Θα μιλήσουμε σήμερα για το Νόμο της ανοδικής και καθοδικής εξέλιξης και της μετεμψύχωσης. Η εξέλιξη είναι κάτι γνωστό και αποδεκτό από την επιστήμη. Η επιστήμη πιστεύει ότι όλα τα αντικείμενα και υποκείμενα υπόκεινται σε μία συνεχή εξέλιξη. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε αύριο, θα είναι καλύτερο από το σήμερα. Έχετε όμως εσείς παρατηρήσει κάτι τέτοιο; να είναι πάντα δηλαδή η επόμενη ημέρα ή ο χρόνος καλύτερος από τον προηγούμενο; πιστεύω ότι δεν θα συμφωνήσετε σ΄αυτό, διότι υπάρχουν ημέρες ή και χρονιές που μπορεί να είναι καλύτερες από τις προηγούμενες, αλλά μπορεί να είναι και χειρότερες.
Βλέπουμε ότι κάτι λείπει σ΄αυτόν τον Νόμο της συνεχούς εξέλιξης. Πραγματικά η επιστήμη αγνοεί ότι αυτός ο Νόμος της εξέλιξης είναι δίδυμος με έναν άλλο Νόμο, μ’ αυτόν που η Γνώση ονομάζει υπεξέλιξη. Μπορεί κανείς να εκπλαγεί, διότι αυτή λέξη δεν υπάρχει στα λεξικά. Μπορούμε απλώς να αναφέρουμε αυτούς τους δύο Νόμους, τον μεν πρώτο, ως ανοδική εξέλιξη και τον δεύτερο ως καθοδική εξέλιξη.
Η Γνώση μας λέει ξεκάθαρα ότι η ανοδική εξέλιξη είναι η δίδυμη αδελφή της καθοδικής εξέλιξης και δεν μπορεί να υπάρχει ανοδική εξέλιξη χωρίς την καθοδική εξέλιξη, ούτε υπάρχει άνοδος χωρίς την κάθοδο. Όλα τα αντικείμενα και υποκείμενα υπόκεινται σε αυτούς τους δύο Νόμους.
Για να γίνουν περισσότερο κατανοητοί αυτοί οι δύο Νόμοι θα μιλήσουμε για αυτούς, με μερικά παραδείγματα. Εάν προσέξουμε, όλα στη φύση αρχίζουν να εξελίσσονται ανοδικά και αφού φθάσουν σε μία κορύφωση επέρχεται ένα τέλος σ’ αυτό και αρχίζουν να εξελίσσονται καθοδικά. Εάν όμως συνέβαινε να εξελίσσονται συνεχώς ανοδικά, τότε ο πλανήτης μας, θα ήταν ένας παράδεισος. Εάν επίσης εξελίσσονταν συνεχώς καθοδικά, τότε είναι φυσικό ότι δεν θα είχε μείνει τίποτα από αυτό που ονομάζεται Γη. Βλέπουμε εδώ ότι η φύση χρησιμοποιεί και κάτι άλλο, για να επιβιώσει.
Αυτό που η φύση χρησιμοποιεί για την ισορροπία της, σε σχέση με την ανοδική εξέλιξη και την καθοδική εξέλιξη, είναι η Ανανέωση. Δηλαδή μετά από κάθε καθοδική εξέλιξη υπάρχει η Ανανέωση, που δημιουργεί έναν καινούργιο κύκλο, ανοδικής και καθοδικής εξέλιξης, κατά τέτοιον τρόπο ώστε να υπάρχει πάντα ισορροπία. Εάν κάποιος για οποιονδήποτε λόγο διαταράξει αυτή την ισορροπία σε κάποιους χώρους, υλικούς, ή πνευματικούς, τότε κάτι δεν πάει καλά και εκεί δημιουργούνται προβλήματα. Όπως π.χ. αυτό της οικολογίας με την μόλυνση του περιβάλλοντος, που δημιούργησε ο άνθρωπος μέσω της τεχνολογίας και της υπερκατανάλωσης, ή όταν βιάζουμε τις λειτουργίες του σώματός μας και αυτό προκαλεί, ανισορροπία που θα φέρει μία αρρώστια ή ακόμη και το θάνατο.
