Θα μιλήσουμε σήμερα για τις τέσσερις διαστάσεις. Αυτή η διάσταση στην οποία βρισκόμαστε ονομάζεται 3η, αλλά πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την 3η διάσταση εάν δεν βλέπαμε πρώτα και τις άλλες 2. Το θεώρημα του Ευκλείδη μας έχει καθορίσει αυτές τις 3 διαστάσεις μέσω της γεωμετρίας ως εξής: η προέκταση του σημείου μας δίνει την ευθεία, που μας καθορίζει την πρώτη διάσταση, η προέκταση της ευθείας μας δίνει το επίπεδο που μας καθορίζει τη δεύτερη διάσταση, η προέκταση του επιπέδου στο χώρο μας δίνει τον όγκο που προσδιορίζει την 3η διάσταση.
Έτσι περίπου μας έχουν καθορίσει τις 3 διαστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε.
«Το μαθηματικό σημείο είναι μέρος της ευθείας της γραμμής, η γραμμή είναι μέρος της επιφάνειας, η επιφάνεια είναι μέρος του όγκου, ο όγκος είναι μέρος του χρόνου, ο χρόνος είναι μέρος της Αιωνιότητας κλπ., κι εμείς είμαστε μέρος όλων αυτών».
Ο τρισδιάστατος κόσμος λοιπόν, είναι «ο υλικός κόσμος», και ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι εγκλωβισμένη στον υλικό αυτό κόσμο, που τόσο πολύ πιστεύει και λατρεύει. Είμαστε όλοι γοητευμένοι από την ύλη.
Τι είναι όμως η ύλη; Το ξύλο, το νερό, η πέτρα, το σίδερο, το βαμβάκι, ο αέρας; Όλα αυτά έχουν διαφορετική μοριακή πυκνότητα. Ποιο στοιχείο θα μπορούσε να την οριοθετήσει την ύλη;
Ο Αϊνστάιν μας λέει ότι: «Η ύλη είναι ενέργεια κι η ενέργεια είναι ύλη». Δηλαδή η ύλη είναι συμπυκνωμένη ενέργεια κι η ενέργεια είναι διασκορπισμένη ύλη.
Επομένως, η ύλη κι η ενέργεια είναι το ίδιο πράγμα, αλλά σε 2 διαφορετικές καταστάσεις. Η βασική αρχή της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι κανένα σώμα δεν μπορεί να κινηθεί πέραν της ταχύτητας του φωτός. Κι αυτό αποτελεί ένα όριο του υλιστικού κόσμου.
Γνωρίζουμε όμως, ότι στον τομέα της επιστήμης η μία θεωρία διαδέχεται την άλλη, δηλαδή μια καινούργια ανακάλυψη εκτοπίζει και απορρίπτει την προηγούμενη.
Η ίδια η επιστήμη γνωρίζει ότι πολλά από τα φαινόμενα που χρησιμοποιεί στην τεχνολογία της, δεν προέρχονται από τις αντιλήψεις των 5 αισθήσεων του ανθρώπου. Αυτά τα φαινόμενα ονομάζονται «υπεραισθητικά» φαινόμενα και έχουν εντοπιστεί από διάφορα υπερευαίσθητα όργανα. Τέτοια φαινόμενα είναι οι υπέρηχοι, οι υπόηχοι, οι υπεριώδεις και υπέρυθρες ακτίνες, οι ακτίνες Χ και οι ακτίνες Λέιζερ που χρησιμοποιούνται στην Ιατρική, τα ερτζιανά, ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός κλπ.
Δεν θα τα γνωρίζαμε όλα αυτά εάν κάποιοι διαισθητικοί επιστήμονες δεν τα συνελλάμβαναν και δεν τα έκαναν αντιληπτά σε μας διαμέσου κάποιων πρακτικών εφαρμογών όπως ο Θαλής ο Μιλήσιος ο οποίος τρίβοντας το κεχριμπάρι πάνω σ’ ένα μάλλινο ύφασμα ανακάλυψε τον ηλεκτρισμό ή ο Νεύτων που βλέποντας ένα μήλο να πέφτει, ανακάλυψε τη βαρύτητα.
