ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στο προηγούμενο μάθημα μιλήσαμε για τους 2 δρόμους της ζωής: τον οριζόντιο και τον κάθετο.
Στον οριζόντιο δρόμο, όπως τεκμηριώσαμε, βρίσκεται όλη η ανθρωπότητα! Και εμείς δεν αποτελούμε εξαίρεση!
Καλούμαστε να τοποθετηθούμε στον Κάθετο! Τον Κάθετο δρόμο καλείται κάθε ανθρώπινη οντότητα να τον ακολουθήσει, χωρίς καμία εξαίρεση.
Στον κάθετο δρόμο, δεν υπάρχουν διακρίσεις, όπως στον οριζόντιο. Όταν κάποιος αποφασίσει να τεθεί στον κάθετο δρόμο, είτε αυτός είναι πλούσιος, είτε είναι φτωχός, λευκός ή έγχρωμος, μορφωμένος ή αμόρφωτος, επιστήμονας ή αγράμματος, εργάτης ή αφέντης, άνδρας ή γυναίκα, ενήλικας ή μικρός, είτε είναι χριστιανός, είτε βουδιστής, ινδουιστής, ή μωαμεθανός, ακόμη κι αν δεν ανήκει σε καμία θρησκεία, μπορεί ν’ αναζητήσει την Αιτία της ύπαρξής του στον Κάθετο Δρόμο και πραγματικά θα έχει την δυνατότητα να φτάσει στην Γνώση του εαυτού του.
Όποια κι αν είναι η καταγωγή του, το πολίτευμά του, η εθνικότητά του, μπορεί να εισέλθει στον Κάθετο Δρόμο.
Αυτό συμβαίνει, όπως εξηγήσαμε και στην 1η Διάλεξη, γιατί η Γνώση είναι απρόσωπη, Αιώνια και Συμπαντική, πάνω και πέρα από κάθε Διάκριση, και εμπεριέχει όλες τις Αρχές και Αξίες που έχουν διδάξει όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί και αφυπνισμένοι Δάσκαλοι, οι αποδεκτοί από ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Όμως, για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται ο άνθρωπος να έχει έναν ελεύθερο Νου, ανοικτό και Δεκτικό στο Καινούργιο, απελευθερωμένο από προκαταλήψεις, Δογματισμούς, Ταυτίσεις, κτλ.
Χρειάζεται να έχει ειλικρινείς Πνευματικές εσωτερικές ανησυχίες, για να λάβει αυτή την Διδασκαλία της Καρδιάς! Την Διδασκαλία της Αγάπης, της Προσφοράς χωρίς αξιώσεις ανταλλαγμάτων... Γιατί η Γνωστική Διδασκαλία έχει σαν θεμέλιό της την Αγάπη, την Συνειδητή Αγάπη, που πρέπει να γεννηθεί, ν’ αναπτυχθεί και ν’ ανθίσει στις καρδιές όλων των ανθρώπων, για τον συνάνθρωπο και για το κάθε τι που υπάρχει στην Δημιουργία.
Σ’ αυτό το κάλεσμα της Αγάπης έχει καλέσει ο Δ. Σαμαέλ ολόκληρη την ανθρωπότητα μέσω αυτής της διδασκαλίας.
Έτσι, λοιπόν, αυτό που χρειαζόμαστε, πάνω απ’ όλα είναι: Να έχουμε έναν ανοικτό Νου, Ελεύθερο και Δεκτικό, για να μπορέσουμε να δεχτούμε το Καινούργιο Κρασί της Γνωστικής Διδασκαλίας, της Διδασκαλίας της Αγάπης, να την δεχτούμε με την καρδιά, χωρίς την καταπιεστική διαδικασία της λογικής. Και όταν θα έχουμε προχωρήσει και εμβαθύνει αρκετά, τότε όλοι θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει Διδασκαλία της Καρδιάς!
Αλλά, για να φτάσουμε σ’ αυτό το στάδιο, χρειάζεται εκτός από όσα αναφέραμε πιο πάνω, να έχουμε και υπομονή....
