Έχουμε μιλήσει σε προηγούμενες ομιλίες για το τι είναι Γνώση και για τον διαχωρισμό της Γνώσης σε υποκειμενική και αντικειμενική.
Είπαμε τι αντιπροσωπεύει η κάθε μία και ότι μόνο μέσω της Αντικειμενικής Γνώσης μπορούμε να φτάσουμε στην Αυτογνωσία.
Στην συνέχεια μιλήσαμε για τους δύο δρόμους της ζωής: Του ΕΙΝΑΙ και του ΜΗ ΕΙΝΑΙ, δηλαδή τον Κάθετο και τον Οριζόντιο, και εξηγήσαμε που οδηγεί ο καθένας.
Και επαναλαμβάνω: ο 1ος οδηγεί στο φως, στην αφύπνιση της συνείδησης, στην ένωση με την θεϊκότητα, ή θα λέγαμε καλύτερα στην επιστροφή του ανθρώπου στον τόπο της προέλευσής του. Και βέβαια, όλα αυτά θα τα καταλαβαίνουμε καλύτερα καθώς θα προχωράμε. Και ο 2ος δρόμος, ο οριζόντιος, οδηγεί στην άγνοια, στην αρνητικότητα μέσα μας, στα σκοτάδια.
Το τρίτο μας θέμα αναφερόταν στην τριπλή μας ενεργειακή δομή: την ΟΥΣΙΑ, το ΕΓΩ και την ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, κι εξηγήσαμε τι είναι σε μας η κάθε μία και πως έχουν διαμορφωθεί μέσα μας.
Απ’ όσα εξηγήσαμε θα καταλάβατε ότι το πολύ μεγάλο ποσοστό μέσα μας είναι η αρνητικότητα: 97% που σημαίνει ότι 97% προχωράμε στα σκοτάδια όπως ο Οιδίποδας που αφότου διέπραξε το λάθος προχωρά τυφλός αναζητώντας γη να τον φιλοξενήσει.
Γι’ αυτό και καλούμαστε να κάνουμε την ψυχολογική μας επανάσταση, για να ελαττώσουμε αυτό το αρνητικό μας μέρος.
Αλλά για να τα επιτύχουμε όλα αυτά, χρειάζεται να ξέρουμε πώς σκεφτόμαστε, και γι’ αυτό με το σημερινό μας θέμα που είναι «Ο ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΝΟΙΕΣ», θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας.
Πιστεύω πως όλοι θα έχετε διαβάσει στην εφηβική σας ηλικία Ιούλιο Βερν. Μέσα στα βιβλία του αναφέρεται σε διάφορα τεχνολογικά επιτεύγματα που ο ίδιος οραματίστηκε έναν σχεδόν αιώνα πριν συλληφθούν νοητικά και πραγματοποιηθούν από κάποιους επιστήμονες.
Ανάμεσα στα σχέδια του Λεονάρντο Ντα Βίντσι έχει βρεθεί η επινόηση ενός πρωταρχικού ελικοπτέρου και πολλές άλλες εφευρέσεις. Πώς όμως ο Ντα Βίντσι, ο Βερν, ο Έντισον, ο Μάξγουελ, ο Μαρκόνι, ο Παστέρ, ο Κωχ, ο Νεύτωνας, ο Γαλιλαίος, ο Αϊνστάιν, ο Μπελ και πολλοί άλλοι επιστήμονες, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι, έφτασαν να οραματιστούν, να εμπνευστούν και να κατασκευάσουν εξαίσιες εικόνες, μηχανές, νόμους της αστροφυσικής, τεχνολογικά και ιατρικά επιτεύγματα; Θα προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε σήμερα, διεισδύοντας θεωρητικά σ’ ένα πρωταρχικό επίπεδο, σ’ αυτό που ονομάζουμε Νου.
Είναι αλήθεια πως η επιστήμη έχει κάνει αρκετές έρευνες ως τώρα σε ότι αφορά την λειτουργία του υλικού μέρους του εγκεφάλου. Ο εγκέφαλος όμως είναι ένα όργανο εκδήλωσης του Νου και έκφρασης της διάνοιας. Για τον ίδιο το Νου δεν γνωρίζουν τίποτα. Ξέρουν δηλαδή πολλές λεπτομέρειες για το σπίτι του Νου, αλλά δεν γνωρίζουν κάτι γι’ αυτόν που ζει μέσα σ’ αυτό το σπίτι.
