη μέσα στο νου σας.
«Προτού να μπορέσει η χρυσή φλόγα να καίει με σταθερό φως, η λυχνία θα πρέπει να στέκει καλά προφυλαγμένη σε ένα σημείο απαλλαγμένο από κάθε άνεμο.»
Οι επίγειες σκέψεις πρέπει να πέσουν νεκρές μπροστά στις πύλες του ναού!
Ο νους πρέπει να είναι ήσυχος από μέσα, από έξω και στο κέντρο.
Έτσι, σε βαθύ διαλογισμό, και με το νου χαλαρωμένο, θα βιώσετε την πραγματικότητα.
Αφιερώστε τον εαυτό σας στον βαθύ Εσωτερικό Θεό σας, ξεχάστε εντελώς την κοσμικότητά σας…
Τα βλέφαρα να διατηρούνται κλειστά για το διαλογισμό.
Αφήστε το φυσικό σας όχημα να νανουριστεί γλυκά.
Ο διαλογισμός χωρίς νύστα καταστρέφει τον εγκέφαλο και βλάπτει το νου.
Ο βαθύς διαλογισμός συνδυασμένος κατάλληλα με τη νύστα οδηγεί στην έκσταση, στο Σαμάντι.
Συνδυάστε την υπνηλία με το διαλογισμό σε αρμονικές αναλογίες.
Ποτέ μην ξεχνάτε το Νόμο της Ισορροπίας.
Στ’ αλήθεια χρειάζεστε 50% υπνηλία και 50% διαλογισμό. Εξασκήστε το διαλογισμό όταν νιώθετε νυσταγμένοι.
Ο φούρναρης που θέλει να ετοιμάσει ψωμί θα πρέπει να ξέρει πως να συνδυάσει τις διάφορες ποσότητες νερού και αλευριού.
Εάν χρησιμοποιήσει περισσότερο νερό από αλεύρι, το ψωμί δεν θα βγει καλό για το φούρναρη.
Εάν χρησιμοποιήσει πολύ αλεύρι και όχι αρκετό νερό, ούτε σε αυτήν την περίπτωση θα βγει καλό το ψωμί για το φούρναρη.
Η διαδικασία του Διαλογισμού είναι παρόμοια.
Εάν έχουμε περισσότερη υπνηλία από διαλογισμό, θα πέσουμε στην ασυνειδησία.
Εάν έχουμε περισσότερο διαλογισμό από υπνηλία, θα καταστρέψουμε το νου και τον εγκέφαλο.
Αν, όμως, ξέρουμε πως να συνδυάσουμε αρμονικά τη νύστα με το διαλογισμό, θα επιτύχουμε αυτό που ονομάζεται Σαμάντι, Έκσταση.
Αυτός που σκοπεύει να διαλογιστεί αφαιρώντας ριζικά την υπνηλία, μοιάζει με κάποιον που προσπαθεί να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο πατώντας δυνατά το πεντάλ του φρένου.
Ένα ακόμη παράδειγμα θα σας το ξεκαθαρίσει περισσότερο.
Φανταστείτε για μια στιγμή έναν καβαλάρη πάνω στο άλογό του.
Αν ο καβαλάρης θέλει να κάνει το άλογό του να ξεκινήσει τον καλπασμό, θα πρέπει να χαλαρώσει τα γκέμια. Αλλά αν αντί γι’ αυτό, αυτός τραβάει τα γκέμια και πληγώνει το ζώο με τα σπιρούνια του, θα έχει κάνει κάτι παράλογο, αφού το ζώο θα γίνεται ανήσυχο. Το άλογο θα σταθεί στα πίσω πόδια του, θα χλιμιντράει, και ίσως να πετάξει βίαια τον καβαλάρη στο έδαφος.
Κάτι ακριβώς ανάλογο με αυτό θα συμβεί στον ασκούμενο που προσπαθεί να διαλογιστεί αφαιρώντας τη νύστα.
Η νοητική χαλάρωση πρέπει να είναι τέλεια.
Κάθε ιδέα, επιθυμία, σκέψη, κλπ, που διασχίζει το νου σε μια δοσμένη στιγμή παράγει ένταση, και αυτό δεν είναι χαλάρωση.
Η τέλεια χαλάρωση του νου αποκλείει τις επιθυμίες, τις ιδέες, τις σκέψεις, τις αναμνήσεις, τα πάθη, κλπ.
Το να αδειάζουμε το νου, το να τον μετατρέπουμε σε ένα βαθύ, απύθμενο πηγάδι, σημαίνει να τον χαλαρώνουμε αληθινά.
Ο επιφανειακός Νους είναι σαν μια λιμνούλα στο δρόμο. Όταν το νερό της λακκούβας εξατμιστεί από τις ακτίνες του ήλιου, μένει μονάχα λάσπη και σαπίλα.
Ο βαθύς Νους, θαυμάσια χαλαρωμένος, είναι σαν μια απύθμενη λίμνη όπου ζουν αμέτρητα ψάρια και υπάρχει ζωή σε αφθονία.
Όταν κάποιος πετάξει μια πέτρα σε μια ήρεμη και γαλήνια λίμνη, παράγονται αστραφτερά κύματα που ταξιδεύουν από το κέντρο προς την περιφέρεια. Αυτή είναι η αντίδραση του νερού σε σχέση με την πρόσκρουση που ήρθε από τον εξωτερικό κόσμο.
Με παρόμοιο τρόπο θα πούμε ότι ο χαλαρωμένος Νους είναι σαν μια ήρεμη και γαλήνια λίμνη όπου αντανακλάται το πανόραμα του σύμπαντος.
Οι προσκρούσεις που έρχονται από τον εξωτερικό κόσμο πέφτουν μέσα στη λίμνη του νου και προκαλούν την έγερση κυμάτων που ταξιδεύουν από το κέντρο προς την περιφέρεια.
Αυτά τα κύματα ταράσσουν το νου των αναχωρητών και τους οδηγούν στην αποτυχία. Ο νους πρέπει να ελέγχεται από το κέντρο, έτσι ώστε κάποιος να μην αντιδρά ποτέ όταν αντιμετωπίζει τις προσκρούσεις που έρχονται απ’ τον εξωτερικό κόσμο.

Α.Δ. ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