Θα μιλήσουμε σήμερα για τους τέσσερις δρόμους. Σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς και τις φιλοσοφίες, υπάρχει πάντα η ιδέα του δρόμου. Αυτός είναι ο δρόμος που αντιπροσωπεύει τις διαδικασίες από τις οποίες πρέπει να περάσει κάθε άνθρωπος που θέλει να φθάσει στη Γνώση, στη συνείδηση, στην Αλήθεια, στην ενσάρκωση του Είναι του. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στη φώτιση.
Τέτοιοι συμβολικοί δρόμοι, έχουν χαραχθεί κι αναφέρονται από την ιστορία. Ένας τέτοιος περίφημος δρόμος, είναι αυτός που οδηγεί τον προσκυνητή μέχρι την Κομποστέλλα, στην Ισπανία. Οι προσκυνητές, έκαναν αλληγορικά αυτό το δρόμο, ο οποίος άρχιζε από την Γαλλία, από τέσσερις διαφορετικές τοποθεσίες που συνέκλιναν σε κάποιο σημείο μέσα στην Ισπανία. Από εκεί συνέχιζαν σαν ένας μοναδικός δρόμος, περνώντας από διάφορες πόλεις στις οποίες είχαν δώσει συμβολικά ονόματα και μετά από μεγάλη πορεία έφθαναν στο μοναστήρι του Αγίου Ιάκωβου της Κομποστέλλα που ήταν και ο τελικός προορισμός τους.
Αυτοί που Γνώριζαν το μυστικό μήνυμα αυτού του δρόμου, ήξεραν ότι αυτόν τον δρόμο τον πραγματοποιούσαν κυρίως εσωτερικά, για το Μεγάλο Έργο. Οι άλλοι, οι απλοί προσκυνητές, πραγματοποιούσαν αυτό τον δρόμο μόνο με μια εξωτερική πεποίθηση, μήπως και λάβουν κάποια χάρη που θα αλλάξει τη βασανισμένη τους ζωή, μιας κι αυτός ο δρόμος ήταν όπως είπαμε φημισμένος, ειδικά την εποχή του Μεσαίωνα, που οι άνθρωποι είχαν μεγάλη υποκειμενική πίστη. Ήταν λοιπόν έτοιμοι για κάθε είδους φυσική δοκιμασία, αλλά δεν Γνώριζαν την εσωτερική σημασία του δρόμου.
Σ’ αυτό το δρόμο πολλοί δεν τα κατάφερναν να φτάσουν μέχρι το τέλος και πέθαιναν από τις κακουχίες, την πείνα, τις ταλαιπωρίες και τις αρρώστιες. Λέγεται ότι πλήθος κόσμου ξεκινούσε κατά ομάδες γι’ αυτό το προσκύνημα, αλλά πραγματικά ήταν ελάχιστοι αυτοί που Γνώριζαν την έννοια αυτού του δρόμου γι’ αυτό το προσκύνημα στην Κομποστέλλα.
Ένας αντίστοιχος δρόμος είναι αυτός που κάνουν οι μωαμεθανοί στη Μέκκα, όπου κάθε πιστός θεωρεί σαν ευλαβική υποχρέωσή του να κάνει μια φορά στη ζωή του αυτό το δρόμο, για να προσκυνήσει στον ιερό τόπο, που κάποτε όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ίδρυσε ο Αβραάμ, γιατί η γνώση δεν έχει θρησκευτικά και πολιτικά όρια.
Ένας άλλος δρόμος, ήταν αυτός που οδηγούσε από την Ακρόπολη μέσω της Ιεράς οδού, με τις περίφημες Ερμαϊκές στήλες, μέχρι το Ιερό της Ελευσίνας, όλους εκείνους που θα μυούνταν ή θα συμμετείχαν, όντας ήδη μυημένοι στα Ελευσίνια Μυστήρια τα οποία διαρκούσαν εννέα ημέρες. Ξεκινούσαν κάτω από την Ακρόπολη με πομπή και τελετουργίες καθ’ οδόν, που πραγματοποιούνταν σε διάφορους χώρους και έφθαναν τελικά μέσα στο Ναό της Ελευσίνας, μόνον οι μυημένοι.