Ο εγκέφαλος κυβερνάται από το Νου. Έτσι ενώ είναι το όργανο των συγκινήσεων και της συνείδησης, δεν μπορεί να παράγει ούτε συγκίνηση, ούτε συνείδηση, γιατί ο Νους είναι σαν τα ερτζιανά κύματα, ενώ ο εγκέφαλος είναι ο δέκτης, το ραδιόφωνο. Πρέπει να σταματήσουν οι σκέψεις που δημιουργούν παράσιτα για να μπορέσει να εκδηλωθεί ο Νους.
Άρα λοιπόν οι επιστήμονες δεν θα μπορέσουν ποτέ να φθάσουν στη Γνώση της λειτουργίας του Νου αν δεν μελετήσουν πρώτα φιλοσοφία έτσι ώστε να κατανοήσουν ότι από το άπειρα μεγάλο ως το άπειρα μικρό όλα είναι «κατ’ εικόνα και ομοίωσην» του Δημιουργού.
Έτσι και ο Νους είναι μια ενέργεια που μεταφέρεται στο χωροχρόνο απεριόριστα κι είναι Κοσμικός-Συμπαντικός και όχι ατομικός.
Μπορεί να μας φέρει γεγονότα που έχουν συμβεί μέσα στο χρόνο, αλλά επίσης κι αυτά που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον.
Αυτό που συνήθως συμβαίνει στην επιστήμη αλλά και γενικά στους ανθρώπους είναι να συγχέουν τον Νου με την διανοητική διαδικασία.
Πιστεύουν δηλαδή πως ο Νους και η σκέψη είναι το ίδιο πράγμα. Στην πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετικά. Γιατί οι σκέψεις είναι υποκειμενικού, ατομικού χαρακτήρα, ένα μοριακό διανοητικό φάντασμα, ενώ η ενέργεια του Νου είναι πραγματική, αντικειμενική πέραν του χρόνου και του χώρου.
Ας ξαναγυρίζουμε στον Ιούλιο Βερν που έγραψε για υποβρύχια, ελικόπτερα, αεροπλάνα. Πολλοί τον ονόμασαν μεγάλο οραματιστή. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως χάρις το νου του, μπόρεσε να μεταφερθεί δια μέσου του χρόνου έναν αιώνα μπροστά.
Ο Νους μπορεί επίσης να μεταφερθεί στο παρελθόν. Υπάρχουν πολλοί πλέον άνθρωποι, που μέσω του υπνωτισμού, κατάφεραν να γυρίσουν πίσω στην παιδική τους ηλικία, έπειτα να βρεθούν ως έμβρυα στην κοιλιά της μητέρας τους και να πάνε ακόμη πιο πίσω στην προηγούμενη ύπαρξή τους.
Αν και αυτή η μέθοδος έχει φανεί χρήσιμη αποδεικνύοντας πολλές φορές στους ανθρώπους ότι μπορεί κάποιος μέσω της ενέργειας του Νου να ταξιδέψει στο παρελθόν, όμως η Γνωστική Επιστήμη δεν την συνιστά γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο (μέσω δηλαδή του υπνωτιστή κι ενώ ο υπνωτιζόμενος δεν είναι εσωτερικά έτοιμος) παραβιάζεται η οργανική και ψυχολογική φύση του ανθρώπου.
Υπάρχουν άλλες πρακτικές τις οποίες διδάσκει η Γνωστική Κίνηση που μπορεί να πραγματοποιήσει ο κάθε σπουδαστής στον εαυτό του και σύμφωνα με το δικό του ρυθμό και την καθοδήγηση από το Είναι του, μέσω των οποίων δύναται να βιώσει από τις προηγούμενες ζωές του, γεγονότα που θα του φανούν χρήσιμα στην εσωτερική του εργασία της Αυτογνωσίας.