Όλα αυτά λοιπόν δεν έγιναν αντιληπτά την στιγμή της ανακάλυψής τους αλλά προϋπήρχαν και υπάρχουν πολλές ακόμη τέτοιες δυνάμεις στη φύση, στο ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, που η επιστήμη δεν έχει ακόμη ανακαλύψει για να τις χρησιμοποιήσει και να τις κάνει γνωστές στις ανθρώπινες αισθήσεις.
Ο Κρισναμούρτι είπε: «Δεν είναι γιατί εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν σε κάτι αυτό που το κάνει πραγματικότητα, δεν είναι ότι όταν οι περισσότεροι πιστεύουν σε κάτι αυτό γίνεται και πραγματικότητα, αρκεί και μόνο ένας άνθρωπος να την ξέρει η πραγματικότητα θα είναι πραγματικότητα. Αλλά και κανένας να μην την ξέρει αυτή θα υπάρχει. Δεν πρέπει να μετράμε ποιος την ξέρει και ποιος όχι, αν η επιστήμη το έχει ανακαλύψει ή όχι. Η πραγματικότητα θα παραμένει πάντα πραγματικότητα».
Αυτό λοιπόν που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι το πραγματικό δεν είναι μόνο αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις 5 αισθήσεις.
Ας δούμε τι είναι ο χώρος.
Ο χώρος είναι σχετικός και σύμφωνος με την αντίληψη του υποκειμένου. Αν δηλαδή το υποκείμενο είναι μία κάμπια πάνω σ’ ένα φύλλο, ο χώρος του φύλλου είναι για την κάμπια όλος ο κόσμος της. Αν το υποκείμενο είναι ένας μύκητας πάνω σε μια πέτρα, η πέτρα είναι γι’ αυτόν ο κόσμος του. Αν το υποκείμενο είναι ένα ψάρι μέσα σε μια γυάλα με νερό, η γυάλα είναι γι’ αυτό ολόκληρη η θάλασσα. Κι αν το υποκείμενο είναι ο άνθρωπος ο τρισδιάστατος κόσμος του είναι ένα μόνο σημείο σ’ ολόκληρο το σύμπαν. Δηλαδή ο χώρος είναι ένας τρόπος αντίληψης του υποκειμένου σύμφωνα με την αντιληπτικότητά του.
Το ίδιο κι ο Χρόνος. Ο χρόνος αρχίζει να υπάρχει από τη στιγμή που αρχίζει το υποκείμενο να αντιλαμβάνεται. Ο χρόνος είναι σύμφυτος με το υποκείμενο. Παράδειγμα: αν είχαμε μία εντύπωση κάθε λεπτό η ζωή μας θα ήταν πολύ μικρή. Αν είχαμε όμως 1.000.000 εντυπώσεις ανά δευτερόλεπτο τότε η ζωή μας θα ήταν αιώνια. Ο χρόνος για ένα φυλακισμένο, για έναν αιχμάλωτο ή για έναν άρρωστο είναι πολύ μεγάλος, ατελείωτος. Ενώ ο χρόνος για έναν που περνά ευχάριστα, τρέχει πολύ γρήγορα, κυλάει σαν το νερό. Εάν μπορούσαμε όμως να είμαστε συνεχώς στη στιγμή δεν θα είχαμε αντίληψη του χρόνου. Έτσι βλέπουμε ότι και ο χρόνος όπως και ο χώρος είναι ανάλογος με την αντίληψη του υποκειμένου.