Η ανοδική και καθοδική εξέλιξη, είναι δύο Νόμοι συμπαντικοί και μηχανικοί λειτουργούν σε ολόκληρο το σύμπαν, σε σπείρες, από το άπειρα μικρό, μέχρι το άπειρα μεγάλο και σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο χρόνο και χώρο.
Μπορεί το σύμπαν ολόκληρο σήμερα να εξελίσσεται ανοδικά για μερικά τρισεκατομμύρια χρόνια, μετά όμως θα έλθει η καθοδική εξέλιξη για πολλά τρισεκατομμύρια χρόνια, μέχρι να φθάσει στο θάνατο, και τότε θα έλθει η ανανέωση, που συνεχίζει πάλι την ανοδική εξέλιξη. Το ίδιο συμβαίνει σε όλους τους Γαλαξίες, καθώς επίσης και σε κάθε ηλιακό σύστημα και στους πλανήτες τους, όπως συμβαίνει και στη Γη, αλλά και σε όλους τους κόσμους του απείρου διαστήματος, από το άπειρα μικρό μέχρι το άπειρα μεγάλο.
Στο μικρόκοσμο π.χ. υπάρχει ανοδική εξέλιξη στο φυτό, από τη στιγμή που φυτρώνει και βγάζει τα πρώτα του φύλλα, όταν αρχίζει να μεγαλώνει και γίνεται ένα ωραίο δέντρο. Υπάρχει εξέλιξη όταν βγάζει τους πρώτους καρπούς του, αλλά υπάρχει καθοδική εξέλιξη, όταν αρχίζουν να στεγνώνουν τα κλαδιά του και να πέφτουν, όταν δεν μπορεί πλέον να φτιάξει καρπούς, όταν στεγνώνει ο κορμός και το ρίχνει ο άνεμος κάτω, υπάρχει καθοδική εξέλιξη, όταν σαπίζει και γίνεται πάλι χώμα. Υπάρχει τώρα η ανανέωση, όταν ο σπόρος σαπίσει και έρχεται στη ζωή ένας νέος βλαστός, και αυτό συνεχίζεται μέχρι να αρχίσει μία καινούργια σπείρα.
Υπάρχει ανοδική και καθοδική εξέλιξη στα ζώα. Υπάρχει εξέλιξη, σ΄ένα γονιμοποιημένο αυγό πουλιού, υπάρχει ανοδική εξέλιξη όταν γεννιέται το πουλάκι και βγάζει τα πουπουλάκια του, όταν αρχίζει να πετά, όταν βρίσκει την τροφή του. Υπάρχει καθοδική εξέλιξη, όμως όταν το πουλί αρχίζει να δυσκολεύεται να πετάξει και να πιάσει την τροφή του, όταν γερνά και πέφτει στο έδαφος και τρώγεται από ένα άλλο ζώο.
Υπάρχει ανοδική εξέλιξη στο ωάριο της γυναίκας που έχει γονιμοποιηθεί, υπάρχει ανοδική εξέλιξη στο έμβρυο στους εννέα μήνες μέσα στην μητρική κοιλιά, υπάρχει ανοδική εξέλιξη όταν βγαίνει στο φως, με τα πρώτα του χαμόγελα, όταν καταφέρνει να μιλάει, να περπατάει, όταν πηγαίνει σαν παιδί στο σχολείο, στην εφηβεία, στην ωριμότητα. Υπάρχει τώρα, καθοδική εξέλιξη, όταν αρχίζει η επιδερμίδα να ζαρώνει, η πλάτη να κυρτώνει, όταν χρειάζεται μπαστούνι για να περπατήσει, όταν δεν θυμάται πια και όταν πεθαίνει και αποσυντίθεται.
Υπάρχει ανοδική εξέλιξη στο σπίτι που χτίζει ο μηχανικός, μέχρι την στιγμή που τελειώνει το βάψιμο. Αρχίζει όμως η καθοδική εξέλιξη όταν ζούμε μέσα του και αρχίζει η φθορά του, να γδέρνονται οι τοίχοι, να παλιώνουν τα πατώματα, τα χρώματα, μέχρι να γίνει ερείπιο και να κατεδαφισθεί.
Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε αντικείμενο ή υποκείμενο, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, υπόκειται σε αυτούς τους Νόμους. Ένα κύτταρο του σώματος μπορεί να έχει ζωή μερικές ώρες, αλλά υπόκειται και αυτό στην ανοδική και καθοδική εξέλιξη.
Έτσι γίνονται κατανοητοί αυτοί οι δύο Νόμοι, που λειτουργούν σε σπείρες, άπειρα μικρές ή μεγάλες, σε ανάλογο χρόνο. Δηλαδή, μπορεί εμείς να βλέπουμε ότι ένας άνθρωπος εξελίσσεται ανοδικά μέχρι περίπου τα 35 του χρόνια, αλλά κατ’ αυτή την διάρκεια, εκατομμύρια κύτταρά του, εξελίσσονται ανοδικά και καθοδικά σε μεγαλύτερες και μικρότερες σπείρες. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον άνθρωπο να εξελίσσεται ανοδικά. Το ίδιο συνεχίζει να συμβαίνει και μετά από τα 35 του χρόνια, που αρχίζει η καθοδική εξέλιξή του. Τα κύτταρα του σώματός του, εξακολουθούν να εξελίσσονται ανοδικά και καθοδικά, αλλά σε μία άλλη σπείρα, σ΄αυτή της καθοδικής εξέλιξης της ανθρώπινης μηχανής.
Αυτό συμβαίνει και σε μεγαλύτερη κλίμακα, όπως στον πλανήτη μας. Όταν δηλαδή ο πλανήτης βρίσκεται στην ανοδική του εξέλιξη, τότε και όλα αυτά που βρίσκονται επάνω του, δηλαδή, τα ορυκτά, φυτικά, ζωικά είδη, βρίσκονται επίσης στην δική τους, ανοδική και καθοδική εξέλιξη, αλλά στην φάση της ανοδικής εξέλιξης του πλανήτη. Το ίδιο συμβαίνει, και όταν ο πλανήτης Γη εξελίσσεται καθοδικά. Αυτό συμβαίνει σ’ όλους τους κόσμους του απείρου διαστήματος.
Έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε τώρα, αυτούς τους δύο Νόμους. Αλλά το ανθρώπινο ον, επειδή αγνοούσε αυτούς τους δύο Νόμους και επειδή είναι από την φύση του, πνεύμα ανήσυχο γιατί κατέχει την ιδέα, αναζητούσε για να μάθει την προέλευσή του. Μερικοί επιστήμονες, μόνο από την παρατήρηση που έλαβαν από τον αισθητήριο νου τους, κατασκεύασαν διάφορες διανοητικές θεωρίες, πιστεύοντας ότι ανακάλυψαν, την ρίζα της ύπαρξης της ζωής, των βασιλείων του πλανήτη κτλ.
Έτσι μέχρι και σήμερα ένα μεγάλο μέρος του επιστημονικού κόσμου, στηρίζεται σε μια θεωρία, του γνωστού Άγγλου φυσιοδίφη, Δαρβίνου. Αυτός διατύπωσε μία θεωρία για την ανοδική εξέλιξη, όταν επισκέφτηκε τη Νότιο Αμερική και συγκεκριμένα τις νήσους Γκαλάπαγκος του Ειρηνικού. Κάνοντας απλώς παρατηρήσεις, επάνω στα διάφορα φυσικά φαινόμενα, έδωσε μια γενική θεωρία για την εξέλιξη, που μόλις σήμερα κάποια ρεύματα τις επιστήμης αρχίζουν να επανεξετάζουν. Μια θεωρία όμως, που πραγματικά δεν έχει βάθος και που μας μιλά μόνο, για μία συνεχή εξέλιξη, όλων των πραγμάτων. Έτσι έγινε δεκτό και καθιερώθηκε, ότι και ο άνθρωπος άρχισε εξελισσόμενος, από διάφορους οργανισμούς και σε τελική ανάλυση, ότι εμείς προερχόμαστε από τους πιθήκους, και φυσικά ότι οι πρόγονοί μας, πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, ήταν πίθηκοι.