Όλα αυτά είναι συμβολικά, μια αλληγορία του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσει κάθε άνθρωπος για να φτάσει στην Αυτογνωσία.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε τη μεγάλη Πομπή των Αζτέκων που έκαναν στο Τεοτιχουακάν, μέσα από το μονοπάτι του θανάτου, αρχίζοντας από την Πυραμίδα της Σελήνης και φθάνοντας μέχρι την Πυραμίδα του Ήλιου. Εκεί οι ιερείς πραγματοποιούσαν μια τελετουργία και καλούσαν το λαό να παρακολουθήσει εσωτερικά αυτόν το δρόμο, που σήμαινε την εξάλειψη των αρνητικών στοιχείων μέσα μας, του Σεληνιακού φωτός, που συμβολίζει το υποσυνείδητο, και την πορεία μας από το σκοτάδι μέχρι τον Ήλιο, το Είναι μας.
Είναι αδύνατον να φθάσουμε στο φως, εάν πρώτα δεν αφαιρέσουμε από την ψυχολογία μας τα δυσάρεστα αυτά στοιχεία που προκαλούν πόνο στην ουσία μας κι είναι αυτά που έχουμε ονομάσει εγώ και που μας προκαλούν τα ελαττώματα και μας οδηγούν σε επώδυνα λάθη κατά την διάρκεια της ζωής. Μόνον έτσι θα καταφέρουμε να απελευθερώσουμε την ουσία μας.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του δρόμου είναι η Via Crucis, ο δρόμος του μαρτυρίου του Γολγοθά, που περπάτησε ο Μεγάλος Μύστης Ιησούς Χριστός. Σ’ αυτό τον δρόμο βλέπουμε την παραδειγματική διαδικασία, που ο Ιησούς Χριστός έδωσε με το ίδιο του το φυσικό σώμα, για να δείξει σε όλους αυτούς που θα ήθελαν να ακολουθήσουν τον δικό του συμβολικό δρόμο, πως πρέπει να προχωρήσει ο καθένας από μας για να φθάσει στην Πνευματική γέννηση κι Ανάσταση.
Γιατί όλοι μας σήμερα, είμαστε σχεδόν νεκροί στο πνευματικό επίπεδο κι είναι απαραίτητη η πνευματική μας αναγέννηση.
Πώς όμως θα έρθει η αναγέννηση εάν δεν προηγηθεί ο θάνατος (που συμβολίζεται με την Σταύρωση) των αρνητικών στοιχείων που φέρουμε μέσα μας, του κατώτερου εαυτού μας;
Για να φθάσουμε στην αυτοπραγμάτωση του Είναι μας, θα πρέπει να αναγεννήσουμε, να δώσουμε μορφή στα στοιχεία εκείνα που είναι σύμφωνα με την Θέληση του Είναι μας και να εξαλείψουμε από την δική μας Ψυχολογία, όλα τα στοιχεία εκείνα, που είναι εναντίον του Είναι μας. Κάθε σπόρος πρέπει να πεθάνει μέσα στη γη για να ξεπηδήσει από εκεί το νέο φυτό.
Τι είναι λοιπόν αυτό που ονομάζουμε Αυτοπραγμάτωση; Εμείς έχουμε μέσα μας στοιχεία τα οποία είναι σύμφωνα με το Είναι μας, αλλά ξέρουμε επίσης ότι έχουμε και άφθονα στοιχεία που είναι αντίθετα στο Είναι μας. Έχουμε δημιουργήσει πολλά πρόσθετα, μέσα στη δική μας ψυχολογία που είναι βαριά, και μας εγκλωβίζουν και αποκοιμίζουν τη συνείδησή μας. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε τη συνείδηση μας σαν ένα μαργαριτάρι που είναι χαμένο μέσα στη λάσπη και δεν φαίνεται, καθώς έχει απομακρυνθεί κι αποκοπεί από το Είναι. Γι’ αυτό πρέπει πρώτα να το βγάλουμε από τη λάσπη και να το καθαρίσουμε καλά, ώστε να φανεί το Φως του και έπειτα να ενωθεί με το μεγάλο Φως του Είναι μας. Αυτή όλη η εργασία, μας οδηγεί σ’ αυτό που στην Γνώση ονομάζουμε Αυτοπραγμάτωση, δηλαδή την ένωση με τον Θεϊκό μας Πατέρα, τον Άτμαν, όπως ονομάζεται στην Ινδική φιλοσοφία και την πραγματοποίησή του στο φυσικό πεδίο.