Το ίδιο και η κίνηση: είναι ανάλογη. Π.χ.: αν δούμε ένα ποδήλατο που τρέχει νομίζουμε ότι οι ακτίνες από τους τροχούς γυρίζουν προς τα πίσω. Είναι ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι και η κίνηση είναι συσχετιμένη με την αντίληψη του υποκειμένου.
Ο Αϊνστάιν μας είπε ότι η ενέργεια ισούται με τη μάζα κινούμενη με την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο E = mc2. Ας δούμε ένα παράδειγμα.
Αν πάρουμε έναν ανεμιστήρα και τον βάλουμε να περιστρέφονται οι ακτίνες του με μία Α ταχύτητα τι θα δούμε; Θα χαθεί η εικόνα που είχαμε στην αντίληψή μας πριν, δηλαδή δεν θα βλέπουμε τα διάκενα μεταξύ των ακτίνων. Αν όμως βάλουμε το δάκτυλό μας θα το κόψει. Αν τώρα είχαμε τη δυνατότητα να του δώσουμε μια ταχύτητα μεγαλύτερη που να πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός και βάζαμε το δάκτυλό μας θα συναντούσαμε μια επιφάνεια αδιαπέραστη, στερεή, πάντοτε βέβαια σύμφωνα με την αντίληψή μας. Αυτή είναι μία κατάσταση που δίνει το φαινόμενο αυτό στις αισθήσεις μας. Δηλαδή εάν η κατάσταση της ύλης αλλάξει λόγω ταχύτητας αλλάζει και η αντίληψή μας γι’ αυτήν.
Με όλα αυτά που είπαμε, θέλουμε να αποδείξουμε ότι ο χώρος, ο χρόνος και η κίνηση είναι συσχετισμένα κι ανάλογα με την αντίληψη του υποκειμένου και ότι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την πραγματική υπόσταση, όλων αυτών που βλέπουμε κι αντιλαμβανόμαστε στον φυσικό κόσμο.
Έχουμε πει πως, ότι συμβαίνει στο μακρόκοσμο, συμβαίνει και στο μικρόκοσμο.
Αν φανταστούμε τον πυρήνα ενός ατόμου σαν έναν ήλιο και τα ηλεκτρόνια σαν τους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω του, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο χώρος που υπάρχει ανάμεσά τους είναι χιλιάδες φορές μεγαλύτερος από το άθροισμα των ουράνιων σωμάτων.
Αναλογικά το ίδιο συμβαίνει και σε κάθε άτομο της ύλης.
Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε ότι καθετί όσο συμπαγές και στερεό κι αν είναι (π.χ. σίδερο), αποτελείται από απειροελάχιστη ύλη.
Αν με κάποιον τρόπο μπορούσαμε να αφαιρέσουμε το χώρο, το κενό μεταξύ τους, το αντικείμενο σχεδόν θα εξαφανιζόταν.
Είπαμε λοιπόν ότι ο τρισδιάστατος κόσμος δεν είναι ο μοναδικός, υπάρχουν κι άλλες διαστάσεις πέρα από αυτόν.
Ας δούμε τώρα τι είναι η 4η διάσταση.
Η 4η διάσταση είναι συσχετισμένη με την ταχύτητα του φωτός που σημαίνει ότι κάθε σώμα που θα αυξήσει ταχύτητα ξεπερνώντας την ταχύτητα του φωτός θα εξαφανιστεί από το φυσικό κόσμο. Στην 4η διάσταση κάτι το οποίο αντιλαμβανόμαστε στο φυσικό κόσμο σε μια χρονική περίοδο μπορούμε να το δούμε μέσα σε μια στιγμή.
Αν το μαθηματικό σημείο είναι ένα εγκάρσιο κλάσμα της γραμμής, η γραμμή είναι ένα εγκάρσιο κλάσμα της επιφάνειας και η επιφάνεια είναι ένα εγκάρσιο κλάσμα του όγκου. Έτσι σχηματίζονται οι 3 διαστάσεις. Αλλά κι ο όγκος είναι το εγκάρσιο κλάσμα του τετραδιαστατικού χωροχρόνου.