Ας περάσουμε τώρα στην ανάλυση ενός ακόμη θέματος, που έχει σαν τίτλο:
ΟΥΣΙΑ – ΕΓΩ – ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ
Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για την ατομική μας μονάδα, για την ύπαρξή μας, και για την εκδήλωσή της στην Δημιουργία.
Όλοι γνωρίζουμε, άλλος περισσότερο, κι άλλος λιγότερο, κάτι για την οργανική λειτουργία του ανθρώπου. Έχουμε, όμως, αναρωτηθεί ποτέ μήπως δεν είμαστε όλο κι όλο μόνο αυτό το σώμα από σάρκα και οστά, που φαίνεται; Μήπως υπάρχουν κι άλλα πράγματα μέσα μας, πιο βαθιά, που ούτε καν υποπτευόμαστε; Σ’ αυτό λοιπόν το σημείο αρχίζει και η έρευνά μας.
Ξέρουμε από την παρατήρηση μέσω της Επιστήμης ότι κάθε φυσική οντότητα, κάθε Κοσμικό σύστημα, έχει έναν πυρήνα. Το Σύμπαν έχει τον δικό του πυρήνα, οι αστέρες, οι πλανήτες, τα Ηλιακά συστήματα, έχουν τον δικό τους πυρήνα, το άτομο έχει τον πυρήνα του. Το ίδιο και ο άνθρωπος, που είναι ο μικρόκοσμος του Μακρόκοσμου, έχει τον πυρήνα του. Αυτός ο πυρήνας είναι η ατομική μας μονάδα. Η ΟΥΣΙΑ ΜΑΣ.
Το πρώτο και κυριότερο στοιχείο που έχουμε μέσα μας είναι η «ΟΥΣΙΑ». Η ΟΥΣΙΑ είναι μία ενέργεια θετική, στην οποία βρίσκονται συμπυκνωμένα όλα τα συστατικά της δημιουργίας μας. Είναι θα λέγαμε καλύτερα, η βάση της δημιουργίας μας. Χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε τίποτε στην ζωή. Η ΟΥΣΙΑ είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε μέσα μας, είναι το ψυχικό μας υλικό.
Είναι μία ενέργεια θετικά πολωμένη προς την Δημιουργία, και μ’ αυτή μπορούμε να δημιουργούμε. Είναι το μέρος εκείνο του εαυτού μας, που είναι αθάνατο. Δηλαδή: Ήταν, είναι και θα είναι ΑΘΑΝΑΤΟ.
Η ΟΥΣΙΑ είναι αναλλοίωτη και γι’ αυτό δεν μπορεί να πεθάνει, αλλά μεταμορφώνεται, μετασχηματίζεται και διαμορφώνεται, επειδή είναι η πρώτη ύλη.
Την ΟΥΣΙΑ δεν μπορούμε να την δούμε, ή να την διακρίνουμε με τα φυσικά μας μάτια, αλλά μπορούμε να δούμε τις εκδηλώσεις της στην μορφή ενός μωρού.
Αυτό που κάνει ωραίο, φωτεινό και θαυμαστό εξ’ ολοκλήρου το μωρό που μόλις πρόσφατα γεννήθηκε, είναι η ουσία του. Αυτή αποτελεί στον εαυτό της την πραγματική αλήθεια.
Το φως της ουσίας είναι αυτό και μόνο που κάνει ένα μωρό το κέντρο του ενδιαφέροντος όλων.
Βασιλιάδες, πρωθυπουργοί κι άλλα πρόσωπα που θεωρούνται σημαντικά, χάνουν το μεγαλείο τους μπροστά σ’ ένα μωρό. Οι ίδιοι θα σκύψουν, θα γονατίσουν για να το χαϊδέψουν, για να έρθουν σ’ επαφή με την αθωότητα, την ηρεμία, τη φωτεινότητά του.
Η ουσία στο μωρό είναι ένα εσωτερικό φως, που λάμπει και το φωτίζει ανάμεσα στα σκοτάδια της οριζόντιας ζωής όπως λάμπει μια πυγολαμπίδα μέσα στη νύχτα.