Αν λοιπόν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που μας βάζουν τα εγώ τότε μπορούμε να μπούμε στον Πύργο όπως συμβαίνει στα παραμύθια και να ελευθερώσουμε τη φυλακισμένη Πριγκίπισσα που είναι η Συνείδηση μας. Όμως πολλοί είναι εκείνοι που θέλουν να ελευθερώσουν την Πριγκίπισσα, αλλά λίγοι φθάνουν τελικά στο κάστρο. Γιατί οι περισσότεροι μπερδεύονται μέσα στα λαβυρινθώδη μονοπάτια του νου και του υποσυνείδητου και δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν την γοητεία και την ταύτιση και να νικήσουν τον δράκοντα και ζουν πάλι στον ψεύτικο κόσμο των εγώ.
Γι’ αυτό κάνουμε γνωστό ότι ο δρόμος της Αυτοπραγμάτωσης του Είναι περνά οπωσδήποτε από συνειδητές θυσίες και θεληματικές ταλαιπωρίες και πόνους, που αντιστοιχούν στην άρνηση των επιθυμιών του εγώ.
Γιατί μόνον έτσι μπορεί η Ουσία να είναι συνειδητή και να έχει επίγνωση της ύπαρξής της, της ευτυχίας της, της ολότητάς της. Και αυτή την βαθιά κατανόηση, την αποκτά η Ουσία μόνο δια μέσου αυτής της διαδικασίας.
Στο παρελθόν υπήρχαν πολλές σχολές στις οποίες μπορούσαν οι άνθρωποι να βρουν ολόκληρη τη διδασκαλία επάνω στο δρόμο της απελευθέρωσης της συνείδησης. Στην Ελλάδα ήταν γνωστές αντίστοιχες σχολές, στην Ακρόπολη, στην Ελευσίνα, στη Θήρα, στη Δήλο, στους Δελφούς, στην Κόρινθο, στην Σαμοθράκη. Υπήρχαν επίσης τέτοιες μυητικές σχολές στην Αίγυπτο, με τα μυστήρια της Ίσιδας, στους Αζτέκους, τους Μάγια, τους Ίνκας, στο Θιβέτ, στην Ινδία, στην Περσία και σε άλλα μέρη με πολιτισμούς επάνω στη Γη. Μπαίνοντας όμως στη Μαύρη εποχή της Κάλι Γιούγκα, αυτές οι σχολές που έδειχναν τον δρόμο, όπου μπορούσε κάποιος να λαμβάνει υπερβατικές διδασκαλίες, έτσι ώστε να εκπαιδευτεί σωστά πάνω στη Γνώση του εαυτού του και εφαρμόζοντας τις σωστές τεχνικές να διανύσει το εσωτερικό μονοπάτι, έκλεισαν κι εξαφανίστηκαν. Και σιγά – σιγά εμφανίστηκαν πολλά μονοπάτια αυτού του δρόμου, χωρίς κανένα από αυτά να μπορεί να δώσει την ολοκληρωμένη διδασκαλία για την απελευθέρωση της συνείδησης.
Μπορούμε να συνενώσουμε αυτά τα μονοπάτια σε τέσσερις δρόμους. Στο δρόμο του Μοναχού, στο δρόμο του Φακίρη, στο δρόμο του Γιόγκι και στο δρόμο του Ισορροπημένου Ανθρώπου που είναι μία σύνθεση των 3 προηγούμενων δρόμων.
Ο ένας μόνο δρόμος από τους τρεις πρώτους δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην απελευθέρωση. Μπορεί να μας δώσει μερικά στοιχεία που έρχονται σε συμφωνία με την κοσμική συνείδηση, αλλά δεν μας δίνει τα κλειδιά και τους τρόπους για να ενσαρκώσουμε μέσα μας τη συνείδηση, το Είναι μας.