Μια άλλη επίσης θεωρία που βγήκε, ήταν αυτή του Λαπλάς. Αυτός διατύπωσε μία θεωρία, ότι όλα στο σύμπαν έχουν δημιουργηθεί από κάποιο νεφέλωμα, και ότι όσα υπάρχουν στο σύμπαν, είναι αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων. Σαν να μην έφταναν αυτές οι θεωρίες, ήλθαν άλλοι, που στηριζόμενοι σ΄αυτές τις δύο θεωρίες, δημιούργησαν διάφορες άλλες λανθασμένες θεωρίες. Έτσι μερικοί Δαρβινιστές λέγανε ότι μπορούν να φτιάξουν ζωή από το τίποτα. Όπως π.χ., ότι θα μπορούσαν να γεννηθούν ποντίκια από ένα λερωμένο πουκάμισο και πολλές τέτοιου είδους θεωρίες.
Ευτυχώς ο Λουί Παστέρ ανέτρεψε αυτές τις θεωρίες, ότι δηλαδή η ζωή μπορεί να δημιουργηθεί από το τίποτα. Απέδειξε ότι η ζωή προέρχεται από την ζωή, και δεν μπορεί να προέλθει από το τίποτα. Σαν απόδειξη έκανε το εξής πείραμα. Πήρε ένα κομμάτι κρέας και το έβαλε σε μία γυάλα, σκεπασμένο με ένα πανί, και ένα άλλο κομμάτι κρέας σε μια σφραγισμένη γυάλα, χωρίς αέρα. Διαπιστώθηκε από αυτό το πείραμα, ότι το κρέας στη γυάλα με το πανί σκουλήκιασε πολύ γρήγορα, ενώ στην σφραγισμένη γυάλα, έμεινε ανέπαφο για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Με αυτό το πείραμα και με διάφορα άλλα πειράματα που έκανε, απέδειξε ότι τα σκουλήκια προέρχονταν από τα μικρόβια που υπάρχουν στο στοιχείο Αέρα. Έτσι μας είναι γνωστό σήμερα το όνομα του Παστέρ, απ’ τα πα-
στεριωμένα τρόφιμα που φέρουν το όνομά του, όπως το παστεριωμένο γάλα, κονσέρβες κλπ.
Από όλες αυτές τις θεωρίες του Δαρβίνου και των οπαδών του, και εξαιτίας των σύγχρονων ανακαλύψεων διαφόρων προϊστορικών κρανίων σε σπήλαια, οι ανθρωπολόγοι σήμερα κατέληξαν με βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος εξελίσσεται συνεχώς. Πιστεύουν δηλαδή ότι κάποτε ο άνθρωπος ήταν ένας πίθηκος που σιγά-σιγά εξελίχθηκε σ΄αυτό που είναι σήμερα. Οπωσδήποτε με τα στοιχεία που έχουν συλλέξει οι επιστήμονες και σύμφωνα με τον τρόπο που σκέπτονται, δηλαδή μέσω του υποκειμενικού νου τους, αυτό φαίνεται πολύ πιστευτό, σχεδόν ακλόνητο, όμως δεν έχουμε δει ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, έναν πίθηκο που να έγινε άνθρωπος.
Αυτό που η επιστήμη αναφέρει για τον άνθρωπο, σαν ανοδική εξέλιξη από ένα μονοκύτταρο οργανισμό, που εξελίχθηκε στο νερό και μετά βγήκε στην ξηρά, έφθασε στον πίθηκο και εξελισσόμενο ανοδικά, έφθασε μέχρι την μορφή του άνθρωπου, υπάρχει σαν ιδέα στον εσωτερισμό σ’ αυτο που ονομάζουμε Μετεμψύχωση. Όλο αυτό όμως, είναι μόνο η ανοδική και καθοδική εξέλιξη, όταν δηλαδή, η ψυχή του ανθρώπου, εξελίσσεται καθοδικά μαζί με τα επιπρόσθετα στοιχεία (Εγώ), τα οποία έχει φορτωθεί και κατέρχεται στους κόσμους της κόλασης, για να τα αποβάλει και μετά πάλι ανέρχεται εξελισσόμενη και ελεύθερη από τα επιπρόσθετα στοιχεία της, δια μέσω των βασιλείων του πλανήτη Γη. Τότε ναι, αυτό που υπάρχει σαν ψυχή, στο ανθρώπινο ον και κατά την καθοδική και ανοδική του εξέλιξη παίρνει τις διάφορες μορφές, που βλέπουμε στην φύση, είτε αυτές είναι ορυκτές, είτε ζωικές, είτε με την μορφή της ανθρώπινης μηχανής.
