Θα μιλήσουμε σήμερα για το θάνατο και τα φαινόμενά του. Ένα θέμα που απασχολούσε και απασχολεί τον άνθρωπο από πάντα, είναι το φαινόμενο του θανάτου. Γι΄αυτό μπορούμε να δούμε αρχαία γραπτά που μας μιλάνε για το θάνατο, όπως τη Βίβλο των Νεκρών στην Αίγυπτο και στο Θιβέτ. Στην Ελλάδα επίσης, έχουμε τα γνωστά μνημεία στον Αχέροντα ποταμό και στην Αχερουσία Λίμνη, όπου ο Ερμής οδηγούσε τις ψυχές στον Άδη. Αλλά και σ΄όλα τα μέρη της Γης, σ΄όλους τους πολιτισμούς, θα βρούμε επίσης ότι υπάρχει η ιδέα του θανάτου.
Δεν βλέπουμε όμως να υπάρχουν παρόμοια βιβλία ή μνημεία, που να μας μιλούν για τη γέννηση του ανθρώπου. Γιατί όμως; τι συμβαίνει; τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο ν’ ασχοληθεί περισσότερο με τον θάνατο και όχι με τη ζωή.
Στη πραγματικότητα, όλοι ξέρουμε αυτό το γεγονός πολύ καλά, και ιδίως όταν κάποιος φθάνει, σ΄αυτό που ονομάζουμε τρίτη ηλικία. Το ξέρουμε μεν αλλά δεν το κατανοούμε, κιόλας. Αυτό που μας φοβίζει τόσο πολύ από το θάνατο, είναι το άγνωστο. Αυτό είναι η αιτία που μπροστά σ΄ένα θάνατο μένουμε βουβοί, τρομαγμένοι, ανυπεράσπιστοι. Έχει γίνει πλέον ένστικτος ο φόβος του θανάτου και όλο αυτό πραγματοποιείται, μέσω διαφόρων εξωτερικών αλλά και εσωτερικών ψυχολογικών καταστάσεων της ζωής.
Πολλές φορές στη παιδική μας ηλικία, έχουμε δει γεγονότα θανάτου και όπου οι άλλοι με τις οδύνες τους και τους μορφασμούς τους μας δημιούργησαν τρομερό φόβο μέσα μας, για το φαινόμενο του θανάτου. Αυτό συμβαίνει διότι εμείς, σ΄εκείνη την τρυφερή ηλικία, δεν έχουμε καμία αντίληψη για τον θάνατο. Απλώς δεχόμαστε αυτή την κατάσταση ασυνείδητα. Αργότερα αντιδράμε και εμείς με τον ίδιο τρόπο, ως προς τον θάνατο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να πραγματοποιείται μια μηχανική αντίδραση, σε κάθε περίπτωση θανάτου, χωρίς να δεχόμαστε αυτό το φαινόμενο, σαν μια φυσική λειτουργία, όπως συμβαίνει και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, σ’ αυτόν τον κόσμο. Παρατηρούμε τα ζώα, όταν έρχεται η στιγμή του θανάτου τους, αυτός πραγματοποιείται με φυσικό τρόπο, το ίδιο επίσης συμβαίνει και στο φυτικό βασίλειο και οπουδήποτε αλλού, για να γεννηθεί κάτι το καινούργιο πρέπει να πεθάνει το παλιό.
Πχ. Για να κτίσουμε ένα καινούργιο σπίτι, θα πρέπει πρώτα να γκρεμίσουμε το παλιό. Μήπως αυτός δεν είναι ένας θάνατος για το παλιό σπίτι μας; ή όταν θέλουμε να βάλουμε καινούργια δέντρα, δεν ξεριζώνουμε τα παλιά και γέρικα, αυτός επίσης δεν είναι ένας θάνατος, φυσικός; αλλά ο άνθρωπος επειδή κατέχει την ιδέα, κατασκεύασε φοβίες μέσα του και αυτές τις φοβίες τις προκαλούν τα μηχανικά μας Εγώ.
Κάτω από αυτή την μηχανικότητα, βλέπουμε άτομα ν΄αντιδρούν βίαια και χωρίς καμία κατανόηση και να λένε, ότι μετά θάνατο δεν υπάρχει τίποτα, ότι πεθαίνουμε δηλαδή και αυτό είναι όλο. Άλλοι πάλι, βρίσκονται σε μία σύγχυση, από αυτά που ακούνε από τις θρησκείες, περί παραδείσου και κόλασης, και πολλές ακόμη άλλες θεωρίες, πάνω σ΄αυτό το θέμα.
Εάν προσέξουμε καλά όμως, σ΄όλες αυτές τις περιπτώσεις, θα καταλάβουμε, ότι η αιτία αυτού του φόβου είναι η άγνοια. Έχουμε άγνοια, το τι είναι ο θάνατος, και αυτό γιατί κανείς δεν μας πληροφόρησε, ούτε το σχολείο, ούτε η ιατρική επιστήμη, ούτε η οριζόντια ζωή. Όταν στο ανθρώπινο ον, περάσει μία εντύπωση μέσα του, για τον θάνατό του, καταλαμβάνεται από πανικό, και αυτό γιατί δεν γνωρίζει το τι είναι θάνατος.