Ο πρώτος δρόμος, αυτός του μοναχού, είναι ένας δρόμος θρησκευτικής αφιέρωσης, ένας δρόμος θυσίας και συμπόνιας, προς τους άλλους, ένας δρόμος ψυχολογικού θανάτου, αποδοχής των άλλων με αγάπη και κατανόηση, απαλλαγής από την ταύτιση στην οποία μας οδηγούν τα υλικά πράγματα, εγκατάλειψης των επιθυμιών του εγώ, ανάπτυξης του συναισθηματικού κέντρου και της θρησκευτικότητας.
Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός του φακίρη. Έχουμε ακούσει για το δρόμο του φακίρη, έχουμε την εικόνα του ανθρώπου επάνω στα καρφιά, με λίγο φαγητό, με άρνηση των φυσικών αισθήσεων, σε υπερβατική εκστατική κατάσταση. Είναι ένας δρόμος με θεληματικές ταλαιπωρίες και στερήσεις. Φυσικά δεν θα καθίσουμε σε καρφιά, αλλά δαμάζοντας τις επιθυμίες του εγώ μέσω της συνειδητής θέλησης θα ανακτήσουμε τη δύναμη της Θέλησης για να ανταπεξερχόμαστε στις αντιξοότητες της ζωής.
Ο τρίτος δρόμος, έχει επτά μονοπάτια. Είναι ο δρόμος της Γιόγκα. Υπάρχουν στην Ινδία επτά κύριοι τύποι γιόγκα. 1ος: Χάθα γιόγκα, ειδικές στάσεις για να κυριαρχούμε στο φυσικό σώμα. 2ος Γκνάνα γιόγκα, είναι η γιόγκα του νου μέσω των εντατικών διαλογιστικών ασκήσεων μας δίνει τη γνώση και την αλήθεια της ζωής. 3ος Μπάκτι γιόγκα, ο δρόμος της αφιέρωσης και της ευσέβειας, με άνοιγμα του συγκινησιακού κέντρου και διδασκαλίες της αγάπης. 4ος Ράγια ή Κρίγια γιόγκα, είναι ο έλεγχος του πνεύματος μέσω της θέλησης για την ανάπτυξη των εσωτερικών αισθήσεων (τσάκρας). 5ος, Κάρμα γιόγκα που οδηγεί στη σωστή δράση με βάση το νόμο: αιτίας-αποτελέσματος. 6ος Νάαντ γιόγκα, η γιόγκα του ήχου, μέσω ειδικών λέξεων του λόγου. 7ος Κουνταλίνι γιόγκα, που μας δείχνει τον τρόπο της θετικής και ανοδικής μεταβολής των ενεργειών, που είναι και ο πιο σημαντικός.
Όλα αυτά είναι διδασκαλίες που μας βοηθούν να καλλιεργήσουμε στοιχεία σύμφωνα με την Κοσμική συνείδηση, με το Πνεύμα, αλλά δεν είναι το Αρχετυπικό για την απελευθέρωσή μας. Κανένας από αυτούς τους τρεις δρόμους δεν είναι αρκετός για να μας δώσει την ολοκληρωτική Αυτοπραγμάτωση, αλλά μόνο κάποιο τμήμα αυτής.
Πρέπει εμείς να ακολουθήσουμε τον τέταρτο δρόμο, αυτόν του ισορροπημένου ανθρώπου. Είναι ένας δρόμος, που περιέχει τμήματα και από τους άλλους τρεις. Περιέχει, από το δρόμο του μοναχού, την εσωτερική πίστη και την ευσπλαχνία για τους άλλους. Τη δύναμη της θέλησης από το δρόμο του φακίρη, επίσης αρκετά στοιχεία της γιόγκα, όλα αυτά, ενωμένα στον τέταρτο δρόμο που μας οδηγεί στην ισορροπία του Νου και της καρδιάς.
Η Γνωστική κίνηση, είναι μια σχολή του τέταρτου δρόμου και μας δίνει τρόπους για να φθάσουμε στο Είναι μας. Γι’ αυτό μπορούμε να πούμε ότι είναι μια σχολή, σαν αυτές που υπήρχαν στην αρχαιότητα. Λέμε δηλαδή ότι ο ισορροπημένος άνθρωπος σ’ αυτόν τον δρόμο βαδίζει και στα 4 μονοπάτια ταυτόχρονα. Στο πρώτο έχοντας σαν οδηγό την προσευχή προς τη Θεϊκότητα, πολύ αγάπη για τους συνανθρώπους του και προσφορά προς αυτούς. Επίσης περπατά στον δεύτερο δρόμο, σ’ αυτόν που περιέχει τη στέρηση. Χρειαζόμαστε θέληση για να αρνιόμαστε στο Εγώ τις επιθυμίες του, προσπαθώντας να μη ταυτιζόμαστε και γινόμαστε δέσμιοι των αισθήσεών μας, αυτό βέβαια δεν σημαίνει να απαρνηθούμε τον κόσμο και τη ζωή αλλά να ζούμε συνειδητοί των πράξεών μας.