Ο Πυθαγόρας μίλησε πολύ για την Μετεμψύχωση του ανθρώπου, ότι δηλαδή η ανθρώπινη ψυχή, μπορεί να εξελιχθεί ανοδικά ή καθοδικά ταξιδεύοντας από το ένα σώμα σε ένα άλλο τελείως διαφορετικό. Επίσης ο Κρίσνα εξήγησε, πως η ψυχή ταξιδεύει από ένα σώμα σ΄ένα άλλο διαφορετικό, και έρχεται από το Μακρόκοσμο μέσω του Γαλακτικού δρόμου, στον δικό μας πλανήτη Γη, που ανήκει στον Μεγαλόκοσμο. Έρχεται εξελισσόμενη και βυθίζεται στο ορυκτό βασίλειο της Γης.
Έτσι η ψυχή, σαν Ουσία, παίρνει ένα σώμα πρώτα ορυκτό, σε πέτρα ή μέταλλο. Περνά μία μεγάλη περίοδο εξελισσόμενη, μέχρι να φθάσει σύμφωνα με την ακτίνα της Δημιουργίας της, στην ανώτερη ποιότητα ορυκτού π.χ. του διαμαντιού, ή ίσως του χρυσού. Μετά μεταπηδά στο φυτικό βασίλειο και εδώ εξελισσόμενη ανοδικά έως τα τελειότερα είδη π.χ. τα τριαντάφυλλα ή τα καρποφόρα δέντρα, για μερικές χιλιάδες χρόνια, και μετά μπαίνει στο ζωικό βασίλειο. Όταν και εδώ, έχει φθάσει στον πιο τέλειο διεγκεφαλικό ζωικό οργανισμό, τότε μόνον μπορεί να αποκτήσει ένα ανθρώπινο σώμα. Αυτό σημαίνει ότι έχει πάρει τη Γνώση αυτών των βασιλείων και περνά στο ανθρώπινο που είναι πιο σύνθετο.
Για να μπορέσει όμως κάποιος να τα κατανοήσει αυτά θα πρέπει να αφυπνίζει τη συνείδησή του για να μπορεί να διεισδύσει στα μυστήρια της δημιουργίας της φύσης και των κόσμων και να έχει άμεση επαφή και Γνώση της πραγματικότητας. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος, για να Γνωρίσει κάποιος την πραγματικότητα, γιατί αυτή υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, αλλά δυστυχώς, έχουμε φυλακισθεί, ολοκληρωτικά από τον αισθητήριο νου και αυτός μας κρατά στην μάγια, την πλάνη.
Για να γίνει όσο μπορούμε, πιο κατανοητό αυτό το θέμα, θα σας πω το εξής, όταν π.χ. διατυπώθηκε αυτή η λανθασμένη θεωρία της συνεχούς ανοδικής εξέλιξης, που παρέβλεπε τον Νόμο της καθοδικής εξέλιξης, όλα τα γεγονότα από εκεί και μετά πήραν έναν στραβό δρόμο και ο οποίος, τώρα δεν μπορεί να μας δώσει κάποια πραγματικότητα, επειδή όλα βρίσκονται σε μία διαφορετική τροχιά, από αυτή που είναι η πραγματικότητα. Με αυτό θέλω να πω, ότι η ανθρωπότητα απομακρύνεται από τη Γνώση, προς άλλες κατευθύνσεις. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι βρίσκεται έξω από το χώρο και το χρόνο της δημιουργίας, αλλά δεν έχει την κατεύθυνση προς την πραγματικότητα που είναι η Αρχετυπική, που είναι οι ρίζες μας, ο Θεϊκός μας Πατέρας. Όσο κάποιος απομακρύνεται, προσθέτοντας συνεχώς πλάνες στο διανοητικό του, τόσο και πιο δύσκολο γίνεται να επιστρέψει ξανά στην Μονάδα του, το Είναι.