Θα ήταν όμως τελείως διαφορετικά, εάν ο άνθρωπος μπορούσε να καταλάβει τους φόβους του και τούς απέβαλε, ρίχνοντας φως σ΄αυτά τα σκοτεινά μέρη της ψυχολογίας του. Δεχόμενος αυτά που η Γνώση, μέσα από την εμπειρία μπορεί να τον πληροφορήσει, τότε και για τον καθένα, θα ήταν ο θάνατος, κάτι το πολύ φυσικό, τόσο φυσικό, όπως είναι και αυτό το φαινόμενο του ύπνου.
Όλοι μας, μόλις έρθει η ώpα του ύπνου μας, πηγαίνουμε στο κρεβάτι και κοιμόμαστε, χωρίς κανέναν φόβο. Γιατί όμως δεν φοβόμαστε όταν πηγαίνουμε για ύπνο; απλούστατα, δεν έχουμε δημιουργήσει στον εσωτερικό μας ψυχισμό, φόβο, γι΄αυτό το φαινόμενο. Γνωρίζουμε ότι μετά τον βραδινό ύπνο, θα έλθει το πρωινό ξύπνημα, αν και στην πραγματικότητα, κατά τη διάρκεια που το φυσικό μας σώμα βρίσκεται στο κρεβάτι του, εμείς δεν βρισκόμαστε μέσα σ΄αυτό, βγαίνουμε απ΄αυτό και ταξιδεύουμε σ’ άλλες διαστάσεις και κόσμους.
Αυτό το γεγονός, δηλαδή της απουσίας μας από το σώμα, κατά τη διάρκεια του ύπνου, το αγνοούμε παντελώς και ούτε καν υπάρχουν φόβοι σ΄εμάς, διότι έχουμε μάθει ότι ο ύπνος είναι μία φυσική λειτουργία και δεκτός από εμάς και μάλιστα πολλές φορές με ευχαρίστηση.
Λέμε λοιπόν, ότι και ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος, εφόσον κατά τη διάρκεια του ύπνου εμείς δεν βρισκόμαστε μέσα στο σώμα μας, αλλά έξω απ΄αυτό, εκεί που η σύγχρονη επιστημονική ψυχολογία, ονομάζει περιοχή του ονείρου, ή περιοχή των οραμάτων κτλ.
Η διαφορά μεταξύ ύπνου και θανάτου είναι ότι, στον μεν ύπνο ξαναγυρίζουμε το πρωί, στο φυσικό σώμα και ξαναρχίζουμε να έχουμε συνείδηση της ύπαρξης του φυσικού μας σώματος, μέσα από τις πέντε αισθήσεις και τα πέντε κέντρα, που μας πληροφορούν γι΄αυτό. Αντίθετα στον θάνατο, εγκαταλείπουμε το φυσικό μας σώμα και δεν ξαναγυρίζουμε μέσα σ’ αυτό, αλλά συνεχίζουμε να υπάρχουμε στους μοριακούς κόσμους, αν και όταν είμαστε εκεί, εάν δεν έχουμε ξυπνήσει την συνείδηση, συνεχίζουμε με το μοριακό σώμα να ζούμε όπως εδώ στο φυσικό κόσμο. Δηλαδή, ο ασυνείδητος μακαρίτης, χαμπάρι δεν παίρνει, ότι δεν βρίσκεται πλέον, μαζί με τους ζωντανούς, αλλά προβάλλει όλον τον δικό του διανοητικό κόσμο, στους μοριακούς κόσμους και ζει εκεί, όπως ζούσε στο φυσικό κόσμο.
Ο Δάσκαλος Σαμαέλ μας διηγείται την περίπτωση κάποιου πεθαμένου που συνάντησε, στο Λίμπο: έβλεπε έναν ναυτεργάτη να κουβαλά ένα μεγάλο δέμα στον ώμο του και το πήγαινε να το φορτώσει στο πλοίο στο λιμάνι, τότε ο Δάσκαλος τον πλησίασε και του λεει, μα τι κάνεις εσύ εδώ; Δεν βλέπεις; του απάντησε, εργάζομαι φορτώνοντας τα εμπορεύματα στο πλοίο. Μα (του λεει), εσύ δεν έχεις φυσικό σώμα, είσαι πεθαμένος και όλα αυτά είναι διανοητικά. Τότε του λεει εκείνος, τρελός είσαι άνθρωπέ μου, κάνε πιο εκεί να κάνω τη δουλειά μου. Τότε ο Δάσκαλος συνεχίζει, μα σου λεω είσαι νεκρός, κοίτα εγώ αιωρούμαι, θα μπορούσε να συμβεί αυτό στο φυσικό κόσμο; Εκείνος έμεινε τότε σαν υπνωτισμένος και συνέχισε την διανοητική εργασία του.
Με αυτή την κατανόηση, θα προσπαθήσουμε τώρα να καταλάβουμε, αυτό που η Γνώση μέσα από χιλιάδες χρόνια εμπειρίας, μας πληροφορεί για τον θάνατο και τα φαινόμενά του.