Επίσης περιλαμβάνει τον τρίτο δρόμο, γιατί εδώ έχουμε όλους τους τύπους της γιόγκα σε μια συγκεντρωμένη κι απόλυτα πρακτική μορφή κυρίως μέσω της Κουνταλίνι γιόγκα, που είναι και η πιο σημαντική και θα την αναλύσουμε στις επόμενες διαλέξεις.
Στον τέταρτο δρόμο, η Γνώση, είναι μία Σύνθεση, περιέχοντας την Τέχνη, την Επιστήμη, την Φιλοσοφία και τον Μυστικισμό. Είναι μια Διδασκαλία καλλιτεχνική, επιστημονική, φιλοσοφική και μυστικιστική.
Είναι αυτή που μπορεί να μας δώσει ολοκληρωμένη τη Διδασκαλία της Αυτοπραγμάτωσης, μέσω της οποίας, κάποιος εάν το θελήσει, μπορεί να φθάσει μέχρι την Ανάσταση του Πνεύματος.
Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μας το είπε: εάν θέλουμε να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι, γιατί θα είμαστε εναντίον του συνόλου. Γιατί λέμε ότι η ολοκλήρωσή μας θα είναι εναντίον; Γιατί δεν υπάρχει συμφέρον στη φύση, όταν θέλουμε εμείς να Αυτοπραγματωθούμε. Η Αυτοπραγμάτωση είναι μια ψυχολογική επανάσταση. Η αποδέσμευση από το Εγώ είναι μια επανάσταση. Αλλά είναι επίσης μία βιολογική ανταρσία για τη φύση και κυρίως για την φύση του δικού μας οργανισμού, που θα πρέπει να τιθασεύσουμε. Δεν είναι φίλος μας ο οργανισμός μας. Έχει μέσα του πολλά αρνητικά στοιχεία αντίθετα με την Κοσμική Συνείδηση, συνήθειες και αρχαία ένστικτα, που δεν είναι πολλές φορές φίλοι κι ακόλουθοι. Μερικές φορές πρέπει να πάμε πιο πέρα από το ένστικτο και τη βιολογική τάξη για να μπορέσουμε να φτάσουμε στη βιολογική αναγέννηση. Π.χ. Το Συμπαθητικό είναι αντίθετο του Παρασυμπαθητικού συστήματος, βρίσκονται δηλαδή σε ανταγωνισμό, που εκμεταλλεύεται το εγώ, ανάλογα με τα κέφια του και δημιουργεί αδιάκοπη ανισορροπία.
«Δεν είναι τα εισερχόμενα αυτά που βλάπτουν αλλά τα εξερχόμενα» μας λέει ο Ιησούς Χριστός, δηλαδή αυτά που βγαίνουν από μας. Εκεί υπάρχει μεγάλη βρωμιά.
Ο χειρότερος εχθρός είναι αυτός που έρχεται από μέσα μας.
Γι’ αυτόν που περπατά στον τέταρτο δρόμο υπάρχει βιολογική ανταρσία, που σημαίνει ψυχολογική επανάσταση προς όλο αυτό που κρατάει την συνείδηση μας φυλακισμένη κι υπνωτισμένη.
Αυτός ο δρόμος περιέχει τους Τρεις Παράγοντες της Επανάστασης της Συνείδησης. Αυτοί δεν είναι καρπός κάποιας θεωρίας ή μιας γνώμης. Είναι μια τρομερή πραγματικότητα πάνω στην οποία έχουν εργαστεί, όλα οι αρχαίες σχολές στο παρελθόν. Απόδειξη, το έργο του Ρίτσαρντ Μπαχ, ο γλάρος Ιωνάθαν. Σ’ αυτό το έργο υπάρχουν οι Τρεις Παράγοντες της Επανάστασης της Συνείδησης.