Δυστυχώς όμως όσο το μωρό μεγαλώνει το φως αυτό όλο και χάνει από την αρχική λαμπρότητά του. Το σκεπάζουν τα μαύρα σύννεφα που προκαλεί η οριζόντια ζωή. Στο βάθος όμως στον καθένα από μας, μπορεί να υπάρχει ακόμη αυτό το λαμπερό φως και για να το αποκαλύψουμε πρέπει να αφαιρέσουμε αυτά τα σκοτεινά σύννεφα που το καλύπτουν και το φυλακίζουν.
Η Γνωστική διδασκαλία μας λέει ότι κάθε άνθρωπος έρχεται σαν μωρό σ’ αυτή τη ζωή μ’ ένα 3% ελεύθερης Ουσίας. Ένα 3% δηλαδή αυτοσυνείδησης.
Ας δούμε τώρα τι σημαίνει αυτό.
Κάθε άτομο της ουσίας είναι ένα τρίδυμο: ύλης-ενέργειας και συνείδησης. Η συνείδηση της ουσίας αποτελεί τώρα και το μέγεθος της αντιληπτικότητάς της. Το υπόλοιπο 97% είναι ουσία φυλακισμένη από μια άλλη αρνητική ενέργεια που έρχεται αργότερα και είναι αυτή που καλύπτει το φως της Ουσίας.
Αυτή η ΟΥΣΙΑ του μωρού δεν έχει προσμίξεις, δεν έχει δηλαδή αποκτήσει ακόμη εκείνη την διαμόρφωση που βλέπουμε στους μεγάλους, είναι αδιαμόρφωτη. Γι’ αυτό και το μωρό είναι τόσο αθώο, και ευτυχισμένο στον εαυτό του.
Το μωρό λοιπόν γεννιέται με 3% συνείδηση. Αλλά, αυτό το 3% της συνείδησης δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Έχει μια τρομερή δημιουργική δύναμη. Είναι το Εσωτερικό μας ΦΩΣ.
Ενώ το ανθρώπινο σώμα μεγαλώνει κι αναπτύσσεται σύμφωνα με τους βιολογικούς νόμους τους είδους, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ΟΥΣΙΑ. Η αυθόρμητη και φυσιολογική ανάπτυξη της ΟΥΣΙΑΣ είναι δυνατή μόνο κατά την διάρκεια των 3 -4 και 5 χρόνων της ηλικίας, δηλαδή κατά το πρώτο στάδιο της ζωής.
Και τι κάνουμε;
Για ν’ αναπτυχθεί περισσότερο η ΟΥΣΙΑ μας χρειάζεται να πραγματοποιήσουμε μία θεληματική ψυχολογική εργασία πάνω στον εαυτό μας, και αυτό καλούμαστε να κάνουμε μέσω της επιστήμης της Γνώσης.
Με άλλα λόγια, η ΟΥΣΙΑ είναι το ψυχικό υλικό που έχει το ανθρώπινο Όν σαν έκφραση της Θεϊκότητας.
Είναι γνωστή επίσης και σαν συνείδηση, ψυχή η Μπουδάτα. Αυτή μπορεί να είναι ενεργητική ή παγιδευμένη ανάμεσα στα διάφορα «ΕΓΩ», σύμφωνα με την πνευματική ποιότητα ή το επίπεδο του ΕΙΝΑΙ του ατόμου.
Τελικά
Η ουσία είναι μία σπίθα, ένα κλάσμα του ΕΙΝΑΙ μας. Αυτή είναι η πρώτη ύλη που μας δίδεται για να αποκρυσταλλώσουμε την ψυχή μας.
ΕΓΩ: Ένα άλλο στοιχείο που έχουμε μέσα μας, σε αντίθεση με την ΟΥΣΙΑ, είναι μία ενέργεια αρνητικά πολωμένη προς την Δημιουργία.
Αυτή η ενέργεια είναι υποσυνείδηση, και αποτελεί το 97% του ψυχισμού μας. Αυτή η ενέργεια στην Γνωστική ορολογία ονομάζεται «ΕΓΩ».
Τι είναι το ΕΓΩ; Το «ΕΓΩ» είναι ΟΥΣΙΑ συμπυκνωμένη και ανάλογα διαμορφωμένη σύμφωνα με τις εντυπώσεις που δέχεται.