Κατ΄αρχάς, όταν μιλάμε για θάνατο, μιλάμε για κάτι, που (στη δική μας αντίληψη) χάνεται, και για κάτι που μένει. Αυτό που χάνεται το λέμε ζωή, και αυτό που μένει, το ονομάζουμε φυσικό σώμα. Για να γίνει όμως αυτός ο διαχωρισμός, αυτών των δύο, χρειάζεται μία τρίτη δύναμη, σύμφωνα με την φυσική. Αυτή είναι μία ηλεκτρική δύναμη, που κόβει το νήμα της ζωής, όπως επικρατεί να λέγεται.
Σύμφωνα με την Γνωστική επιστήμη, το ανθρώπινο ον είναι συνδεδεμένο με το φυσικό του σώμα, με ένα ασημένιο κορδόνι. Αυτό το κορδόνι, είναι μισό-αιθερικό και δεν είναι δυνατόν να το δει, ή να το κόψει, με κάποιο νυστέρι, η σημερινή ιατρική επιστήμη. Είναι το ίδιο κορδόνι, που κατά τη διάρκεια του ύπνου, μάς κρατά ενωμένους με το φυσικό σώμα. Αυτό το κορδόνι τεντώνει άπειρα και δεν μπλέκεται όταν η ψυχή ταξιδεύει στο διάστημα, και μέσου αυτού επιστρέφουμε ακαριαία ξανά στο φυσικό σώμα. Όταν αυτό το κορδόνι κοπεί, το σώμα παύει να λειτουργεί και η ψυχή δεν επιστρέφει μέσα στο φυσικό σώμα. Έτσι συμβαίνει και έχουμε το φαινόμενο του θανάτου.
Είπαμε όμως, ότι είναι μια ηλεκτρική δύναμη αυτό που κόβει το ασημένιο κορδόνι και επέρχεται ο θάνατος. Αυτή η ηλεκτρική δύναμη, δεν μπορεί από μόνη της να πραγματοποιήσει κάτι τέτοιο, οπωσδήποτε κατευθύνεται από κάποια συνειδητά όντα.
Τα όντα αυτά είναι οι Άγγελοι του θανάτου. Έρχονται από τον πλανήτη Κρόνο, και Γνωρίζουν τις αιτίες και τα αποτελέσματα που είναι καταγραμμένα στο βιβλίο της ζωής, έτσι Γνωρίζουν ακριβώς, πότε πρέπει να απελευθερώσουν την κάθε ψυχή, από το φυσικό της σώμα. Όλα αυτά είναι καταγραμμένα για τον καθένα μας, στο βιβλίο της ζωής του, σύμφωνα με τον Νόμο του Κάρμα και του Ντάρμα. Αυτοί οι Άγγελοι όταν βρίσκονται σε υπηρεσία, φορούν ένα ειδικό λεπτοφυές ένδυμα για αυτή την περίσταση. Αυτό το ένδυμα όπως και στις παραδόσεις, έχει σκελετική μορφή. Κρατούν ένα δρεπάνι στο χέρι τους και είναι καβάλα συνήθως επάνω σε άλογα. Έτσι τον θέλει η παράδοση τον θάνατο, και έτσι είναι.
Τώρα, όταν ο θάνατος έρχεται για κάποιον, το πρώτο πράγμα που κάνει, είναι, να βγάλει από το σώμα του ανθρώπου τις ψυχικές αξίες, και μετά κόβει το ασημένιο κορδόνι. Έτσι μερικά μέρη από τον άνθρωπο παραμένουν στο φυσικό επίπεδο και διαλύονται μετατρεπόμενα και μερικά φεύγουν αναλλοίωτα.
Αυτά που μένουν είναι τρία πράγματα. Πρώτον το φυσικό σώμα, που αποτελείται από σάρκα και οστά. Αυτό το σώμα σιγά-σιγά μετατρέπεται σε χώμα, και εξυπηρετεί την ανακύκλωση της οικολογίας της φύσης, την αλυσίδα της ζωής γίνεται δηλαδή τροφή, άλλων μορφών ζωής, χωρίς καμία αξία και σημασία πλέον, για τον μακαρίτη.
Το δεύτερο μέρος το οποίο μένει και πεθαίνει σιγά-σιγά, είναι το ζωτικό σώμα. Αυτό το σώμα, όπως ήδη ξέρουμε, δεν μπορούμε να το δούμε και να το πιάσουμε με τις φυσικές μας αισθήσεις, γιατί είναι αιθερικό. Σήμερα η επιστήμη μπόρεσε με την μηχανή Κίρλιαν, να το δει. Είναι ένα σώμα φωτεινού γαλάζιου χρώματος, όλο ενέργεια. Είναι αυτό το ενεργειακό σώμα που δίνει την ζωτικότητα στο φυσικό σώμα. Μένει και αυτό επίσης στον τάφο, αλλά επειδή είναι ενεργειακό, αιωρείται πάνω από τον τάφο του νεκρού σαν ένα φως που σπινθηρίζει, διαλύεται και αυτό πιο αργά, από το φυσικό σώμα. Αυτό, καθώς είναι ενεργειακό και φωτεινό, πολλές φορές άτομα ευαίσθητα και με λίγη διόραση, το βλέπουν σαν ένα φως, πάνω από τούς τάφους, στα νεκροταφεία, γι΄αυτό υπάρχουν διάφορες ιστορίες, με τέτοιες περιπτώσεις, ότι είδαν στο νεκροταφείο κάποιο φως το βράδυ κτλ.
