Θα μιλήσουμε σήμερα για την Ζυγαριά της Παγκόσμιας Δικαιοσύνης, το Κάρμα και το Ντάρμα. Δύο πράγματα είναι αιώνια. Ο Νόμος και ο αριθμός. Ο αριθμός είναι αιώνιος, εφόσον είναι άπειρος, δηλαδή δεν έχει τέλος. Το ίδιο μας είπε και ο Πυθαγόρας επίσης. Αλλά και ο Νόμος είναι αιώνιος, αν και στο Απόλυτο, υπάρχει ακόμα ένας Νόμος.
Εδώ όπου βρισκόμαστε, στον κόσμο των τριών διαστάσεων, υπάρχουν μέσα σε μας τους ίδιους, 48 Νόμοι, που μας διέπουν και καθορίζουν την ζωή μας. Αυτοί οι 48 Νόμοι, είναι αυτοί που μας χωρίζουν από τον πρώτο Νόμο του Απόλυτου.
Όταν κατά τη ένωση του αρσενικού και του θηλυκού, γίνεται η σύλληψη από το σπερματοζωάριο και το ωάριο, τότε το φυσικό σώμα, φορτώνεται με τους 48 Νόμους, της φύσης και οι οποίοι Νόμοι προϋπάρχουν μέσα στο ωάριο σαν 24 χρωματοσώματα και άλλα 24 στο σπερματοζωάριο και όταν ενωθούν αυτά τα δύο μας δίνουν ένα άθροισμα από 48 χρωματοσώματα, που καθορίζουν και τους 48 Νόμους που μας φορτώνει η φύση, για να μπορούμε να έχουμε ένα φυσικό σώμα.
Αυτοί οι Νόμοι είναι εκείνοι που κάνουν ταυτόχρονα δυνατόν να υπάρχει ζωή στη Γη και να υπάρχουμε και εμείς. Περισσότεροι Νόμοι, κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Είναι αυτό όπως σ’ ένα κράτος που έχει πολλούς
νόμους, η ζωή εκεί γίνεται πιο περίπλοκη, πιο δύσκολη, ενώ σ’ ένα άλλο, που έχει λιγότερους νόμους, η ζωή είναι πιο άνετη.
Πρέπει εμείς να κάνουμε μία μικρή προσπάθεια τώρα με τη φαντασία μας, ώστε να φανταστούμε τον δικό μας κόσμο χωρίς νόμους, π.χ. ένα σπίτι χωρίς νόμους. Διότι στη πραγματικότητα ο νόμος στο σπίτι, είναι ο πατέρας και η μητέρα. Οι γονείς είναι οι νόμοι του σπιτιού. Αν σ’ αυτό το σπίτι, όποιος θέλει, σπάζει τα αντικείμενα, καταστρέφει τους τοίχους και τα έπιπλα κλπ., τότε θα γίνει αδύνατη η ζωή, σ’ αυτό το σπίτι, που δεν υπάρχει νόμος να επιβάλλει την τάξη.
Εάν τώρα φανταζόμασταν τον κόσμο χωρίς Νόμους, χωρίς καμία τάξη, γιατί αυτό που έχουμε μέσα μας, στο βάθος, είναι η βαρβαρότητα, το Εγώ, μπορούμε να καταλάβουμε τι θα συνέβαινε. Αν ο καθένας έκανε ότι ήθελε, χωρίς περιορισμό, θα ήταν αδύνατον να υπάρχει ησυχία, στον κόσμο και δεν θα υπήρχε κάποια λύτρωση απ’ αυτή την κατάσταση, θα ήταν μια πραγματική κόλαση, για τον καθένα μας. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ισορροπία. Ο ένας θα επετίθετο εναντίον του άλλου, και όσο ο φόβος θα μεγάλωνε, όλο και πιο πολύ η ζωή θα γινόταν κόλαση.
Τι θα συνέβαινε, εάν ο νόμος του κράτους, δεν φυλάκιζε τον εγκληματία, τον κλέφτη, τον ψεύτη, τον μοιχό, τον καταστροφέα, και όλα αυτά τα άτομα επιδίδονταν στα έργα τους; Τότε πραγματικά όλοι θα γίνονταν κλέφτες, κανείς δεν θα ήθελε να εργαστεί, εφόσον ελεύθερα ο άλλος θα του έκλεβε το προϊόν της εργασίας του. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ασφάλεια ούτε για την ίδια τη ζωή, εφόσον οι δολοφόνοι θα ήταν ανεμπόδιστοι.