Ανάλογα, λοιπόν, η «ΟΥΣΙΑ» με τις εντυπώσεις που δέχεται και αντιλαμβάνεται, διαμορφώνει το ΕΓΩ και εγκλωβίζεται μέσα σ’ αυτό. Και έτσι το ΕΓΩ είναι αυτό που αποτελεί την φυλακή της ΟΥΣΙΑΣ, τα σκοτάδια της ψυχής μας, τα σκοτάδια μας. Έτσι, κάθε έννοια λανθασμένη, που φτιάχνουμε στο μυαλό μας, είναι ένα ΕΓΩ. Κάθε ΕΓΩ έχει μία μορφή και μία πυκνότητα που εξαρτάται από την ένταση των επιθυμιών μας.
Το «ΕΓΩ», λοιπόν, είναι τ’ αρνητικά στοιχεία που φέρουμε μέσα μας, δηλαδή τα ελαττώματά μας. Το «ΕΓΩ» δεν είναι ένα – δύο – τρία... Είναι πολλές χιλιάδες, μία λεγεώνα ολόκληρη.
Το «ΕΓΩ» είναι οι αντιμαχόμενες δυνάμεις μέσα μας και μας ωθούν σε εσωτερική αναταραχή, σε πάθη, επιθυμίες, αρνητικές συγκινήσεις, κ.τ.λ. που μας βάζουν σε διαρκή ένταση, πόνο και δυστυχία.
Είπαμε ότι γεννιόμαστε μ’ ένα 3% συνείδησης, δηλαδή μ’ ένα 3% αντίληψης του εαυτού μας. Αυτό το ποσοστό με την λογική φαίνεται κάπως μικρό. Αλλά δεν είναι έτσι, γιατί αυτή η ενέργεια είναι τρομερά δυνατή, είναι δημιουργική, είναι σε θέση να εξουδετερώσει και να μεταστοιχειώσει τ’ ανεπιθύμητα στοιχεία μέσα μας. Είναι ο Δαυίδ του Ευαγγελίου που πρέπει να εξουδετερώσει τον Γολιάθ. Ο Δαυίδ είναι η «ΟΥΣΙΑ», ο Γολιάθ είναι το «ΕΓΩ».
Αλλά τι γίνεται;
Όταν η «ΟΥΣΙΑ» είναι καθαρή και δεν περιέχει άλλες προσμίξεις είναι αθώα, είναι αγνή, χωρίς εξυπνάδα.
Καθώς όμως μεγαλώνει αυτή η αθώα «ΟΥΣΙΑ» αρχίζει (η συνείδηση) ν’ αφομοιώνεται από το «ΕΓΩ», από τις λανθασμένες δικές μας εντυπώσεις, τις υποκειμενικές μας κρίσεις, τα πρότυπα κλπ.
Έτσι το εσωτερικό φως της ΟΥΣΙΑΣ αρχίζει να σκιάζεται, να κατατρώγεται, να φυλακίζεται από τα σκοτάδια. Δηλαδή, η «ΟΥΣΙΑ» φυλακίζεται μέσα στο «ΕΓΩ» και χάνεται η συνείδηση. Τότε, αυτό το τόσο όμορφο, λαμπερό, το τόσο αγνό, τρυφερό, το τόσο ευτυχισμένο πλασματάκι που όλοι λατρέψαμε, αρχίζει να γίνεται το αντιδραστικό, το ατίθασο, το κακομαθημένο παιδί, αργότερα ο οκνηρός και λάγνος έφηβος και ολοκληρώνεται σαν ένας άνδρας ή γυναίκα, μ’ ένα σωρό από ελαττώματα, μ’ ένα πλήθος ψυχολογικά προβλήματα, φοβίες και ανασφάλειες που πολλές φορές φέρνουν την καταστροφή γύρω τους, ακόμη και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έτσι, λόγω του ότι τ’ αγνοούμε όλα αυτά, όλοι νομίζουμε και πιστεύουμε ότι είμαστε μία ατομικότητα, αλλά στην πραγματικότητα, είμαστε μία πολλαπλότητα.
Είναι τα διάφορα «ΕΓΩ» που φέρουμε μέσα μας.