Το τρίτο μέρος που πεθαίνει, είναι η προσωπικότητα του νεκρού. Είπαμε, ότι αυτή είναι επίκτητη και κόρη του χρόνου της. Δεν έχει κανένα μέλλον. Η προσωπικότητα είναι μια δυνατή ενέργεια, και όταν σε μερικά άτομα είναι πολύ ισχυρή, κατορθώνει να ξεφεύγει, από το φυσικό σώμα και να περιφέρεται στο νεκροταφείο, αλλά χωρίς να καταλαβαίνει τι της συμβαίνει. Πολλές φορές, πηγαίνει στα ίδια μέρη που αγαπούσε, όταν ήταν στη ζωή. Εάν π.χ. στο σπίτι όπου ζούσε είχε μια αγαπημένη πολυθρόνα που καθόταν και δεν την αποχωριζότανε στη ζωή, τώρα θα πηγαίνει και θα κάθεται σ΄αυτή, ή ακόμη θα εργάζεται στην αγαπημένη της εργασία.
Γενικά επαναλαμβάνει, αυτά που έκανε όταν ζούσε, ανάλογα με τα Εγώ που είχε φτιάξει, με ότι είχε δεθεί και αγαπούσε πιο πολύ, ή μισούσε, με αποτέλεσμα, να δρα με την ανάλογη συνήθεια που είχε, κάτι το δικό του, το ιδιαίτερο. Όπως ένα είδος φαγητού που ήταν το αγαπημένο της, τότε η προσωπικότητα του νεκρού, κάθεται στο τραπέζι και περιμένει να την σερβίρουν. Βέβαια μένει απορημένη που δεν την προσέχουν και δεν την σερβίρουν, γιατί δεν καταλαβαίνει, επειδή δεν υπάρχει η συνείδηση.
Σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να υλοποιηθεί και να γίνει ορατή στα μάτια των ανθρώπων. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που μιλούν για φαντάσματα στα νεκροταφεία, σε στοιχειωμένα σπίτια, δράκουλες κλπ., που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία προσωπικότητα κάποιου νεκρού, που περιφέρεται στο σπίτι του ή στους δρόμους. Αυτό το φαινόμενο συμβαίνει, γιατί αυτή η προσωπικότητα, είχε αφήσει πολύ ενέργεια σ΄αυτούς τους χώρους, όσο ζούσε και τώρα την έλκει αυτή η ίδια της ενέργεια.
Εκείνο που είναι ενδιαφέρον γι΄αυτή την ενεργειακή προσωπικότητα, είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να ζήσει και πολλούς αιώνες μέχρι να διαλυθεί. Αυτή η μεγάλη αργοπορία συμβαίνει, διότι οι άνθρωποι την τρέφουν συνέχεια με ενέργεια.
Δηλαδή όταν κάποιος πεθάνει και εμείς πηγαίνουμε στο νεκροταφείο κάθε μέρα, και στεναχωριόμαστε και κλαιμε, ή θυμόμαστε το παρελθόν, δίνουμε την ευκαιρία σ΄αυτή την προσωπικότητα να μας κλέβει ενέργειες, από τα δικά μας κέντρα, προς όφελός της και αυτό της δίνει περισσότερο χρόνο ύπαρξης. Ακόμη και όταν είμαστε περαστικοί κοντά στο νεκροταφείο, εκείνες μας κλέβουν ενέργειες. Το ίδιο συμβαίνει με τα περίφημα στοιχειωμένα σπίτια. Εκεί πηγαίνουν οι άνθρωποι από περιέργεια ή από φόβο και αυτή η προσωπικότητα τρέφεται από τις σκέψεις και τον φόβο των άλλων, γιατί διαρρέει η ενέργεια από τα κέντρα τους και τους κλέβει αυτές τις ενέργειες και διατηρείται. Αλλά κάποια στιγμή, θα φθάσει να διαλυθεί και να χαθεί.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα, όλα αυτά που έχουμε, διαβάσει ή κατά καιρούς έχουμε ακούσει, και που είναι διάφορες διανοητικές ιστορίες, ιστορίες μυστηρίου. Όλα αυτά, δεν είναι τίποτε άλλο από τα ζωτικά σώματα ή τις προσωπικότητες μερικών νεκρών.
Αυτά τα τρία μέρη του ανθρώπου που αναφέραμε, σε κάποια στιγμή θα διαλυθούν και θα χαθούν, δεν έχουν ζωή, ούτε ξανά επανέρχονται, χάνονται μετατρεπόμενα από τη φύση σε κάτι διαφορετικό.
Υπάρχουν ακόμη και τα άλλα τρία μέρη, τα οποία δεν πεθαίνουν κατά τον διαχωρισμό, αλλά μεταφέρονται στις άλλες διαστάσεις και συνεχίζουν εκεί να ζουν και μετά το θάνατο, του φυσικού σώματος, του ζωτικού σώματος και της προσωπικότητας.