Στην αρχαία Ελλάδα, υπήρχαν οι Θεές Νέμεσις[1] και Θέμις[2] που αντιπροσώπευαν την Θεϊκή Δικαιοσύνη. Η Βίβλο, μας λεει καθαρά ότι, αυτός που σπέρνει ανέμους, θα θερίσει θύελλες, και ότι αυτός που σηκώνει το χέρι του να χτυπήσει τον αδελφό του, από το ίδιο του το χέρι, θα χτυπηθεί. Αδελφοί είναι όλοι οι συνάνθρωποί μας.
Στην Σανσκριτική γλώσσα, είναι γνωστός αυτός ο Νόμος, σαν Κάρμα, που σημαίνει τον Νόμο της Πράξης και της Συνέπειας. Υπάρχει ακόμη ο όρος Ντάρμα που στα Σανσκριτικά συνδέεται με το Φυσικό Νόμο και αναφέρεται στην αρμονία της ανθρώπινης ζωής με αυτή την τάξη. Ακόμη ορίζεται ως «ο ορθός τρόπος ζωής» και «η ορθή διαγωγή», ειδικά με τη θρησκευτική έννοια, ενώ για την πνευματικότητα, το ντάρμα μπορεί να οριστεί ως «η Οδός των Ανώτερων Αληθειών».
Αυτό όμως που έχει σημασία να κατανοήσουμε βαθιά είναι ότι δεν υπάρχει αιτία χωρίς αποτέλεσμα, ούτε αποτέλεσμα χωρίς αιτία. Κάθε
Δράση φέρνει μία Αντίδραση. Οποιαδήποτε πράξη της ζωής μας καλή ή κακή, έχει τις ανάλογες συνέπειές της.
Στον φυσικό κόσμο μπορούμε να δούμε πως λειτουργεί αυτός ο Νόμος, μ’ ένα παράδειγμα. Εάν πάρουμε μια πέτρα και την πετάξουμε ψηλά, αυτή θα επιστρέφει πάλι στη γη, με την ίδια δύναμη που την πετάξαμε. Εάν την πετάξουμε πιο ψηλά, θα πέσει με περισσότερη δύναμη. Εάν πάρουμε επίσης μια μπάλα, να την πετάξουμε στον τοίχο, αυτό θα είναι η αιτία, η δράση. Όταν θα χτυπήσει στον τοίχο, θα δημιουργηθεί η αντίδραση που θα μας φέρει το αποτέλεσμα. Όσο τώρα, δυνατότερα πετάξουμε την μπάλα στον τοίχο, τόσο πιο δυνατά και γρήγορα αυτή θα επιστρέψει σ’ εμάς.
Υπάρχει λοιπόν μια φυσική νομοτέλεια που βρίσκεται πάνω από τους νόμους που θεσπίζει ο άνθρωπος και που αποτελεί τον Κοσμικό Νόμο.
Αυτός ο Μεγάλος Νόμος, λειτουργεί περίπου, όπως μια τράπεζα. Κάποιος π.χ. έχει έναν λογαριασμό στην τράπεζα. Εάν από αυτόν τον λογαριασμό συνεχώς παίρνει χρήματα και ποτέ δεν καταθέτει τότε κάποια στιγμή το κεφάλαιό του θα τελειώσει . Και εάν αυτός ο άνθρωπος δημιουργήσει ένα χρέος τότε η τράπεζα ή η εφορία θα κάνει στο τέλος, του κάθε μήνα, τον ισολογισμό της, θα βγάλει το σύνολο, και θα ζητά να πληρωθεί, αυτό το χρέος. Εάν τώρα δεν κατατεθούν ξανά χρήματα, ώστε να καλυφθεί αυτό το χρέος, θα προχωρήσει σε κατάσχεση, ατομικών αντικειμένων, ή οτιδήποτε άλλου υπάρχει. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει κάτι, τότε θα γίνει φυλάκιση, για να πληρωθεί με αυτόν τον τρόπο το χρέος.
Εάν όμως, ζητηθεί πίστωση χρόνου για να γίνει η πληρωμή, και αποδειχτεί ότι υπάρχει τρόπος, προσφέροντας εργασία, τότε η τράπεζα θεωρώντας το αξιόπιστο, ίσως από προηγούμενες φορές που θα είχε γίνει κάτι παρόμοιο, κάνει αυτή την πίστωση. Αυτό σημαίνει, ότι θα γίνει η πληρωμή, όπως ακριβώς οριστεί π.χ. κάποιο ποσό κάθε μήνα, μέχρι να γίνει η εξόφληση όλου του χρέους.
Κάτι παρόμοιο γίνεται και στην Κοσμική Τράπεζα. Μόνο που εκεί, όλα ζυγίζονται στη ζυγαριά της Κοσμικής Δικαιοσύνης. Από τη μία πλευρά τοποθετούνται οι καλές μας πράξεις, που είναι το Ντάρμα μας, από την άλλη πλευρά τοποθετούνται οι κακές μας πράξεις, που είναι το Κάρμα.