Η 4η διάσταση είναι ο χρόνος. Άρα αυτό που αντιλαμβανόμαστε στον τρισδιάστατο κόσμο είναι μόνο συνεχείς χρονικές στιγμές, που η κάθε μία είναι εγκάρσιο κλάσμα του χρόνου. Σαν φωτογραφίες. Ενώ στον τετραδιαστατικό χρόνο είναι μια ολοκληρωμένη στιγμή.
Παράδειγμα: Ας πάρουμε έναν άνθρωπο. Γεννιέται, διανύει μια ζωή και πεθαίνει. Η κάθε στιγμή της ζωής του είναι ένα κλάσμα του χρόνου. Πολλές χρονικές στιγμές συνθέτουν όλη του τη ζωή. Αν όμως ήμασταν στην 4η διάσταση θα βλέπαμε όλη την πορεία της ζωής του σε μια μόνο στιγμή και τότε θα ονομαζόμασταν «Διορατικοί».
Στον φυσικό κόσμο βλέπουμε ένα αντικείμενο ή έναν άνθρωπο στο μήκος, το πλάτος και το ύψος. Όμως στον 4στατικό κόσμο το βλέπουμε κι από μπρος κι από πίσω και από πάνω και από κάτω και από μέσα, βλέπουμε ολοκληρωτικά τη δομή του και μπορούμε να γνωρίζουμε όλη την πορεία του, δηλαδή πότε δημιουργήθηκε, σε ποια κατάσταση βρίσκεται και πότε θα καταστραφεί. Έχουμε δηλαδή αντίληψη της αντικειμενικής πραγματικότητάς του.
Η 4η διάσταση είναι αποδεκτή από την επιστήμη κι έχουν πειραματισθεί και συνεχώς πειραματίζονται πάνω σ’ αυτήν.
Οι επιστήμονες ξέρουν ότι αν ωθήσουν στα εργαστήρια ένα νετρόνιο με μεγάλες ταχύτητες και κάνουν σ’ αυτό μια διάσπαση, τότε γίνεται μια έκρηξη κι απελευθερώνεται ένα είδος ενέργειας. Αυτό που δεν μπορεί να ανακαλύψει η επιστήμη είναι που πηγαίνουν τα κομμάτια μετά την έκρηξη, ποια κατεύθυνση παίρνουν και χάνονται. Δεν έχει βρει τρόπο να δει κάτι που αναπτύσσει ταχύτητα μεγαλύτερη από εκείνη του φωτός διότι αυτά τα κομμάτια με ταχύτητα μεγαλύτερη από εκείνη του φωτός περνούν στην 4η διάσταση.
Γνωστό σε όλους (έχει γυριστεί και ταινία) είναι το πείραμα της Φιλαδέλφειας που έγινε από το πολεμικό ναυτικό των Η.Π.Α. το 1943. Σ’ αυτό το πείραμα τοποθετήθηκαν ισχυροί μαγνήτες σ’ ένα πολεμικό πλοίο επανδρωμένο με το πλήρωμά του, με σκοπό να δημιουργηθούν ισχυρά μαγνητικά πεδία. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί στην αρχή ένα είδος ομίχλης και κατόπιν το πλοίο εξαφανίστηκε κι επανεμφανιζόταν σε διαφορετικά μέρη κατά περιόδους. Μια σερβιτόρα που σκούπιζε στο λιμάνι είδε να εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά της 3 ναύτες που της ζήτησαν ουίσκι και μέχρι να συνέλθει από την έκπληξή της ξαναχάθηκαν.
Υπάρχουν μαρτυρίες ότι τα άτομα αυτά τρελάθηκαν κι επειδή δεν υπήρχε έλεγχος πάνω στο πείραμα, θεωρήθηκε αποτυχία και κρύφτηκε στα αρχεία του πενταγώνου.