Ο Νους εκπέμπει επίσης τηλεπαθητικά κύματα. Πολλές φυλές στον πλανήτη επικοινωνούν σε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους στέλνοντας τηλεπαθητικά κύματα.
Επίσης ο αμερικάνικος στρατός αλλά και η διεθνής κατασκοπεία και αντικατασκοπεία έχουν πειραματιστεί εδώ και πολλές δεκαετίες με την τηλεπάθεια. Δυστυχώς πολώνοντας αρνητικά για μια ακόμη φορά τις θαυμάσιες αυτές ενέργειες του Νου.
Ο Νους επίσης έχει τη δύναμη να δημιουργεί. Χάρις στο Νου, οι αρχιτέκτονες έχουν δημιουργήσει εξαιρετικές κατασκευές, οι επιστήμονες εξαιρετικά τεχνολογικά επιτεύγματα, οι καλλιτέχνες θαυμάσια έργα τέχνης.
Και ο Νους καθορίζεται από τις τρεις πρωταρχικές δυνάμεις: Τη θετική, την αρνητική και την ουδέτερη. Σαν θετική βοηθάει τον άνθρωπο και τη φύση στην πορεία τους, σαν ουδέτερη παραμένει σε αδράνεια και σαν αρνητική προκαλεί καταστροφικές καταστάσεις στον ίδιο τον άνθρωπο και τη φύση. Π. χ. πυρηνικές βόμβες, χημικά όπλα, διεθνείς οργανισμοί εγκλήματος, ψυχολογικά βασανιστήρια.
Μια άλλη μορφή αρνητικής ενέργειας, η οποία είναι επικαθισμένη επάνω στο δικό μας Νου και εξαιτίας της παίρνει ο Νους την θετική, αρνητική ή ουδέτερη μορφή του είναι ο διανοητισμός.
Ο Νους στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Θα φέρω ένα παράδειγμα: Ο ηλεκτρισμός είναι μια μορφή ενέργειας. Αν κάποιος τον χρησιμοποιήσει σωστά μπορεί να τον ζεστάνει κλπ., αν όμως κάνει λάθος συνδέσεις ή πιάσει την πρίζα με βρεγμένα χέρια θα πάθει ηλεκτροπληξία. Δεν φταίει όμως ο ηλεκτρισμός για το πάθημά του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Νου.
Εσείς εδώ τώρα όλοι, καθόσαστε κι ακούτε τη διάλεξη. Μάλιστα κάποιοι πολύ προσεχτικά. Για να μπορέσετε να λάβετε την ουσία αυτού που προσπαθώ να σας μεταδώσω θα πρέπει να είσαστε ανοιχτοί προς το καινούργιο με αυθόρμητη διάνοια, ελεύθεροι από προ-σκέψεις και προ-κρίσεις. Όμως συμβαίνει ότι το εγώ, ο εαυτός μας, δεν ξέρει να ακούει γιατί όλα τα μεταφράζει με βάση τις προ-κρίσεις. Όλα τα μεταφράζει σύμφωνα με αυτό που έχει αποθηκεύσει στο διαμορφωτικό κέντρο. Ποιο είναι αυτό το διαμορφωτικό κέντρο; Η μνήμη. Γιατί την ονομάζουν διαμορφωτικό κέντρο; Γιατί εκεί γίνεται η διανοητική διαμόρφωση των σκέψεων. Είναι λοιπόν επείγον να μάθουμε να ακούμε με καινούργια διάνοια, μην επαναλαμβάνοντας όσα έχουμε συσσωρεύσει με μηχανικό τρόπο στη μνήμη. Είναι απαραίτητο να ξέρουμε αν το διανοητικό μπορεί να μας φέρει την εμπειρία του πραγματικού.
Υπάρχουν λαμπρές διάνοιες (αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε) όμως αυτές δεν έχουν πειραματισθεί ποτέ αυτό που είναι η αλήθεια, η αντικειμενική, η αρχέγονη Αλήθεια.
Πρώτα από όλα πρέπει να ξέρουμε ότι υπάρχουν 3 διάνοιες στον καθένα από μας καθαρά ατομικής φύσης.