Επτά κύρια «ΕΓΩ» διέπουν τον ψυχισμό μέσα μας, που είναι: η Λαγνεία, η Υπερηφάνεια, ο Θυμός, η Φιλαργυρία, το Μίσος, η Οκνηρία και η Λαιμαργία. Πιστεύει κανείς ότι κάποιο από αυτά δεν τα έχει;
Αυτά λοιπόν τα κύρια «ΕΓΩ», το καθένα ξεδιπλώνεται σε εκατοντάδες, μέχρι και χιλιάδες άλλα «ΕΓΩ», τα οποία μέσα από τα πέντε κέντρα, μας διέπουν ολοκληρωτικά. Πώς;
Το «ΕΓΩ» χρησιμοποιεί τα πέντε κέντρα μας, (τα οποία θ’ αναλύσουμε σε άλλη διάλεξη), με μεγάλη μαεστρία, έτσι ώστε, κάθε φορά που δρα κάποιο ΕΓΩ τα καταφέρνει έτσι, που να νομίζουμε ότι όλα αυτά τα κάνουμε εμείς, ενώ το υπεύθυνο «ΕΓΩ» μένει απαρατήρητο, πίσω απ’ όλα αυτά. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Θα λέγαμε ότι είμαστε μαριονέττες στα χέρια ενός έμπειρου μαριονεττίστα, ενός έμπειρου παίκτη.
Αυτό συμβαίνει γιατί ποτέ πραγματικά δεν αυτο-παρατηρηθήκαμε Εσωτερικά. Αν είχαμε λίγο αυτοπαρατηρηθεί, θα είχαμε δει ότι μέσα μας κατοικούν πολλοί, και το χειρότερο όλων είναι ότι αυτοί μας κατευθύνουν, και μας εξουσιάζουν.
Υπάρχει μία άποψη στην εποχή μας που φέρεται από διάφορες σχολές εσωτερικού τύπου, που μας μιλούν για ένα ΕΓΩ ανώτερο – θεϊκό και ένα κατώτερο. Αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί αυτό που ονομάζουν ανώτερο και κατώτερο «ΕΓΩ» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το «ΕΓΩ» είναι πάντοτε το «ΕΓΩ».
Το Θεϊκό είναι το «ΕΙΝΑΙ», η ατομική μονάδα μας, η «ΟΥΣΙΑ» μας.
Μ’ άλλα λόγια, πρέπει να ξέρουμε ότι το «ΕΓΩ» είναι η μοναδική αιτία των πράξεών μας, της δυστυχίας μας, των προβλημάτων μας.
Είναι αυτό που μας κάνει την ζωή δύσκολη. Τα «ΕΓΩ» αναγνωρίζονται και διδάσκονται από την Γνώση, σαν οντότητες που κατοικούν στον ψυχισμό μας, και προσωποποιούν τα λάθη μας. Στην Αρχαία Αίγυπτο ήταν γνωστά σαν τα Κόκκινα Δαιμόνια του Σέθ, στον Χριστιανισμό σαν οι κύριες αμαρτίες που τα επτά κεφάλια τους είναι: Λαγνεία, Οργή, Υπερηφάνεια, Τεμπελιά, Πλεονεξία, Φθόνος και Λαιμαργία.
Χωρίς την ριζική τους εξάλειψη από την ψυχολογία μας είναι αδύνατη η πνευματική πραγμάτωση και ευτυχία.
Και δυστυχώς ακριβώς επειδή το εγώ εμπεριέχει μέσα του παγιδευμένη ουσία που είναι αθάνατη είναι κι αυτό αθάνατο και επανέρχεται σε κάθε επόμενη ύπαρξη εάν εμείς δεν κάνουμε μια συνειδητή προσπάθεια μέσω εσωτερικής εργασίας να το εξαλείψουμε και να απελευθερώσουμε την εγκλωβισμένη ουσία.
Μία τρίτη ενέργεια είναι Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ.