Εάν η ζυγαριά βαραίνει προς τις καλές πράξεις, τότε υπάρχει άνεση, υγεία, ανάλογα αγαθά, κλπ. Εάν όμως η ζυγαριά βαραίνει προς τις κακές πράξεις, τότε η Δικαιοσύνη είναι αυστηρή και ζητά να πληρώσουμε. Κι αν εμείς δεν έχουμε κάνει καλές πράξεις για να εξοφληθεί το χρέος, ή δεν θέλουμε να πληρώσουμε, ώστε να ισορροπήσει η ζυγαριά, τότε πληρώνουμε συνήθως με πόνο, ή με μία αρρώστια, ή ζημιά, ή συγκρούσεις, ψυχολογική πίεση κλπ., είναι ανάλογα με το ποσόν που πρέπει να πληρώσουμε, ώστε να ξανά ισορροπήσει η ζυγαριά.
Εάν όμως δεν θέλουμε να πληρώσουμε με πόνο, και επειδή υπάρχει η ευσπλαχνία του Νόμου, μπορούμε να διαπραγματευθούμε με τα Ανώτερα Όντα που εφαρμόζουν το Νόμο και να τους ζητήσουμε πίστωση γι’ αυτές τις κακές πράξεις. Οι Δάσκαλοι του Νόμου έχουν πάντα άπειρη ευσπλαχνία αλλά ταυτόχρονα είναι δίκαιοι. Έτσι μπορούμε να υποσχεθούμε, ότι θα πληρώσουμε με κάποιο τρόπο και τότε μας κάνουν την πίστωση, σύμφωνα με την μετάνοιά μας, την βαθιά μας κατανόηση και αυτό που υποσχόμαστε για τον τρόπο εξόφλησης, τον οποίο πρέπει οπωσδήποτε να εκτελέσουμε, γιατί εάν δεν το κάνουμε, η πίστωση δεν ισχύει και δίνεται η εντολή της πληρωμής της.
Έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα, γιατί συμβαίνουν αυτά που εμείς τα αποκαλούμε αδικίες. Όπως π.χ. τα παιδιά του τρίτου κόσμου, που δεν έχουν σπίτι, φαγητό, και βρίσκονται σε τέτοια απελπιστική κατάσταση. Είναι αυτό που λέμε, όποιος σπέρνει ανέμους, θα θερίσει θύελλες. Δηλαδή σε προηγούμενες ζωές τους, αυτά τα άτομα, είχαν κάνει πολλές αρνητικές πράξεις, και σ’ αυτήν τους την ύπαρξη, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν, πληρώνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Υπάρχει στο μυαλό του κάθε ανθρώπου, ο προβληματισμός: γιατί ο Θεός αφήνει να συμβαίνουν αυτά; γιατί οι άνθρωποι να πεινούν και να πεθαίνουν; γιατί να υπάρχουν οι πόλεμοι, οι σεισμοί, οι πλημμύρες, μολύνσεις κλπ. Οι άνθρωποι διαμαρτύρονται για όλα αυτά, και λένε: αφού υπάρχει Θεός παντοδύναμος, γιατί δεν τα σταματά όλα αυτά; εμείς λέμε, ότι ο Θεός θα μπορούσε και μπορεί να μην αφήσει να συμβούν όλα αυτά. Αλλά κοιτάξτε εσείς τι θα συνέβαινε, εάν πραγματικά γινόταν έτσι. Εδώ βλέπουμε μία φαινομενική ανισότητα, μεταξύ Βορρά και Νότου. Ο Κόσμος που ζει σ’ αυτά τα φτωχά Κράτη είναι βρίσκεται εκεί για να πληρώσει ένα ομαδικό Κάρμα. Τί κάνει όμως ο πλούσιος Βορράς;
Αυτές οι πλούσιες και ευημερούσες χώρες του Βορρά, αντί να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους δίδεται για να πληρώσουν τον Νόμο, βοηθώντας αυτούς που υποφέρουν και πεινούν, προτιμούν ν’ αγοράζουν και να ξαναγοράζουν αγαθά με απληστία, να τρώνε αχόρταγα, και να πετούν τα φαγητά κάθε είδους, να διακατέχονται πάντοτε από απληστία, επιπλέον δε να είναι και ανικανοποίητοι.
Αυτό τί δείχνει; ότι η αιτία του Κάρμα βρίσκεται στο Εγώ. Διότι σε μία ευημερούσα κοινωνία υπάρχει γοητεία, και ταύτιση με τα αντικείμενα και τις απολαύσεις. Υπάρχουν επιθυμίες και αδυναμίες και εμφανίζονται έντονα τα ελαττώματα, όπως η λαιμαργία, η λαγνεία, ο θυμός, η ζήλεια, το μίσος και η χαλάρωση των ηθών.