Επίσης το τρίγωνο των Βερμούδων είναι μια περιοχή όπου εξαφανίζονται κατά καιρούς πλοία κι αεροπλάνα και δεν ξαναεπιστρέφουν.
Αυτά περνούν στην 4η διάσταση μέσω κάποιας διόδου που υπάρχει στην περιοχή.
Επιστημονικά στοιχεία επίσης για την 4η διάσταση μας δίνει η συσκευή Κίρλιαν που κατασκεύασε ο ομώνυμος Σοβιετικός επιστήμονας το 1960. Μέσω αυτής της συσκευής μπορούμε να δούμε το ζωτικό σώμα που υπάρχει γύρω από όλα τα όντα πάνω στον πλανήτη. Είναι σαν ένα χρωματιστό φως, σαν μια δεύτερη επιδερμίδα που υπάρχει γύρω από τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά, τα ορυκτά κλπ. που δεν μπορούμε να διακρίνουμε με τα φυσικά μας μάτια.
Ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο (που θα αναλύσουμε στις επόμενες διαλέξεις πώς συμβαίνει) είναι πως αν αφαιρέσουμε ένα κομμάτι φύλλου ή ένα ολόκληρο φύλλο από ένα φυτό, το ζωτικό σώμα του φύλλου, αυτή η ιδιαίτερη δηλαδή ακτινοβολία εξακολουθεί να υπάρχει στις άλλες διαστάσεις.
Όλες αυτές όμως οι θεωρίες και τα πειράματα είναι κάπως μακριά από τη δική μας ζωή. Όμως η 4η διάσταση δεν είναι τόσο μακριά από εμάς. Ζούμε εκεί κατά την διάρκεια του φυσικού μας ύπνου.
Όταν πέφτουμε για ύπνο οι ψυχικές αξίες θετικές κι αρνητικές (δηλαδή η συνείδηση και τα εγώ), αναπτύσσουν ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός κι έτσι ξεπερνώντας το φράγμα του χρόνου, περνούν στην 4η διάσταση.
Κάθε βράδυ δηλαδή πηγαίνουμε στην 4η διάσταση αλλά με κοιμισμένη τη συνείδηση μας και ζούμε στα όνειρά μας όλα αυτά που ζούμε στον φυσικό κόσμο, χωρίς να έχουμε συνείδηση του που βρισκόμαστε. Η 4η Διάσταση είναι ο αιθερικός κόσμος και αποτελεί θα λέγαμε μία πύλη προς τις άλλες διαστάσεις, ενώ για μας ένας είναι εσωτερικός άγνωστος κόσμος.
Πρέπει λοιπόν να ξυπνήσουμε τη συνείδηση μας και τότε θα μετατρέψουμε τα όνειρά μας που είναι προβολές των «εγώ» σε αστρικές προβολές της Συνείδησης, μέσα από την οποία θα βιώσουμε με άμεσο κι αντικειμενικό τρόπο το αληθινό.
Είμαστε γοητευμένοι και προσκολλημένοι στην ύλη εξαιτίας του φυσικού σώματος και των 5 αισθήσεων που διαθέτουμε. Το φυσικό μας σώμα όμως είναι το 1 από τα 7 σώματα που διαθέτει ο άνθρωπος και είναι το πιο ολοκληρωμένο. Τα υπόλοιπα 6 σώματα βρίσκονται ακόμα σε μια κατάσταση Φασματική δηλαδή δεν έχουν ολοκληρωθεί.