Το πρώτο που συνεχίζει μετά θάνατο είναι, τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα, εάν βέβαια κάποιος τα έχει φτιάξει, τώρα ή σε προηγούμενες ζωές του. Αλλά και αν ακόμη δεν έχει φτιαγμένα τα Ανώτερα Οχήματα, θα έχει οπωσδήποτε τις σκιές τους, δηλαδή τα μοριακά σεληνιακά οχήματα. Αυτά δεν πεθαίνουν, διαφεύγουν πάντα στις άλλες διαστάσεις, ή στις ανώτερες όταν είναι πραγματικά οχήματα, ή στις κατώτερες, όταν είναι τα Σεληνιακά οχήματα του Εγώ.
Το δεύτερο που δεν πεθαίνει δυστυχώς, είναι τα Εγώ. Αυτές οι αρνητικές ενέργειες, που έχουμε λανθασμένα δημιουργήσει στον εσωτερικό ψυχισμό μας και που μας κρατούν χωρισμένη τη Συνείδησή μας, σε μικρά κομμάτια με αποτέλεσμα τον Ύπνο της συνείδησης. Αυτά που είναι αμέτρητα και υπεύθυνα για τα δεινά που περνούμε στο φυσικό κόσμο, συνεχίζουν να ζουν και στον αστρικό κόσμο. Αλλά εκεί τα Εγώ ζουν ξέχωρα, από εκείνο το μέρος της συνείδησης, που είναι ξύπνιο. Τα Εγώ εκεί είναι σε ολοκληρωμένες ζωικές τερατόμορφες και απάνθρωπες μορφές και περιμένουν σ’ αυτό το επίπεδο μέχρι να δοθεί, ένα καινούργιο σώμα στην συνείδηση, για να μπορέσουν ξανά να ενσωματωθούν σε αυτό το σώμα και να ξανά επαναλάβουν τα ίδια.
Το τρίτο μέρος που δεν πεθαίνει και που είναι αιώνιο, είναι η Ουσία, αυτό το μέρος, που μας το στέλνει ο Επουράνιος Πατέρας μας, για να εργαστεί και να κατανοήσει την ίδια την ζωή και να αποκτήσει μαεστρία, η οποία μας δίνει όλα τα δεδομένα, που χρειαζόμαστε για την εσωτερική αυτοπραγμάτωση του Είναι, και αυτή επίσης πηγαίνει στους ανάλογους χώρους.
Καταλαβαίνουμε τώρα, ότι εμείς όταν πεθαίνουμε, πηγαίνουμε στο Αστρικό Φως. Αυτό συσχετίζεται μαγικά με όλον τον αέρα, που τρωμε, που αναπνέουμε, αλλά μπορούμε να το δούμε μόνο με τα μάτια της ψυχής. Εκεί ζούμε σε σώματα σεληνιακά, κρύα, που τα χρησιμοποιούν τα Εγώ σαν οχήματα, που το καθένα είναι ένα σωστό δαιμόνιο και μας κρατά φυλακισμένη την συνείδησή μας, αλλά και την Ουσία μας, την κρατά στο λάθος δρόμο. Αυτό είμαστε στη πραγματικότητα, μετά από το θάνατο, όταν δεν έχουμε ακόμη αφυπνίσει την συνείδηση.
Ο Δάσκαλος Σαμαέλ μας λεει ακριβώς το εξής, για μετά το θάνατο. Οι ψυχές μετά από το θάνατο βλέπουν τον Ήλιο, όπως πάντα, τα σύννεφα, τα αστέρια, όλα παρόμοια. Κατά τη διάρκεια κάποιου χρόνου, οι ψυχές
των νεκρών δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν πεθάνει, βλέπονται με τα ίδια ρούχα, όπως βλεπόντουσαν και στη ζωή, αλλά και όλα τα πράγματα, αυτού του κόσμου, τα βλέπουν παρόμοια όπως και πριν. Γι΄αυτό δεν καταλαβαίνουν και δεν πιστεύουν ότι είναι πεθαμένοι. Λίγο-λίγο αφυπνίζεται η συνείδηση αυτών των ψυχών και τότε καταλαβαίνουν, πως δεν βρίσκονται σ΄αυτόν τον υλικό κόσμο από σάρκα και οστά.
Επίσης μας έχει δώσει ο Δάσκαλος Σαμαέλ πρακτικές, που εάν κάποιος θέλει, μπορεί να επικαλεσθεί τη ψυχή του νεκρού και να τον δει και να συνομιλήσει μαζί του, χωρίς βέβαια την μεσολάβηση υπνωτισμού και μαγκανιών, που η Γνώση τα κατατάσσει στη μαύρη μαγεία.
Πόσο διαφορετικά θα είναι εάν ελευθερωθούμε από τα Εγώ, και λάμψει όλη η Ουσία μέσα σ΄εμάς, όταν δημιουργήσουμε τα ανώτερα υπαρξιακά σώματα, όπως ένα Αστρικό σώμα, ένα Διανοητικό, ένα Αιτιατό, κλπ., και είμαστε πολίτες αυτών των θαυμαστών κόσμων.
Τώρα όλα αυτά, ούτε καν μπορούμε να τα φανταστούμε και μας φαίνονται σαν διανοητικά παραμύθια. Αλλά μπορούμε και πρέπει σύμφωνα με τις πρακτικές που μας έδωσε ο Δάσκαλος Σαμαέλ, να τα εμπειριώσουμε όλα αυτά, στους άλλους κόσμους, και τότε θα είναι τελείως κατανοητά, αυτά που αναφέρουμε εμείς εδώ.