Υπάρχει όμως η ελεύθερη βούληση την οποία σέβονται οι Δάσκαλοι και το Είναι μας. Εάν δεν είχαμε την ελευθερία, δεν θα μπορούσαμε να μάθουμε και όταν κάποιος πρέπει να μάθει, κατεβαίνει εδώ στον φυσικό κόσμο, και επειδή η Ουσία του δεν γνωρίζει το καλό και το κακό και πολύ περισσότερο την ισορροπία, κάνει λάθη, αυτά τα λάθη, πρέπει να τα πληρώσει, ώστε
να κατανοήσει το λάθος και να μάθει από αυτό. Και αν δεν το καταλάβει με τη πρώτη φορά, θα πονέσει πολλές φορές, μέχρι να μάθει το σωστό για το κάθε τι και αυτή η γνώση, πάντα κοστίζει. Τίποτα δεν δίνεται δωρεάν.
Έτσι βλέπουμε, ότι υπάρχει σ’ εμάς απόλυτη ελευθερία να κάνουμε ότι θέλουμε. Αλλά για ότι κάνουμε θα δώσουμε λόγο.
Δεν μας εμποδίζουν, να σκοτώσουμε κάποιον, ή να κλέψουμε. Αυτό αφήνεται να γίνει, διότι εκείνο το άτομο, ίσως χρωστούσε και πρέπει τώρα να πληρώσει το χρέος του μ’ αυτόν το τρόπο, ακόμη και με τη ζωή του.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι αυτός που έκανε τον φόνο δεν θα πληρώσει γι΄αυτό το έγκλημα. Θα πληρώσει, διότι αυτός μέχρι ένα σημείο, γίνεται ένα όργανο του μηχανικού κοσμικού νόμου, όχι βέβαια τυχαία, για να πληρώσει ο άλλος το Κάρμα που χρωστά, αλλά και ο εκτελεστής παίρνει επίσης ένα Κάρμα, που θα πληρώσει στον ανάλογο χρόνο.
Γι΄αυτό εμείς πρέπει να γίνουμε συνειδητοί, γι΄αυτό υπάρχει ο Μεγάλος Νόμος του Κάρμα. Γιατί ο Νόμος αφήνει σ’ εμάς, τα Εγώ εκείνα, τα οποία θα φερόντουσαν βίαια π.χ. την γυναίκα μας, έως ότου εκείνη να πληρώσει το Κάρμα της με αυτόν τον τρόπο και θα σταματούσε ίσως αυτό, πάλι από τον Νόμο, με μία αρρώστια, ή μ’ ένα χωρισμό, ή και με έναν θάνατο.
Αλλά μπορεί στην επόμενη ύπαρξη, η γυναίκα να γεννηθεί άνδρας και να ξανασυμβούν τα ίδια πράγματα. Τώρα θα είναι αυτή ο σύζυγος και θύτης και θα επαναλαμβάνεται η πληρωμή του Κάρμα, της
γυναίκας και του άνδρα, μέχρι κάποιος από τους δύο, να γίνει συνειδητός της κατάστασης αυτής, και να μην τη συνεχίσει άλλο πια. Αυτό φυσικά θα συμβεί, όταν κάποιος είναι Αυτοπαρατηρούμενος και όταν το Εγώ που ασκεί βία κατανοηθεί τι ακριβώς είναι, εξαλειφθεί και μετουσιωθεί σε κατανόηση και αγάπη. Τότε δεν θα υπάρχει η αιτία, θ’ αλλάξει το αποτέλεσμα, και η ζυγαριά του Νόμου θα ισορροπήσει. Όλα αυτά θα γίνουν πιο κατανοητά, όταν μιλήσουμε για τους 48 Νόμους, που μας διέπουν.
Λέμε πάλι, ότι εμείς για να μην είμαστε μπλεγμένοι σε επαναλήψεις του Κάρμα, μπορούμε να παλέψουμε με το Λιοντάρι του Νόμου, (το Λιοντάρι συμβολίζει το Νόμο), με την εξισορρόπηση της ζυγαριάς.
Υπάρχουν δύο περιπτώσεις. Η πρώτη είναι αυτή της ασυνειδησίας, και πάντα θα πληρώνουμε με πόνο το Κάρμα μας. Η άλλη είναι το να είμαστε συνειδητοί αυτών των Νόμων, και των συνεπειών τους.