Η 1η είναι η διάνοια των αισθήσεων, την 2η η ενδιάμεση διάνοια και η 3η η εσωτερική διάνοια.
Η 1η διάνοια, η διάνοια των αισθήσεων που όλοι χρησιμοποιούμε κάθε μέρα, επεξεργάζεται τις σκέψεις της με τα δεδομένα που τις προσφέρουν οι 5 αισθήσεις και ανάλογα με το περιεχόμενο των ιδεών της, διαμορφώνει τους συλλογισμούς της. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι στηρίζεται στην υποκειμενική, την αισθητηριακή ή αισθησιακή λογική.
Η αισθητήρια λοιπόν διάνοια από τη μια μας είναι χρήσιμη γιατί μας επιτρέπει να ζήσουμε μια κανονική ζωή και ανταποκρίνεται στις καθημερινές κι άμεσες ανάγκες μας όμως αυτή η διάνοια αδυνατεί να εισέλθει σε οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τον κύκλο των αισθησιακών αντιλήψεων, δεν μπορεί δηλαδή να μας πληροφορήσει για την πραγματικότητα των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου, την αλήθεια, το Θεό. Γιατί η μοναδική πηγή τροφής που έχει είναι τα δεδομένα που της έχουν μεταδώσει οι 5 αισθήσεις και δεν γνωρίζει τίποτα πέρα από αυτές.
Ο Μεγάλος Δάσκαλος Ιησούς Χριστός είπε για την κακή χρήση αυτής της διάνοιας.: «φυλαχτείτε από το προζύμι των Σαδδουκαίων», από όλες δηλαδή τις υλιστικές και αθεϊστικές θεωρίες.
Ο Δάσκαλος Σαμαέλ μας λέει: «Κάθε ικανότητα μέσα στην τροχιά της είναι ωφέλιμη. Ένας οποιοσδήποτε πλανήτης είναι ωφέλιμος μέσα στην τροχιά του, έξω από την τροχιά του είναι ανώφελος και καταστροφικός».
Θυμηθείτε επίσης τις 5 μωρές παρθένες του ευαγγελίου που αναφέρονται στις 5 αισθήσεις μας. Και τις 5 γνωστικές που ήταν προετοιμασμένες για την έλευση του Νυμφίου, που αντιστοιχούν στις 5 υπεραισθήσεις που αναπτύσσονται, όταν αρχίζει να αφυπνίζεται η συνείδηση του κάθε ανθρώπου.
Η υποκειμενική αυτή διάνοια θέλει πάντοτε αποδείξεις, και καταλαβαίνει μέσω των λέξεων. Η λέξη είναι ένα σύμβολο για να μπορούμε ν’ ανταλλάσουμε σκέψεις και να συνεννοούμεθα. Παράδειγμα: αν πω τη λέξη τραπέζι, όλοι θα καταλάβουν δια μέσου της λέξης τι θέλω να πω, διότι όλοι το γνωρίζουν το σύμβολο.
Έτσι η διάνοια των αισθήσεων η εξωτερική διάνοια, καταλαβαίνει όλα τα πράγματα μέσα από τα σύμβολα που ξέρει και από αυτά που πληροφορείται δια μέσου των εντυπώσεων. Και όπως είναι ευνόητο δεν μπορεί να γνωρίζει τίποτα για την συμπαντική δημιουργία, αφού δεν μπορεί να την επεξεργασθεί μέσα από τα γνωστά της σύμβολα.
Έτσι λοιπόν, η διάνοια των αισθήσεων τρέφεται από τις εντυπώσεις που δέχεται δια μέσου των πέντε αισθήσεων και δέχεται μόνο αυτό που βλέπει και αγγίζει. Γι’ αυτόν τον λόγο η αντιληπτικότητά της είναι πολύ περιορισμένη, γιατί δεν είναι δυνατόν μέσω των αισθήσεων ν’ αντιληφθούμε πολλά πράγματα.
Π. χ. δεν μπορούμε να δούμε με τις αισθήσεις μας την ενεργειακή υπόσταση της ύλης.