Σήμερα έχουμε μερικές πληροφορίες, από ανθρώπους που μιλούν για προσωπικές επιθανάτιες εμπειρίες αλλά και βιβλία όπως το βιβλίο του γιατρού Ρέιμοντ Μούντι «το φώς μετά το σωματικό θάνατο, που έγραψε μετά από μία μεγάλη έρευνα που έκανε, σε πολλά νοσοκομεία των Ηνωμένων Πολιτειών, για περιπτώσεις ατόμων που θεωρήθηκαν, κλινικώς νεκροί και μετά από λιγότερο ή περισσότερο χρόνο, ξανά επανήλθαν στη ζωή και έδωσαν μαρτυρίες.
Από αυτή την έρευνα διαπίστωσε, ότι ο μεγαλύτερος αριθμός των ατόμων που είχαν ζήσει αυτά τα φαινόμενα και τα οποία κατέγραφε στο βιβλίο του, είχαν τις ίδιες περίπου εμπειρίες.
Γενικά όλοι ανέφεραν ότι βγήκαν από το φυσικό τους σώμα και αιωρούντο. Οι ίδιοι βλέπανε το φυσικό τους σώμα σαν ένα ξένο σώμα, πάνω στο οποίο οι γιατροί και οι νοσοκόμες κάνανε διάφορες εργασίες. Αισθανόντουσαν θαυμάσια εκεί έξω, αιωρούμενοι και αέρινοι. Μερικοί περιγράφανε και πως ήταν το καινούργιο τους σώμα.
Μετά αναφέρουν, ότι τους πλησιάζει κάποιο φωτεινό Ον, σε σχήμα στρογγυλό, που πολλές φορές βλέπανε και κάτι προεξοχές σαν γωνίες. Αυτό το Ον, με μια γλυκιά και τρυφερή φωνή, όλο αγάπη, που την αισθάνθηκαν έντονα μέσα τους, τούς έλεγε χωρίς η φωνή ν’ ακούγεται, ανάλογα λόγια για τον καθένα. Μετά βλέπανε σαν σε ταινία μπροστά τους, όλη τους τη ζωή, από τότε που γεννήθηκαν, μέχρι εκείνη την στιγμή. Τότε καταλαβαίνανε τα λάθη που είχαν κάνει στη ζωή τους, όχι αυτά μόνον που νομίζουμε ότι κάνουμε, αλλά τα πραγματικά λάθη, όπως, πόσους ανθρώπους πληγώσαμε και βλάψαμε, και αισθάνθηκαν τύψεις και μετάνοια γι΄αυτά που είχαν κάνει. Μετά αυτό το Φωτεινό Ον, τους έλεγε: “πήγαινε πίσω, και να έχεις Αγάπη για τους συνανθρώπους σου και να βρεις τη Γνώση”. Αυτά όμως που μας πληροφόρησε ο γιατρός Μούντι, στη Γνώση υπήρχαν πάντα, και ήταν γνωστά στον εσωτερισμό, από χιλιάδες χρόνια.
Μας λέει ο εσωτερισμός, ότι μετά τον θάνατο, η ψυχή του νεκρού περνά από Δίκη, σύμφωνα με τον Νόμο του Κάρμα. Ζυγίζεται η ψυχή, στη ζυγαριά της Θεϊκής Δικαιοσύνης. Η διαδικασία γίνεται ως εξής:
Τις τρεις πρώτες μέρες η ψυχή βλέπει σαν σε ταινία, ολόκληρη τη ζωή της, από τη γέννησή της στον φυσικό κόσμο, σ΄ένα σώμα μωρού, μέχρι τη στιγμή που αποχωρίζεται από αυτό το σώμα. Βλέπει με κάθε λεπτομέρεια
κάθε στιγμή της ζωής της, τα πάντα, πράγματα που στο φυσικό κόσμο δεν τα θυμότανε. Καταγράφονται από τον Νόμο, στο Βιβλίο της Ζωής, όλες οι καλές της πράξεις και όλες οι κακές της πράξεις και όλα αυτά τα βλέπει η
ίδια η ψυχή και τα καταλαβαίνει απολύτως, διότι εκεί γίνεται συνειδητή των πράξεών της.
Οι καλές πράξεις μπαίνουν από τη μία πλευρά της ζυγαριάς και οι κακές από την άλλη και έτσι ζυγίζεται η ψυχή. Εάν τώρα, η ζυγαριά γέρνει προς τις καλές πράξεις και αυτό είναι ανάλογο με αυτό που είναι γραμμένο στο βιβλίο της ζωής της, τότε θα πληρωθεί από το Νόμο για τις καλές πράξεις της. Εάν γέρνει προς τις κακές πράξεις, και αυτό θα είναι ανάλογο με το αρνητικό μέρος που είναι καταγεγραμμένο στο βιβλίο της ζωής της, τότε η ψυχή πρέπει να πληρώσει και συνήθως πληρώνει με πόνο.