Γνωρίζουμε δηλαδή αυτό που μας συμβαίνει, και πολεμάμε όπως είπαμε, το Λιοντάρι του Νόμου, για να ισορροπήσουμε την ζυγαριά. Εδώ ισχύει ο Τρίτος Παράγοντας της Επανάστασης της Συνείδησης. Το να θυσιαζόμαστε για τους άλλους, ώστε να πάρουμε Ντάρμα, για την ισορροπία της ζυγαριάς. Αλλά προσοχή, πρέπει να θυσιαζόμαστε χωρίς να ζητάμε ανταλλάγματα, γιατί εάν ζητάμε αντάλλαγμα, πληρωνόμαστε για την πράξη που κάναμε αλλά εξυπακούεται, ότι αυτό δεν θα πάει για την ισορροπία της ζυγαριάς, και για σβήσιμο του χρέους μας.
Εάν όμως εμείς πληρώνουμε με καλά έργα, ξεχρεώνουμε την οφειλή μας, και απαλλασσόμαστε από εκείνο το ελάττωμα που προηγουμένως, με εσωτερική ψυχολογική εργασία, έχουμε καταλάβει, και το Εγώ που μας έκλεινε τον δρόμο, καταστρέφεται.
Όταν εμείς, είμαστε συνειδητοί και εργαζόμαστε με τον εαυτό μας, έχουμε δύο χρυσούς κανόνες. Ο πρώτος είναι αυτός της ισορροπίας της ζυγαριάς, κάνοντας καλά έργα, και θυσιαζόμενοι για τους άλλους. Γιατί το Εγώ, ο εαυτός μου, ποτέ δεν θέλει να θυσιάζεται για τον άλλον, αντίθετα θυσιάζει τον άλλον, για το συμφέρον του.
Ο δεύτερος χρυσός κανόνας είναι, ότι: ο κατώτερος Νόμος, ξεπλένεται από τον ανώτερο Νόμο. Εάν π.χ. πάμε σ’ ένα υπουργείο εξωτερικών, για κάποια υπόθεσή μας και κάτω στο γραφείο μας πουν ότι, αυτό δεν γίνεται, είναι ο κατώτερος Νόμος. Αλλά εάν εμείς μπορέσουμε να πάμε στον υπουργό και του εξηγήσουμε το πρόβλημά μας, ζητώντας του, να μας βοηθήσει, και αυτός δεχθεί, θα διατάξει το κάτω γραφείο να το κάνει, και τότε εκείνο θα υπακούσει.
Το ίδιο γίνεται και με τον Κοσμικό Νόμο. Ποιος είναι ο ανώτερος Νόμος, που υπερβαίνει τον κατώτερο; οι τρεις Παράγοντες της Επανάστασης της Συνείδησης. Δηλαδή, η καταστροφή του Εγώ, η Μετατροπή των Ενεργειών και η Θυσία προς την ανθρωπότητα. Με αυτούς τους τρόπους, απελευθερωνόμαστε από τον κατώτερο Νόμο, μέσω του ανώτερου και τότε σβήνει το Κάρμα μας.
Όταν κάνουμε μία συμφωνία με τους Δασκάλους του Κοσμικού Νόμου, μας δίνουν αυτή τη βοήθεια, εφόσον εργαζόμαστε και εμείς σύμφωνα με τη συμφωνία, που έχουμε κάνει. Δηλαδή να θυσιαζόμαστε για την ανθρωπότητα και όχι να θυσιάζουμε την ανθρωπότητα για λογαριασμό μας.
Ο Μεγάλος Νόμος δουλεύει με συνειδητούς ανθρώπους, και όταν εμείς δουλεύουμε με τους τρεις παράγοντες της Επανάστασης της Συνείδησης, αυτό είναι συνειδητές πράξεις.
Αιτία και αποτέλεσμα. Δράση και αντίδραση. Πρέπει να πούμε ότι υπάρχει και η αυτόματη αντίδραση του Νόμου.
Μέχρι προχθές, την ανθρωπότητα την μάστιζε η φυματίωση και οι γιατροί τελικά βρήκαν το φάρμακο και την θεράπευσαν. Τότε ήρθε ο καρκίνος και μόλις άρχισε να βρίσκεται το ανάλογο φάρμακο γι’ αυτόν, τώρα εμφανίστηκε το έιτζ. Εάν τελικά ανακαλύψει η επιστήμη το φάρμακο και γι΄αυτό, θα βγει άλλη αρρώστια.
Ο Μεγάλος Νόμος δίνει μια καινούργια ασθένεια και δεν αφήνει ατιμώρητο, εκείνο, που ο καθένας μας στη δεδομένη στιγμή, θα πρέπει να πληρώσει, και αν δεν έχει να πληρώσει, θα πληρώνει με πόνο.