Επίσης δεν μπορούμε να δούμε υπεραισθητά φαινόμενα, αυτά δηλαδή που βρίσκονται πέρα από τις μορφές, όπως υπεριώδεις και υπέρυθρες ακτίνες, ακτίνες Χ κλπ.
Ο υποκειμενικός ορθολογισμός τώρα, αντικατέστησε την ικανότητα εκείνη που αναφέρθηκε πριν σαν αντίληψη διάκρισης των κοσμικών αληθειών, ικανότητα που σε άλλη εποχή είχε η ανθρωπότητα σε γενικό επίπεδο αλλά ατρόφησε όταν εξελίχθηκε το ψυχολογικό εγώ, το εγώ ο εαυτός μου.
Ας περάσουμε τώρα στην ενδιάμεση διάνοια. Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το θέμα της ενδιάμεσης διάνοιας που σχετίζεται με την πίστη, επειδή διαμέσου αυτού του νου, εάν τον ισορροπήσουμε μπορούμε να αποκτήσουμε μαεστρία και να ελευθερωθούμε.
Η ενδιάμεση διάνοια είναι η διάνοια των πεποιθήσεων. Είναι το πεδίο της υποκειμενικής γνώσης. Είναι η κάθε είδους πληροφορία, οι εντυπώσεις, οι γνώμες που δεχόμαστε από τον εξωτερικό κόσμο, οι θεωρίες παντός είδους που δεν αποτελούν τίποτα βιωμένο από εμάς τους ίδιους. Αυτή η διάνοια αντιστοιχεί στο υποσυνείδητο.
Κρίνουμε π.χ. έναν άνθρωπο ανάλογα με τις εντυπώσεις ή τις πληροφορίες που έχουμε δεχθεί γι’ αυτόν. Αν κάποιος άλλος τώρα έρθει και μας πει διαφορετικά πράγματα γι’ αυτόν, αμέσως αλλάζουμε γνώμη.
Σ’ αυτήν την διάνοια βρίσκουμε την υποκειμενική επιστήμη. Υπήρξαν εποχές που η επιστήμη μας βεβαίωνε ότι η γη είναι επίπεδη. Αυτή η πληροφορία έφθασε σ’ εμάς από την ενδιάμεση διάνοια υπό μορφή πίστης, αλλά δεν ήταν τίποτα άλλο από πεποίθηση, γιατί δεν ήταν τεκμηριωμένη.
Αργότερα μας είπαν ότι η γη είναι στρογγυλή, ίσως στο μέλλον μας πουν κάτι άλλο. Βέβαια αυτό τώρα μας φαίνεται παράλογο γιατί έχουμε την πίστη ότι είναι στρογγυλή, όμως και πάλι δεν το έχουμε βιώσει.
Για τους επιστήμονες κάποτε ο χρόνος ήταν μια ευθεία γραμμή. Ο Αϊνστάιν όμως απέδειξε ότι πρόκειται για μια καμπύλη γραμμή.
Μπορούμε τώρα να καταλαβαίνουμε ότι η κάθε είδους πίστη έτσι όπως την υιοθετούμε, μόνο και μόνο επειδή μας το λένε είναι κάτι πολύ σχετικό. Και αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουμε εμπειριώσει την αντικειμενική πραγματικότητα και βρισκόμαστε σε συνεχείς αντιμαχόμενες έννοιες.
Σ’ αυτήν τη διάνοια βρίσκουμε επίσης τις πεποιθήσεις θρησκευτικού ή πολιτικού είδους, που πολλές φορές καταλήγουν σε φανατισμό με ολέθρια αποτελέσματα, όπως οι τρομεροί ιεροεξεταστές του Μεσαίωνα, που χάριν της πίστης τους και με το σταυρό στο χέρι βασάνιζαν φρικτά και έκαιγαν ανθρώπους, οι σταυροφόροι, τα αναμορφωτικά συστήματα κ.τ.λ. Αυτό το ίδιο όμως συμβαίνει και σήμερα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σε μας, στην καθημερινότητά μας. Φανατισμός στη θρησκεία, στα γήπεδα, στην πολιτική, στα ήθη και έθιμα, στο σπίτι, στο σχολείο, στο λεωφορείο, στη μόδα και οπουδήποτε αλλού ο καθένας υπεραμύνεται της γνώμης του και προσπαθεί με το έτσι θέλω να την επιβάλλει στους άλλους.