Τώρα η ψυχή σύμφωνα με τα αποτελέσματα της δίκης από την Θεϊκή Δικαιοσύνη, όπου προεδρεύει το Θεικό Είναι του Ανούβη, μπορεί να πάρει τρεις δρόμους. Πρώτον εάν ήταν αρνητικό το ζύγισμα και πρέπει να πληρώσει, σύμφωνα μ΄αυτό που χρωστάει και πόσο, την προετοιμάζουν τότε, για μια άμεση επιστροφή, σ΄ένα ανάλογο νέο σώμα, για να πληρώσει και να μάθει από την ζωή.
Όταν τελειώσει όλη η διαδικασία και σύμφωνα με τα γραφόμενα στο βιβλίο της ζωής, την παίρνει ο άγγελος στον ανάλογο χρόνο, και την συνδέει μέσω του ασημένιου κορδονιού, μ’ ένα σπερματοζωάριο το οποίο θα γονιμοποιήσει ένα ωάριο. Έτσι θα περάσει αυτή η ψυχή εννέα μήνες στην κοιλιά της εγκύου, και δεν είναι φυλακισμένη μέσα στην κοιλιά, αλλά μπαινοβγαίνει ελεύθερα, έως την ημέρα που θα γεννηθεί σαν ένα μωρό. Αυτό το μωρό τώρα, έχει σε αυτή την ζωή του να πληρώσει, αυτά που χρωστά. Γι΄αυτό ο άγγελος, το έχει συνδέσει, στην ανάλογη οικογένεια και στο ανάλογο κράτος. Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε, τι είναι τα παιδιά της Μπιάφρας, ή οι δυστυχίες που όλοι λίγο-πολύ περνάμε σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.
Ο δεύτερος δρόμος είναι, όταν η ζυγαριά γέρνει προς τις καλές πράξεις, τότε αυτή η ψυχή πληρώνεται με διακοπές στο νησί των Μακάριων, με ευτυχία, κοντά στους αγγέλους. Αυτή η περιοχή είναι ο μοριακός παράδεισος και βρίσκεται εξήντα χιλιόμετρα επάνω από την Γη στην ατμόσφαιρα. Εκεί εάν κάποιος δει αυτόν τον παράδεισο, είναι από άπειρες μικρές σφαίρες, που στο κάτω μέρος έχουν την Γη τους και στο επάνω μέρος είναι ο ουρανός, όπως είναι και εδώ, που ζούμε τώρα, η διαφορά είναι ότι η φύση εκεί είναι πολύ όμορφη και καταπράσινη και όσο μακριά και αν κοιτάξεις, βλέπεις καθαρά. Όσο βρίσκεσαι μέσα σ΄αυτή την σφαίρα, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο φυσικό κόσμο, η διαφορά είναι ότι εκεί είσαι ευτυχισμένος. Υπάρχουν, μικρές κατοικίες και ένας καθορισμένος αριθμός ψυχών, οι οποίες βλέπονται όπως ήταν εδώ στην Γη.
Όλες αυτές οι ψυχές είναι ευτυχισμένες αλλά Γνωρίζουν ότι βρίσκονται εκεί διακοπές, καθώς επίσης Γνωρίζουν σε ποιες οικογένειες θα επιστρέψουν όταν τελειώσουν οι διακοπές τους και τι πρέπει η κάθε μία να κάνει, σ΄αυτόν τον κόσμο. Εκείνο όμως που δεν Γνωρίζει η ψυχή είναι ότι όταν φτάσει εκείνη η μέρα για να επιστρέψει σ’ ένα καινούργιο φυσικό σώμα, θα πιεί ένα ποτό που παίρνει μόνη της, από κάποιο χώρο που είναι το ποτό της λήθης και από εκείνη την στιγμή και μετά δεν θυμάται τίποτα πλέον.
Μας λεει ο Δάσκαλος Σαμαέλ, ότι όταν έλθει η ώρα της επιστροφής, κάποιας ψυχής, τα στοιχεία της φύσης μπαίνουν σε δραστηριότητα και τότε η ψυχή φοβάται και πηγαίνει να κρυφτεί σε κάτι σπηλιές. Αυτές οι σπηλιές είναι οι μήτρες μέσα στις οποίες πέφτουν και μετά γεννιούνται σαν μωρά. Αυτές οι ψυχές, που συνδέθηκαν από τον Άγγελο της ζωής, με ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο γονιμοποιημένο, αποκτούν ένα φυσικό σώμα, αυτό θα είναι καλό και γερό και θα γεννηθούν σε ανάλογο οικογενειακό περιβάλλον και θα έχουν πολλές δυνατότητες, για να μπορέσουν να φτάσουν, στην αφύπνιση της συνείδησης.
Ο τρίτος δρόμος είναι, αυτός της καθοδικής εξέλιξης. Δηλαδή όταν σ΄αυτήν τη ψυχή, έχουν τελειώσει οι 108 ζωές του παρόντος κύκλου της, τότε πηγαίνει στην καθοδική εξέλιξη, που φθάνει στον δεύτερο θάνατο, όπως το αναφέρει και ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Η ψυχή κατεβαίνει μετεμψυχούμενη μέσω του ζωικού, φυτικού, ορυκτού βασιλείου, μέχρι να φθάσει μέσα στα σωθικά της Γης, στις υποδιαστάσεις του κόσμου μας και στον ένατο Δαντικό κύκλο ή δεύτερο θάνατο. Εκεί με μια αργή διαδικασία αποσύνθεσης, υποφέροντας αφάνταστα, διαλύονται και καταστρέφονται όλα τα Εγώ της, που είχε δημιουργήσει κατά την διάρκεια των 108 ζωών της, μέχρι να μετατραπούν αυτά σε κοσμική σκόνη και μετά παίρνει την ανοδική εξέλιξη, για να ξανά επιστρέψει σ΄ένα καινούργιο φυσικό σώμα.