Το ένα από αυτά τα σώματα τώρα είναι το Αστρικό σώμα κι είναι αυτό με το οποίο δραπετεύουμε κάθε νύχτα από το φυσικό μας σώμα, μπαίνουμε στην 4η διάσταση και ζούμε στα όνειρά μας. Αυτό το σώμα όμως, όπως είπαμε πριν, δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένο είναι σαν Φάντασμα. Γι’ αυτό δεν έχει την πλήρη αντίληψη του χώρου στον οποίο κινείτε, αλλά έχει αυτήν την ονειρική αντίληψη που όλοι γνωρίζουμε. Βρισκόμαστε λοιπόν μέσα στο όνειρο αλλά δεν θυμόμαστε ότι αυτή τη στιγμή κοιμόμαστε και ότι ζούμε μέσα στην 4η Διάσταση. Αυτό συμβαίνει διότι η συνείδηση μας κοιμάται. Αν εμείς καταφέρουμε να ξυπνήσουμε την συνείδηση μας θα καταλάβουμε ότι αυτό που ζούμε στο όνειρο δεν είναι κάτι φανταστικό αλλά μια άλλη πραγματικότητα ανάλογη της πραγματικότητας που βιώνουμε στον Υλικό Τρισδιάστατο κόσμο.
Αναφορικά θα πω ότι στον Τρισδιάστατο κόσμο κυριαρχούμαστε από 48 Νόμους, ενώ στον Αστρικό κόσμο οι Νόμοι είναι 24. Αυτό σημαίνει ότι λείπουν κάποιοι νόμοι. Ένας από αυτούς που λείπουν είναι ο Νόμος της Βαρύτητας. Έτσι αν πηδήξουμε θα αιωρηθούμε και θα πετάξουμε. Επίσης δεν υπάρχει πολύ πυκνότητα γι’ αυτό μπορούμε να περνάμε μέσα από τοίχους. Πρέπει λοιπόν να αφυπνίσουμε την συνείδηση μας έτσι ώστε όταν πηγαίνουμε για ύπνο να βγαίνουμε στο Αστρικό πεδίο συνειδητοί και με την Θέλησή μας. Τότε θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε στο μέλλον ή στο παρελθόν και να διδαχτούμε άμεσα την αλήθεια. Στην 4η Διάσταση που είπαμε ότι είναι ο χρόνος βρίσκεται η εξήγηση των προφητειών και των Μελλοντικών προβλέψεων. Αυτό τώρα που δεν μας αφήνει να ξυπνήσουμε την Συνείδηση μας και να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε στο Αστρικό Επίπεδο είναι το Εγώ το οποίο θέλει να μας κρατάει σε κατάσταση υποσυνειδησίας για να μπορεί να πραγματοποιεί τις επιθυμίες του. Διότι ο Αστρικός κόσμος είναι και ο κόσμος των Επιθυμιών. Εκεί δηλαδή το Εγώ πραγματοποιεί κάθε του επιθυμία πράγμα που δεν μπορεί να κάνει στον Τρισδιάστατο κόσμο διότι φιλτράρεται και εμποδίζεται από την προσωπικότητα. Εκεί ο καταπιεσμένος υπάλληλος γίνεται Δικτάτορας και εξουσιαστής, η σεμνή γυναίκα μετατρέπεται σε πόρνη και ο φοβισμένος ανθρωπάκος γίνεται Ήρωας. Αυτό όμως που συμβαίνει συνήθως είναι ότι και στα όνειρά μας επαναλαμβάνουμε τις ίδιες πράξεις όπως και στο ξύπνιο μας, δουλειές, άγχη, εξαιτίας της μηχανικότητας του Εγώ στην οποία μας βάζουν τα ποικίλα Εγώ μας.