Θα κάνουμε έναν σύντομο συσχετισμό.
0 1ος παράγοντας είναι να ξεπεράσεις μία κατάσταση, το επίπεδο που έχουμε τώρα. Ο γλάρος δε θέλει να ζει μόνο για να τρώει, ή να κολυμπά. Καταλαβαίνει ότι η ζωή είναι κάτι πιο υπερβατικό. Να ξεπερνάμε τον εαυτό μας. Ν’ αρνηθούμε αυτό που νομίζουμε ότι είναι ο σκοπός της οριζόντιας ζωής μας, φαγητό, αναπαραγωγή, ύπνος και θάνατος. Πρέπει να τα υπερβούμε. Ο 2ος παράγοντας είναι όταν προσπαθεί ν’ ανέβει ο γλάρος Ιωνάθαν στα ύψη. Η αιώνια συνεργασία με την Θεϊκότητα, όταν θέλει κάθε ένας από μας να φθάσει στην Αυτοπραγμάτωση, και ο 3ος παράγοντας είναι η στιγμή που ο Ιωνάθαν δεν θέλει να μείνει εκεί ψηλά στον ουρανό που είναι η ευτυχία, δηλαδή δε θέλει να μένει στο Νιρβάνα. Θυμάται τους άλλους αδελφούς εκεί κάτω. Ίσως να υπάρχει κι άλλος γλάρος κάπου στη γη, ή στη θάλασσα, που να ψάχνει τη Γνώση, την Απελευθέρωση. Τότε κατεβαίνει να ζήσει μαζί με τους άλλους, για να τους βοηθάει, μέχρι και εκείνοι να ελευθερωθούν. Είναι το ίδιο ακριβώς που έπραξε ένας Μωυσής, ένας Βούδας, ένας Ιησούς Χριστός κλπ.
Οι τρεις παράγοντες της Επανάστασης της Συνείδησης είναι τρία Αρχετυπικά και απαραίτητα στοιχεία, που πρέπει να κάνουμε πράξη στη ζωή μας για να φθάσουμε στη Γνώση, στη Συνείδηση, στο Είναι μας.
Με άλλα λόγια, ο 1ος παράγοντας είναι ο Ψυχολογικός Θάνατος, η άρνηση του εαυτού μας. Τι πρέπει να αρνηθούμε; Τα ελαττώματά μας, τα Εγώ μας, την εγωική μας φύση, που πρέπει να πεθάνει, για να μετουσιωθεί σε κάτι κουνούριο.
Ο 2ος παράγοντας είναι να πραγματοποιήσουμε τη γέννηση μέσα μας. Πρέπει οπωσδήποτε να σηκώσουμε τον σταυρό μας. Ο σταυρός δεν είναι μόνο ένα σύμβολο μαρτυρίου και θανάτου όπως ξέρουμε, αλλά και μετά από κάθε σταύρωση υπάρχει γέννηση. Όταν διασταυρώσουμε έναν άνδρα με μία γυναίκα δημιουργείται μία γέννηση. Είναι σύμβολο μαρτυρίου και θανάτου, ζωής και μετά σύμβολο Ανάστασης.
Ο 3ος παράγοντας είναι αυτός της θυσίας προς την ανθρωπότητα. Πρέπει να ακολουθήσουμε το δρόμο του Χριστού κι αυτός που ακολουθεί τον Χριστό πρέπει να θυσιάζεται, όπως εκείνος για την ανθρωπότητα.
«Εγκατέλειψε τον εαυτό σου, σήκωσε το σταυρό σου και ακολούθησέ με»
Ιησούς Χριστός
Αλλά μην τρομάζετε. Δεν χρειάζεται να σταυρωθεί κανείς εξωτερικά. Κάθε είδους ανιδιοτελής προσφορά είναι μέρος του 3ου παράγοντα, αλλά κυρίως η μετάδοση της Γνώσης, έτσι ώστε ο κάθε αναζητητής να μπορέσει να εργαστεί με τον εαυτό του.
Όποια σχολή μας δίνει αυτούς τους τρεις παράγοντες της αφύπνισης της συνείδησης είναι ένα αυθεντική σχολή των μυστηρίων. Μόνο δια μέσου των τριών παραγόντων μπορούμε να απελευθερώσουμε τη συνείδηση μέσα από το μπουκάλι του Εγώ.