Είναι λοιπόν απολύτως απαραίτητο, να εργαστούμε με το μικρό ποσοστό συνείδησης που έχουμε μέσα μας, να θέλουμε ν΄αλλάξουμε για να σταματήσουμε αυτές τις επαναλήψεις, τις τόσο κουραστικές και οδυνηρές και να θέλουμε ν΄αφυπνιστούμε, να ελευθερωθούμε από τα δικά μας λάθη, τα Εγώ, και από τους φυσικούς Νόμους που μας δένουν σ΄αυτόν το κόσμο.
Για όλους, κάποια φορά, έρχεται η ακριβής στιγμή, η κρίσιμη ώρα κατά την οποία, θα πρέπει ν΄αποφασίσουμε ποιο δρόμο θα πάρουμε, τον Ηλιακό ή τον Σεληνιακό. Τότε, αντί να κατέβουμε ασυνείδητα στα στάδια της καθοδικής εξέλιξης και η ουσία μας να περάσει από βάσανα και πόνους, κατά την διάρκεια των 108 ζωών της, πολλαπλασιαζόμενες με το 3.000 και να φθάσουμε στο Απόλυτο σαν μια μονάδα ασυνείδητη και αποτυχημένη, τότε αξίζει τον κόπο να κάνουμε όλες τις προσπάθειες και δυνατές θυσίες, όσα βάσανα κι αν θα υπάρχουν, αφού δεν θα είναι απολύτως τίποτα σε σύγκριση μ΄αυτά που θα μας επιβάλει η Φύση, όταν διαλέξουμε τον δρόμο της αποτυχίας, να εργαστούμε συνειδητά, κατεβαίνοντας Ψυχολογικά μόνοι μας, σε αυτές τις κολάσεις, και να κάψουμε τα Εγώ μας.
Είναι καθήκον μας, να βαδίζουμε σταθερά στο μονοπάτι της κόψης του ξυραφιού, μετατρέποντας την ζωή μας, μέχρις ότου μπορέσουμε και πετύχουμε την εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του ΕΙΝΑΙ μας. Μέχρι εδώ τα λόγια μου, εάν κάποιος θέλει να ρωτήσει, μπορεί να ρωτήσει.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Είπαμε ότι από το φόβο ξαναγυρίζουμε, τώρα πως συνδέεται ο φόβος, με την επιθυμία;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η επιθυμία είναι ένα πράγμα, και ο φόβος είναι ένα άλλο πράγμα. Η επιθυμία είναι ο Ιούδας μας, πάντα επιθυμεί και επιθυμεί υλικά πράγματα. Ο φόβος είναι πάλι, για εμάς τους ίδιους, για να μην χάσουμε τα υλικά πράγματα, είτε αυτά είναι υποκείμενα, είτε είναι αντικείμενα. Έτσι όταν αγαπά κάποιος τον εαυτό του και την καλοπέρασή του μετά φοβάται να μην την χάσει. Πίσω όμως από το φόβο κρύβονται τα Εγώ μας, αυτό είναι όλο. Αυτό το φόβο τον περάσαμε σιγά-σιγά στο ένστικτο κέντρο, από τους τόσους πόνους και ταλαιπωρίες, που έχουμε περάσει από ζωή σε ζωή σ΄αυτόν τον δρόμο των δακρύων.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορείς να γυρίσεις μόνο και μόνο, επειδή έχεις επιθυμία να γυρίσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι, γιατί δεν μπορεί να σε επιστρέψει κανένα Εγώ, μέσω της επιθυμίας, ο φόβος μας επιστρέφει, αλλά η συνείδηση, όταν Γνωρίζει τα λάθη που έχει διαπράξει, θέλει να επιστρέψει για να επανορθώσει.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Όταν βλέπουμε στον ύπνο μας ανθρώπους που έχουν πεθάνει, βλέπουμε τα Εγώ αυτών των ανθρώπων;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Α! πολλές περιπτώσεις έχουμε, πρέπει να έχεις συνείδηση για να καταλαβαίνεις. Μπορεί να είναι οι προσωπικότητες των μακαριτών, αλλά μπορεί και να είναι κάποια από τα Εγώ που έχουμε φτιάξει με τις εντυπώσεις που έχουμε πάρει από αυτά τα πρόσωπα, έτσι εμφανίζονται όπως τα έχουμε φτιάξει, καλά ή κακά, αλλά υπάρχουν επίσης και τόσα επίπεδα του Εγώ 49 τον αριθμό και μπορεί να βγαίνουν και από εκεί μερικά Εγώ. Μπορεί ακόμη να πάρει αυτή την μορφή, το Είναι σου, για να σε βοηθήσει σε κάτι, που δεν έχεις καταλάβει. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, για αυτό λέμε να ξυπνήσουμε συνείδηση και να αναπτύξουμε την διαίσθηση, για να τα Γνωρίζουμε όλα απ΄ευθείας.