Η 4η Διάσταση είναι ο χρόνος. Γιατί όπως έχουμε πει βρισκόμαστε στην κατάσταση του ύπνου όχι μόνο όταν πέφτουμε στο κρεβάτι μας για ύπνο αλλά και κατά την διάρκεια της εγρήγορσης κάθε φορά που τα εγώ, μας πηγαίνουν στο παρελθόν ή στο μέλλον και δεν είμαστε στο παρόν, κάθε φορά που γοητευόμαστε και ταυτιζόμαστε με οτιδήποτε και ρίχνουμε την Συνείδηση μας στον ύπνο. Έτσι κάθε φορά που κάποιο εγώ μας αποσπά από το παρόν, μας μεταφέρει στην 4η Διάσταση, όπου εκεί μπορεί να εκπληρώσει τις επιθυμίες του βάζοντάς μας σε κατάσταση ονειροπόλησης και μηχανικής φαντασίας. Αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να αφυπνίσουμε τη συνείδηση μας και γι’ αυτό το λόγο ο Δάσκαλος Σαμαέλ μας δίνει το κλειδί που ονομάζεται: Υ. Α. Τ.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και το βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας 3 ερωτήσεις:
Η πρώτη αφορά το Υποκείμενο δηλαδή εμάς τους ίδιους. Συνειδητοποίηση τον εαυτό μας.
Η δεύτερη αφορά το Αντικείμενο: τι κάνουμε, με τι ασχολούμαστε.
Η Τρίτη αφορά τον Τόπο: που βρισκόμαστε;
Επίσης μας δίνει και ένα δεύτερο κλειδί το: ΦΑ ΡΑ ΟΝ
Αυτή η πρακτική γίνεται όταν πάμε για ύπνο το βράδυ. Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μας, κατά προτίμηση χωρίς μαξιλάρι, σε σχήμα αστεριού, δηλαδή ανοιχτά τα χέρια και τα πόδια, ή ενωμένα τα πόδια στις φτέρνες σε σχήμα βεντάλιας, και τα χέρια κατά μήκος του σώματος. Σ’ αυτήν την στάση με τα μάτια κλειστά χαλαρώνουμε και προφέρουμε διανοητικά την λέξη ΦΑ-ΡΑ-ΟΝ, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.
Η λέξη ΦΑ-ΡΑ-ΟΝ είναι μία λέξη ισχύος, μία λέξη δύναμης, που αυξάνει την δονητικότητα του σώματός μας, και μπορεί να μας βοηθήσει να έχουμε την αντίληψη του διαχωρισμού του αστρικού σώματος από το φυσικό, πράγμα που, ούτως ή άλλως συμβαίνει κά,θε βράδυ αλλά εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Για να πετύχουμε το αστρικό ξεδίπλωμα, πρώτα απ’ όλα χρειαζόμαστε υπομονή και επιμονή. Επίσης, το βράδυ να τρώμε ελαφρά, και να βρίσκεται σε ηρεμία το διανοητικό μας και η ψυχολογία μας.
Πολλά άτομα το πετυχαίνουν αμέσως, και άλλα μετά από πολλές προσπάθειες. Δεν θα πρέπει ν’ απογοητευόμαστε, αλλά και ούτε να φοβόμαστε, γιατί ο φόβος, αναστέλλει αυτό το ξεδίπλωμα. Η εμπειρία του αστρικού ξεδιπλώματος είναι κάτι το υπέροχο, κάτι το αληθινό, και αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσουμε… Αν βρεθούμε στο αστρικό να μην ξεχνάμε το κλειδί Υ.Α.Τ., Επίσης είναι καλό όταν είμαστε στο φυσικό κάθε φορά που αναρωτιόμαστε που βρισκόμαστε, φυσικό ή αστρικό να κάνουμε ένα μικρό άλμα ή να τραβάμε το δάκτυλό μας. Αν αυτό το πραγματοποιούμε συνέχεια, η μνήμη θα περάσει και στο αστρικό, οπότε αν το κάνουμε και εκεί το αποτέλεσμα θα είναι να αιωρηθούμε ή να επιμηκυνθεί το δάκτυλό μας, πράγμα που μας σηματοδοτεί αν είμαστε λίγο αφυπνισμένοι, ότι είμαστε σε μια άλλη διάσταση.
Όσο πιο πολύ το επαναλαμβάνουμε στο φυσικό τόσο πιο εύκολα θα το θυμόμαστε στο αστρικό.
Να το πιστεύουμε!