Αυτοί οι δύο Νόμοι της Ανοδικής και Καθοδικής εξέλιξης είναι αυτοί που οι Ινδοί ονομάζουν Τροχό της Σαμσάρα. Έχουμε δηλαδή έναν συμβολικό τροχό, ο οποίος γυρίζει ατέρμονα, από την μία πλευρά προς τα κάτω και από την άλλη προς τα επάνω. Όσο κάποιος, βρίσκεται επάνω σ’ αυτόν τον τροχό, σε άνοδο ή κάθοδο, επιτυχία ή αποτυχία είναι εγκλωβισμένος σε μια μη ουσιαστική αλλαγή. Το μόνο που του απομένει, είναι να μπορέσει να βρει τον τρόπο, ώστε να βγει από αυτόν τον τροχό, με τις τόσο κουραστικές και επώδυνες επαναλήψεις του.
Το περιδέραιο του Βούδα με τις 108 του χάντρες, είναι ο εσωτερικός συμβολισμός του κύκλου των 108 ανθρώπινων ζωών, που δίνονται σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, για να μπορέσει να επιτύχει την τελειοποίησή της και να επιστρέψει νικηφόρα πίσω στον Πατέρα.
Όπως όμως έχουμε πει, η Ουσία είναι αθώα και όταν πρωτοέρχεται σε ανθρώπινο σώμα, που είναι τριεγκέφαλο, δηλαδή έχει την ιδέα και μπορεί να την εκδηλώσει, μέσω των πέντε κέντρων προς τα έξω, δεν έχει ακόμη αποκτήσει μαεστρία, και παρασύρεται σε λάθη, τα οποία δημιουργεί και υλοποιεί η ίδια στο εσωτερικό της και εκεί εγκλωβίζεται, τα «εγώ». Συμβαίνει δηλαδή, ότι ενώ κατέχει ένα σώμα, που της παρέχει τις δυνατότητες να εκδηλωθεί προς τα έξω, μέσω των πέντε κέντρων της ανθρώπινης μηχανής, αυτές οι αισθήσεις, επίσης της φέρνουν από τον έξω κόσμο τα διάφορα ερεθίσματα της ζωής. Αυτά όμως που έρχονται από τον έξω κόσμο, είναι πειρασμοί και παγίδες που πρέπει να ξεπεράσει, ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει την μηχανικότητα των Νόμων της ανοδικής και καθοδικής εξέλιξης.
Η εργασία όμως αυτή, είναι πολύ δύσκολη, διότι η αθώα ψυχή δεν έχει την μαεστρία και υποκύπτει στους πειρασμούς της ψευδαίσθησης του έξω κόσμου, που είναι η οριζόντια ζωή, και μένει εκεί εγκλωβισμένη σ’ έναν κόσμο λανθασμένο, που η ίδια δημιουργεί μέσα σ΄αυτό το σώμα όπου ζει και υπάρχει.
Πραγματικά όμως, όλες οι ψυχές δεν επιθυμούν την μαεστρία, γι΄αυτό και μένουν μόνιμα εγκλωβισμένες στην αυταπάτη, που τις οδηγεί στον συνεχή κύκλο της Σαμσάρα.
Οι ψυχές που δεν θέλησαν ν΄αφυπνιστούν ή αυτές που δεν μπόρεσαν να βρουν την πραγματική Γνώση, διότι παραπλανήθηκαν, είτε το θέλουν είτε όχι, μόλις τελειώσει ο κύκλος των 108 ζωών τους, θα πηγαίνουν στην καθοδική εξέλιξη μέχρι να φθάσουν στον Δεύτερο Θάνατο, τον πραγματικό θάνατο, το απόλυτο θάνατο του Εγώ, που είναι πολύ επώδυνος, όταν δεν γίνεται συνειδητά. Γι΄αυτόν τον θάνατο, μας μιλά ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη, όταν λεει για κείνους που θα περάσουν μέσα από τα τάρταρα του Άδη και θα φθάσουν στον δεύτερο θάνατο.