Οι ασυνείδητοι, όσο και αν προσπαθούν να ξεφύγουν από το Κάρμα, πέφτουν στο Νόμο του συμψηφισμού, που τους ρίχνει σε μία άλλη αρρώστια. Πολλές φορές, π.χ. μπορεί να κάνουμε θυσίες και να θεραπεύσουμε ένα άτομο. Αλλά εάν πρέπει να πληρώσει, θα πληρώσει με κάτι εξίσου βαρύ. Δεν υπάρχει λύση στο ασυνείδητο Κάρμα, παρά μόνο συνειδητά, με τους δύο κανόνες μπορούμε να ισορροπούμε την ζυγαριά. Ο Νόμος μπορεί να είναι μηχανικός, αλλά κυβερνάται από συνειδητούς ανθρώπους, που δεν είναι μηχανικοί.
Στην Αίγυπτο ξέρανε ότι ο Μεγάλος Νόμος, κυβερνάται από ένα πολύ συνειδητό Ον, που λέγεται Ανούβης. Στις Αιγυπτιακές τοιχογραφίες απεικονίζεται με κεφάλι τσακαλιού για να δηλωθεί το άμεμπτο του Κοσμικού Νόμου. Αυτόν τον μεγάλο Δικαστή, τον περιστοιχίζουν άλλοι 42 δικαστές, όλοι συνειδητά Όντα. Επίσης, πιο πίσω από αυτούς βρίσκεται ένα ολόκληρο επιτελείο, από γραφείς, δικηγόρους, κλπ., όπως δηλαδή περίπου συμβαίνει και στον φυσικό κόσμο.
Κάθε δική μας πράξη, καταγράφεται στο μεγάλο Βιβλίο της Ζωής. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι, και εμείς μέσα μας έχουμε έναν κριτή, τον εσωτερικό Καόμ που καθημερινά, πηγαίνει στο παλάτι του Νόμου και γράφει αυτά που εμείς πράξαμε. Εάν είναι καλές πράξεις, στη στήλη της κατάθεσης, και τις κακές στη χρέωση.
Μπορούμε όμως, να διαπραγματευτούμε με το Νόμο. Θα μπορούσαμε να πάμε συνειδητά οι ίδιοι, στον Δάσκαλο Ανούβη και να του ζητήσουμε πίστωση, για τα δικά μας χρέη, που θα βλέπαμε στο μεγάλο βιβλίο της ζωής μας.
Είναι δύσκολο για μάς, που είμαστε τόσο κοιμισμένοι, να δούμε εμείς οι ίδιοι, το βιβλίο του μεγάλου Νόμου. Μας λέει ο Δάσκαλος Σαμαέλ, ότι πολλές φορές η Θεϊκή μας Μητέρα φεύγει από το παλάτι του μεγάλου Νόμου, για να μην «ποδοπατηθεί», από τους δικαστές του Κάρμα, καθώς Αυτή από άπειρη Αγάπη ζητά να συγχωρεθούν βαριές πράξεις. Αυτό είναι βέβαια συμβολικό και θέλει να δηλώσει το πόσο από αγάπη μας συγχωρεί η Μητέρα μας καταπατώντας ακόμη και τον Κοσμικό νόμο. Πόσες φορές η δική μας Θεϊκή Μητέρα κλαίει και πονάει, για φοβερά πράγματα, που έχουμε κάνει. Πόσο δύσκολο θα της είναι, να ζητήσει από το δικαστήριο, κάποια χάρη για κάποιον που έχει κάνει βιασμούς, φόνους, κλπ.
Ευτυχώς υπάρχει και η ευσπλαχνία. Γιατί, η Δικαιοσύνη χωρίς την ευσπλαχνία, είναι τυραννία και η ευσπλαχνία χωρίς δικαιοσύνη, είναι ανοχή, ασυδοσία, και ακόμη ικανοποίηση για το έγκλημα κτλ.
Ο Δάσκαλος Σαμαέλ, μάς έδωσε την Ρούνα ΝΟΤ, με την οποία μπορούμε, να κάνουμε συνειδητή διαπραγμάτευση με τον μεγάλο Νόμο. Η Ρούνα ΝΟΤ, είναι πολύ σημαντική για την αυτοπραγμάτωση. Πολλές φορές
θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε πολλά από τα εμπόδια και τα προβλήματα της ζωής μας και της εσωτερικής μας εργασίας. Ζητάμε δηλαδή ένα δάνειο πίστωσης και ότι θα το πληρώσουμε με μία συμφωνία, π.χ. θα πάρουμε 100.000 και θα δίνουμε 10.000 τον μήνα, για να ξοφλήσουμε. Η πληρωμή του Κάρμα είπαμε γίνεται, μέσω των τριών παραγόντων της επανάστασης της συνείδησης, και ακόμη με συνειδητές, καλές πράξεις.