Όλα αυτά βέβαια προέρχονται από αυτό που εμείς ονομάζουμε πίστη, αλλά που στην πραγματικότητα είναι απλώς πεποίθηση.
Η πίστη είναι κάτι που το έχουμε βιώσει και δεν έχουμε την ανάγκη να το αποδείξουμε. Ποιος προσπαθεί π.χ. να αποδείξει ότι θα έρθει η επόμενη μέρα ή ότι ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή;
Η πεποίθηση είναι υποκειμενική κι είναι της ενδιάμεσης διάνοιας, ενώ η πίστη είναι αντικειμενική κι είναι του εσωτερικού Νου.
Η πίστη είναι από μόνη της κάτι αληθινό, πραγματικό, υπαρκτό, Αρχετυπικό και δεν χρειάζεται να έχει την πεποίθηση της πίστης για να υπάρχει. Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εάν είχες Πίστη, ως κι ένα κόκκο σινάπεως, θα έλεγες στο βουνό να πάει πιο κει κι αυτό θα υπάκουε και θα πήγαινε». Όταν κάποιος έχει την άμεση εμπειρία γνωρίζει, άρα δεν του χρειάζεται η πίστη.
Επίσης ο Ιησούς Χριστός μας μίλησε για τη διδασκαλία των Φαρισαίων, η οποία αντιστοιχεί στην ενδιάμεση διάνοια. Είναι όλοι αυτοί που παρίστανται στους Ναούς, στις συγκεντρώσεις, στις θρησκευτικές αιρέσεις, στις φιλοσοφικές συζητήσεις κλπ., για να τους βλέπουν και μόνο. Ακούν τη θεωρία αλλά δεν την πραγματοποιούν ποτέ. Εδώ βρίσκεται η υποκειμενική φιλοσοφία. Αυτή η διάνοια νομίζει ότι ξέρει πολλά, ότι είναι σοφή, είναι ο έντονος διανοητισμός, που είναι ένα είδος ενέργειας νοητικής, αρνητικού τύπου, ένα νοητικό φάντασμα πολωμένο προς τη διαρκή κατανάλωση των νοητικών ενεργειών μέσα από τους δαιδάλους του νου, που καταστρέφει το νοητικό σώμα.
Στην πραγματικότητα όμως δεν ξέρουμε καν ότι δεν ξέρουμε. Για να ξέρει κανείς και να καταλάβει ότι δεν ξέρει τίποτα, πρέπει να Γνωρίζει, όπως ο Σωκράτης: «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα».
Για να γνωρίσουμε πραγματικά όμως πρέπει να ανοίξουμε την εσωτερική μας διάνοια την 3η διάνοια που σε μας τώρα είναι ατροφική.
Από την ιστορία ξέρουμε περιπτώσεις πολλών επιστημόνων, οι οποίοι χάριν σε μία εσωτερική ανοιχτή διάνοια έκαναν διάφορες ανακαλύψεις. Όπως για παράδειγμα ο Ισαάκ Νεύτων, ο οποίος μέσω της ανοιχτής εσωτερικής του διάνοιας, , αντιλήφθηκε την συμπαντική έλξη, και διατύπωσε τον Νόμο της Βαρύτητας παρατηρώντας ένα μήλο που έπεφτε από την μηλιά, κάτι που όλοι έβλεπαν επανειλημμένα. Αυτή η διάνοια είναι, που επέτρεψε την δημιουργία των μεγάλων καλλιτεχνικών και Αρχιτεκτονικών έργων όπως οι Πυραμίδες της Αιγύπτου, οι Περίφημοι Ναοί και τα μνημεία Τέχνης της Αρχαίας Ελλάδας, το Αστεροσκοπείο των Μάγια, τα επτά θαύματα του Κόσμου κλπ.