Όταν λοιπόν μία ανθρώπινη ψυχή φθάσει στο τέλος των 108 ανθρώπινων ζωών της, που της δίνονται, για να έχει την δυνατότητα ν’ αφυπνιστεί και να ανέλθει, τότε έρχεται η καθοδική εξέλιξη σ΄αυτή την ψυχή. Αρχίζει δηλαδή να μετεμψυχώνεται καθοδικά, ξεκινώντας από το ζωικό βασίλειο, μετά στο φυτικό, μετά στο ορυκτό και τέλος φθάνει στον δεύτερο θάνατο. Αυτό το ταξίδι της καθοδικής εξέλιξης κρατά πολλές χιλιάδες χρόνια, και στον δεύτερο θάνατο η ψυχή καθαρίζεται σιγά-σιγά από όλα τα λάθη που έχει μορφοποιήσει.
Μετά η ψυχή καθαρισμένη, επαναλαμβάνει την ανοδική της πορεία, για να συμπληρώσει τον κύκλο των 108 ζωών της, σε ανθρώπινη μορφή. Σύμφωνα με τον εσωτερισμό η ψυχή έχει 3.000 κύκλους να κάνει σε ανοδική και καθοδική εξέλιξη και εάν δεν κατορθώσει ν’ αυτοπραγματωθεί, τότε επιστρέφει στον τόπο της προέλευσής της, στο Απόλυτο, έχοντας λάβει κάποια γνώση μέσω του πόνου και ζει σε ευτυχία, περίπου όπως ένα μωρό που ζει μέσα στη ηρεμία του, χωρίς να έχει αποκτήσει την μαεστρία και την επίγνωση της ευτυχίας του.
Είναι όμως τελείως διαφορετικό για τις ψυχές εκείνες που με συνειδητές προσπάθειες αφυπνίστηκαν. Αυτές οι ψυχές ξεφεύγουν συνειδητά απ΄όλους τους μηχανικούς Νόμους, και φθάνουν στο Απόλυτο, ευτυχείς και νικηφόρες και με πλήρη Γνώση της ευτυχίας τους και της Πραγματικής τους ύπαρξης.
Καταλαβαίνετε τώρα, γιατί κάθε ψυχή πρέπει να αγωνισθεί με κάθε τρόπο, για να αφυπνισθεί, και μάλιστα σ΄αυτή την ζωή, διότι δεν γνωρίζουμε εάν είναι η τελευταία από τις 108 ζωές μας, γιατί διαφορετικά θα πάρει την καθοδική εξέλιξη.
Οι ψυχές που πραγματικά ποθούν την αφύπνιση και την αυτοπραγμάτωση πρέπει να υπερβούν όλα αυτά που τους γίνονται εμπόδια, σ΄αυτόν το δύσκολο δρόμο. Να επαναστατήσει κάποιος, σ΄αυτό που είναι η ίδια η οριζόντια ζωή του. Να μην είναι αυτός αιχμάλωτος, από τη ζωή, αλλά η ζωή να είναι ένα μέσο αυτοανακάλυψης, για αυτόν. Να σταματήσει να είναι ταυτισμένος και γοητευμένος με την κάθε περίσταση της ζωής.
Να κοιτάξει βαθιά μέσα του, με την αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης και να καταλάβει, όλα εκείνα τα λάθη που φορτώνει την ψυχή του. Να συνειδητοποιήσει κάθε τι που θα ήθελε να τον εμποδίσει να φτάσει στην απελευθέρωσή του. Γιατί πραγματικά και ο ίδιος ο οργανισμός δεν είναι με το μέρος μας, είναι αντίθετος προς την αφύπνιση, αφού μέσα του φέρει αρχαία ένστικτα και δεν μας βοηθά σ΄αυτό. Εμείς όμως πρέπει να τον δαμάσουμε με τη δύναμη της θέλησης και να γίνει ένα όργανο δικό μας.
Γι΄αυτό ο Δάσκαλος Σαμαέλ μας μιλά για μία επανάσταση ψυχική και βιολογική στα βιβλία του.