Ο Αβατάρας αυτής της σύνθεσης είναι ο Σαμαέλ Αούν Βεόρ. Μας έδωσε τη σύνθεση του μυητικού δρόμου, μας έδωσε τα αρχαία μυστήρια αποκαλυμμένα. Έχουμε για μία ακόμη φορά την ευκαιρία να απελευθερωθούμε σ’ ένα από αυτά τα σχολεία γιατί η Γνωστική κίνηση είναι ένα τέτοιο σχολείο, αυτή την εποχή, που δίνει τους τρεις παράγοντες του τέταρτου δρόμου με ολοκληρωμένους τρόπους για να φτάσουμε στην Αυτοπραγμάτωση.
Λέμε ότι ο Σαμαέλ Αούν Βεόρ είναι ο Αβατάρας της Σύνθεσης. Η λέξη Αβατάρ στην Ινδία σημαίνει αγγελιοφόρος, και πράγματι αυτός είναι ένας αγγελιοφόρος αυτής της εποχής. Μας έφερε από τους ανώτερους κόσμους αυτή τη Γνώση της Σύνθεσης, της Επανάστασης της Συνείδησης.
Διανύοντας αυτόν τον δρόμο της Γνώσης θα καταλάβουμε όλες τις άλλες φιλοσοφίες, που έχουν υπάρξει. Τον Βουδισμό, το Ζεν, τον Μωαμεθανισμό, την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, τα Αιγυπτιακά Μυστήρια, τον Χριστιανισμό, τις Γνωστικές Διδασκαλίες, τις Γνώσεις των Μάγια, Αζτέκων, Ίνκας κλπ.
Μας δίνεται η Γνώση, όπως δίνει μικρό πουλί η μητέρα του, την τροφή, αφού αυτή πρώτα την έχει μασήσει καλά, για να μπορέσει να τη φάει μετά ο νεοσσός. Το ίδιο έκανε ο Σαμαέλ Αούν Βεόρ. Μας έδωσε μία Γνώση, χάρη στην οποία δεν είναι απαραίτητο να ψάχνουμε στις βιβλιοθήκες για να τη συγκεντρώσουμε. Είναι ο Αβατάρας της Σύνθεσης. Μία ακόμη φορά μας δίνεται η δυνατότητα να περπατήσουμε σ’ αυτόν τον δρόμο, το δρόμο της Γνώσης και με τους τρεις παράγοντες να οδηγηθούμε στην απελευθέρωση της Συνείδησης και στην Αυτοπραγμάτωση. Μέχρι εδώ για σήμερα, εάν εσείς έχετε κάποια ερώτηση, μπορείτε να την κάνετε.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι νόημα είχε να περπατά κανείς, όλους αυτούς τους χαραγμένους δρόμους εφόσον ήταν συμβολικοί, όπως είπατε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ήταν ο τρόπος, το μέσον, για να αφήσουν στις επερχόμενες γενεές το μήνυμα για τη Γνώση. Όλα όσα γράφονται για την Γνώση μέσα στο χρόνο συνήθως αλλοιώνονται από τους ειδικούς. Ότι όμως χαράσσεται στην πέτρα ή σαν δρόμος κλπ., δεν γίνεται κατανοητό από τους διανοητικούς κι έτσι σχεδόν παραμένει πάντοτε αναλλοίωτο. Έτσι όταν κάποιος είναι έτοιμος να φτάσει στη Γνώση, όλοι αυτοί οι δρόμοι τον προβληματίζουν και τον κάνουν να γίνεται ερευνητικός κι έτσι ενεργοποιείται η συνείδηση του. Οι συνειδητοί Άνθρωποι δεν χάραξαν αυτούς τους δρόμους για τους ασυνείδητους, αλλά οπωσδήποτε, όταν κάποιος τους διατρέχει, αισθάνεται μέσα του ένα βαθύ συναίσθημα θρησκευτικότητας κι αυτό μπορεί να τον βοηθήσει σε κάποια από τις ζωές του, να βρει την πραγματική και βαθιά ουσία της Γνώσης και της εσωτερικής πορείας προς το Είναι του.