Αυτή η διάνοια λειτουργεί αποκλειστικά με τα δεδομένα που της μεταδίδει η συνείδηση, το Είναι. Είναι το μέσον για να εκφράζεται ο Κοσμικός Νους. Είναι αυτή που μπορεί να μας πληροφορήσει δια μέσου της Συνείδησης για όλες τις κοσμικές αλήθειες. Πώς όμως θα την ανοίξουμε;
Με το να σκεφτόμαστε ψυχολογικά, με την καρδιά, αναπτύσσοντας τη συναισθηματική νοημοσύνη. Και ακόμη να αυτοπαρατηρούμαστε συνεχώς με το φως της συνείδησης και με ειλικρίνεια. Μόνον έτσι θα αποκτήσουμε την εμπειρία του πραγματικού των διαφόρων φαινομένων της φύσης.
Με την εσωτερική διάνοια ανοιγμένη μπορούμε να στηριζόμαστε σε εκείνο που πραγματικά εμείς οι ίδιοι άμεσα έχουμε πειραματιστεί.
Και για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να αναπτύξουμε μια ικανότητα επίγνωσης που είναι η συνειδητή φαντασία, η δημιουργική φαντασία.
Ο επιστήμονας που θέλει να κάνει μια εφεύρεση ή ο αρχιτέκτονας που θέλει να φτιάξει ένα σπίτι, πρέπει πρώτα να το φανταστεί, ύστερα να το αποτυπώσει στο χαρτί και μετά να το πραγματοποιήσει. Αυτή είναι η συνειδητή φαντασία.
Υπάρχει όμως κι ένα άλλο είδος φαντασίας που είναι μηχανική. Αυτή έχει άμεση σχέση με την ονειροπόληση, αποτελείται από τα απορρίμματα της μνήμης, είναι υποσυνείδητη, ασυνείδητη και μηχανική και είναι έως και βλαβερή για παράδειγμα: περνώντας από μία βιτρίνα ζαχαροπλαστείου και εξαιτίας της λαιμαργίας, ανασύρεται από τη μνήμη μας η γεύση του και μας τρέχουνε τα σάλια.
Η συνειδητή φαντασία είναι μια ικανότητα της συνείδησης που μπορεί αν την εξελίξουμε να μας βοηθήσει να σκεφτόμαστε με την καρδιά και να μας οδηγήσει στην έμπνευση που μας επιτρέπει να συλλαμβάνουμε την ουσία των πραγμάτων και από την έμπνευση στη διαίσθηση, που είναι μια υπερβατική ικανότητα, που μας δίνει την επίγνωση της πραγματικότητας.
Συνοψίζοντας θα ξαναπώ ότι η ενδιάμεση διάνοια είναι αυτή που μας συνδέει με την εσωτερική. Είναι η διάνοια της ισορροπίας, αυτή που βοηθάει να κατανοήσουμε τον εξωτερικό κόσμο των 5 αισθήσεων με τρόπο αντικειμενικό μέσω της συνείδησης σαν μια ολότητα.
Από το μυητικό εσωτερικό ξέρω, και το Είναι σωστά ενωμένα, αναβλύζει η αναλαμπή της Δημιουργικής κατανόησης.
Έτσι, μέσα από το σημερινό μας μάθημα, μπορούμε να καταλάβουμε πως ο Δάσκαλός μας, αλλά κι όλοι οι Δάσκαλοι της Σοφίας, κατέχουν την αντικειμενική Γνώση!
Την κατέχουν, γιατί είναι όντα συνειδητά που έχουν ανοιχτή την εσωτερική τους διάνοια, απ’ όπου εκδηλώνεται η Συνείδηση.
Τώρα, μπορεί κάποιος να πει: Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτός είναι ο στόχος μας! Εφαρμόζοντας τα κλειδιά που μας δίνει η επιστήμη της Γνώσης ν’ ανοίξουμε κι εμείς την εσωτερική μας διάνοια για να μπορέσει να εκδηλωθεί η συνείδησή μας.
Στο χέρι μας είναι, εάν πραγματικά θέλουμε να το κάνουμε.
Αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από μας.
Γιατί, επαναλαμβάνω ότι, την αντικειμενική Γνώση την κατέχει μόνο η Συνείδηση.
Αλλά για την συνείδηση και τις 4 καταστάσεις της θα μιλήσουμε σε επόμενο μάθημα.