Έτσι καταργούμε το Κάρμα, χωρίς την ανάγκη να υποφέρουμε. Δεν πρέπει ουδέποτε να διαμαρτυρόμαστε εναντίον του Κάρμα. Αυτό που πρέπει να γίνεται είναι, να το γνωρίζουμε και να το διαπραγματευόμαστε και όχι όπως δυστυχώς συμβαίνει, όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια μεγάλη πίκρα, προτιμούν να πλένουν τα χέρια τους, όπως ο Πιλάτος, λέγοντας ότι δεν έχουν κάνει κανένα κακό, πως δεν είναι ένοχοι, κτλ.
Αν αυτός που βρίσκεται σε αθλιότητα, παρατηρούσε τον εαυτό του, και μετά άλλαζε τη συμπεριφορά του, εάν αυτοί που βρίσκονται χωρίς εργασία μετατρέπονταν σε αγνούς, ελεήμονες, ανεκτικούς, εξυπηρετικούς, είναι προφανές ότι θα αλλοίωναν ριζικά την αιτία της δυστυχίας τους, μετατρέποντας κατά συνέπεια, το αποτέλεσμα.
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι το Κάρμα είναι ένα φάρμακο που μας δίνεται για το καλό μας. Δυστυχώς οι άνθρωποι αντί να υποκλίνονται μπροστά στον Αιώνιο Ζωντανό Θεό, διαμαρτύρονται, βλαστημούν, δικαιολογούνται, κλπ.
Έτσι όμως, δεν σβήνει το Κάρμα, αντίθετα αποδίδεται πιο δυνατό.
Ζητάμε αγάπη, όταν ήμασταν άσπλαχνοι και σκληροί. Εκλιπαρούμε για κατανόηση, όταν ουδέποτε μάθαμε να καταλαβαίνουμε κανέναν, να βλέπουμε και την άποψη του άλλου. Επιθυμούμε ευτυχία, όταν εμείς ήμασταν η αιτία πολλών δυστυχιών για τους οικείους μας. Θα θέλαμε να είχαμε γεννηθεί σ’ ένα σπίτι πολύ όμορφο, με ανέσεις αν και στις προηγούμενες ζωές μας, δεν προσφέραμε στα παιδιά μας, σπίτι και ομορφιά. Θέλουμε τα παιδιά μας να μάς υπακούουν, όταν ουδέποτε μάθαμε να υπακούμε εμείς, στους γονείς μας και να τους βοηθάμε.
Μάς ενοχλεί τρομερά η συκοφαντία, διαμαρτυρόμαστε εναντίον των υβριστών, όταν εμείς υπήρξαμε κάποτε συκοφάντες, και βρίζουμε όλους αυτούς που μας περιβάλλουν. Μάς ενοχλεί το κουτσομπολιό των άλλων, ενώ εμείς λέμε, τα χειρότερα λόγια για τον γείτονα.
Απαιτούμε πίστη από την (τον) σύζυγο, όταν εμείς υπήρξαμε μοιχοί, σε προηγούμενες ζωές, ή και τώρα. Απαιτούμε να μάς δίνουν το καλύτερο, ενώ εμείς υπήρξαμε κακοί και τσιγκούνηδες και θυμώνουμε τώρα που οι άλλοι, μας το αρνούνται.
Οι άρρωστοι, αντί να απασχολούνται περισσότερο με τον εαυτό τους, θα πρέπει να εργάζονται περισσότερο για τους άλλους, να κάνουν έργα από ευσπλαχνία, να εξυπηρετούν τους άλλους, για να γίνουν καλά και να λένε λόγια παρήγορα σ’ αυτούς που πονούν, να πληρώνουν για να γίνει κάποιος άλλος καλά, κλπ. και έτσι θα μετέτρεπαν το Κάρμα τους, και θα γίνονταν οι ίδιοι καλά.
Εκείνοι που υποφέρουν στα σπίτια τους, θα πρέπει να πολλαπλασιάζουν την υπομονή, την ταπεινότητα και την αγάπη τους. Να μην τυραννούν και να μη ενοχλούν αυτούς που τους περιβάλλουν, να δέχονται τα ελαττώματα των άλλων με άπειρη υπομονή και συνειδητή αγάπη, και έτσι να μετατρέπουν το Κάρμα τους. Δυστυχώς όμως, το Εγώ που ο καθένας φέρει μέσα του, κάνει ακριβώς το αντίθετο, και μόνο διαλύοντάς το, είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από το Νόμο του Κάρμα. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι εάν δεν υφίσταται μέσα μας η αιτία που δημιουργεί το κάρμα τότε δεν υπάρχει τίποτα πια να πληρώσουμε.
Υπάρχουν πέντε τύποι Κάρμα και είναι οι εξής: το Προσωπικό, το Οικογενειακό, το Ομαδικό ή Παγκόσμιο, το Σκληρό, και το Κατάνθια.
Το πρώτο είναι, το Προσωπικό Κάρμα, είναι, όταν κάποιος αρρωστήσει ή πάθει ένα ατύχημα και μείνει ανάπηρος, ή χάσει και τη ζωή του ακόμη, και δεν πληρώνει γι΄αυτό κανείς άλλος, παρά μόνον αυτός ο ίδιος.
Το δεύτερο είναι, το Οικογενειακό Κάρμα, είναι όταν το ατομικό Κάρμα κάποιου, γίνεται αιτία να υποφέρει όλη η οικογένεια. Π.χ. ένα καθυστερημένο παιδί, η ένας παράλυτος, που δεν μπορεί να ζήσει τον εαυτό του, και τα μέλη της οικογένειάς του είναι υποχρεωμένα να τον φροντίζουν σ’ όλη του την ζωή, ένας τοξικομανής κλπ. Ακόμη όταν όλοι πάθουν μια αρρώστια ή κάποιο ατύχημα. Π.χ. καίγεται το σπίτι τους, ή σ’ ένα αυτοκινητικό ατύχημα, τραυματίζονται όλοι ή πεθαίνουν.
Το τρίτο είναι, το Ομαδικό ή Παγκόσμιο Κάρμα, είναι η τιμωρία σε μια μάζα ανθρώπων. Δηλαδή, όταν σε μια περιοχή της πόλης, κόβεται το ηλεκτρικό ρεύμα, ή πλημμυρίζουν τα σπίτια μιας συνοικίας, η παίρνει φωτιά μία
μόνο περιοχή. Αυτό όμως μπορεί να εξαπλωθεί σ’ όλη τη πόλη, η και σε ολόκληρη τη χώρα. Π.χ. ένας μεγάλος σεισμός, η ένας δικτάτορας που κάνει τον λαό να υποφέρει, ή αυτό το Κάρμα να εξαπλώνεται σε παγκόσμια κλίμακα μ’ έναν πόλεμο, ή με μία παγκόσμια αρρώστια, όπως ο καρκίνος το έιτζ κλπ.
Το τέταρτο είναι, το Σκληρό Κάρμα και είναι αυτό που δεν μπορούμε να το διαπραγματευθούμε. Δηλαδή εάν έχουμε ένα τέτοιο Κάρμα, θα το πληρώσουμε οπωσδήποτε, στην ανάλογη στιγμή. Ο Δάσκαλος Σαμαέλ μας λέει ότι, η προδοσία π.χ. επιφέρει ένα βαρύ Κάρμα.
Το πέμπτο είναι, το Κατάνθια Κάρμα, αυτό είναι το Κάρμα των Θείων Όντων, π. χ. «πεπτωκότες άγγελοι». Όταν και εκείνοι πέφτουν σε λάθος, τότε πληρώνουν με το ανώτερο αυτό Κάρμα.
Ο Νόμος πρέπει να είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου για να τον βοηθά, και όχι ο άνθρωπος στην υπηρεσία του Νόμου.
[1] Ελάχιστα γνωρίζουμε για τη Νέμεσι, αυτή την αρχαιότατη θεότητα, που προσδιορίζεται άλλοτε ως Ιχναίη, άλλοτε ως Αδράστεια ήΡαμνουσία. Η ετυμολογία, η ρίζα του ονόματος «νέμω», δήλωνε αρχικά τη δίκαιη διανομή, τη μοιρασιά που γίνεται βάσει νόμιμης εξουσίας. Με τον καιρό απέκτησε τη σημασία της ανάληψης δικαστικής δράσης εκ μέρους της εξουσίας, ώστε να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Ως λέξη η «Νέμεσις» έχει αντικειμενική αξία και όχι υποκειμενική. Αναφέρεται στο φορέα της εξουσίας που την ασκεί. Μεταφορικά λέγοντας «Νέμεσι» εννοούμε τη θεία δίκη
[2] Η Θέμις σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ανήκε στους Τιτάνες, τα παιδιά της Γαίας και του Ουρανού. Αποτελούσε την ανθρωπόμορφη προσωποποίηση της φυσικής και της ηθικής τάξης καθώς και της εθιμοτυπίας. Η λέξη θέμις παράγεται από το ρήμα τίθημι και δηλώνει αυτό που έχει τεθεί, το ισχύον.Σε πρακτικό συμβολικό επίπεδο αντιπροσωπεύει τον νόμο και την απαρασάλευτη τάξη, το θείο δίκαιο.