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ είναι κόρη του χρόνου της. Ζει κι αναπτύσσεται μέσα στον χρόνο. Τι σημαίνει αυτό;
Κάθε μέρα είναι ένας κυματισμός του χρόνου, ένα έτος είναι ένας μεγαλύτερος κυματισμός του χρόνου και η ζωή μας είναι ένας άλλος, επίσης μεγαλύτερος, κυματισμός του χρόνου. Η ζωή μας δηλαδή αποτελείται από ένα σύνολο μικρότερων κυματισμών, και η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ» κυμαίνεται μέσα στον χρόνο. Ταυτόχρονα με την ζωή, και ανάλογα με το στάδιο που βρίσκεται κανείς στην ζωή, η προσωπικότητα είναι ισχυρή ή αδύναμη. Δηλαδή άλλη είναι η παιδική μας προσωπικότητα, άλλη η νεανική, και άλλη η γεροντική.
Η προσωπικότητα δημιουργείται στα 7 πρώτα χρόνια της ύπαρξης. Είπαμε ότι το ανθρώπινο όν γεννιέται με την «ΟΥΣΙΑ» του, αλλά δεν γεννιέται με την «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ» του. Αυτή είναι αναγκαίο να την δημιουργήσει. τι είναι λοιπόν η προσωπικότητα;
Η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ» είναι το όχημα δια μέσου του οποίου εκδηλώνεται η «ΟΥΣΙΑ» και οι αξίες του Είναι μας, και το «ΕΓΩ», και είναι μία ουδέτερη ενέργεια. Η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ» δεν έχει κανένα μέλλον. Μαζί με τον θάνατο του φυσικού σώματος διαλύεται κι αυτή σιγά-σιγά, αργότερα στον τάφο.
Η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ» διαμορφώνεται από το περιβάλλον που ζει κανείς, δηλαδή από την οικογένεια, από το σχολείο, από τις σχέσεις με τους άλλους, από την εργασία, κλπ. Επίσης, από την Κοινωνική του θέση, από τα ήθη και έθιμα της χώρας που ζει. Είναι εύπλαστη και πολύ σημαντικό ρόλο στην δημιουργία και διαμόρφωσή της παίζει η οικογένεια.
Δηλαδή, αν το παιδί μεγαλώνει σ’ ένα σπίτι που βασιλεύει η ζήλια, η φιλονικία του πατέρα με την μητέρα, τα δάκρυα, τα προβλήματα και ο πόνος, θα δημιουργηθεί σίγουρα μία προσωπικότητα προβληματική, με πολλά ψυχολογικά ακόλουθα.
Γι’ αυτό η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ» και η «ΟΥΣΙΑ» πρέπει ν’ αναπτυχθούν κατά τρόπο αρμονικό και ισορροπημένο. Γιατί;
Γιατί η «ΟΥΣΙΑ» φέρει όλα αυτά που είναι δικά μας, πηγαία, η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ» όλα αυτά που έχει δανειστεί από το περιβάλλον.
Δηλαδή, στην «ΟΥΣΙΑ» βρίσκονται οι έμφυτες ικανότητές μας, που πηγάζουν από την ακτίνα της Δημιουργίας μας, ενώ στην «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ» έχουμε το παράδειγμα των μεγαλύτερών μας, δηλαδή αυτό που υιοθετήσαμε από τους γονείς μας, από το σχολείο, και από τις συντροφιές μας.
Έτσι η ποιότητα της «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ» εξαρτάται αποκλειστικά από τον τύπο του ψυχολογικού υλικού με το οποίο δημιουργήθηκε και τράφηκε.
Γι’ αυτό το παράδειγμα των μεγάλων είναι καθοριστικό για την νεαρή προσωπικότητα, γιατί το παιδί καταλαβαίνει καλύτερα με το παράδειγμα παρά με το δίδαγμα.
Στο μωρό η «ΟΥΣΙΑ» χαίρεται την ελευθερία της, γιατί τα «ΕΓΩ» δεν μπορούν να μπουν στο σώμα πριν δημιουργηθεί η προσωπικότητα. Πολλές φορές γυρίζουν γύρω από την κούνια του και εκείνο τα βλέπει και κλαίει, διότι η ελεύθερη «ΟΥΣΙΑ» γνωρίζει αυτά τα «ΕΓΩ», γιατί η συνείδηση έχει μια εκπληκτική διεισδυτικότητα και μπορεί να προσεγγίζει και να φωτίζει την ουσία κάθε πράγματος. Γι’ αυτό πολλές φορές τα μωρά κλαίνε χωρίς φυσική αιτία.
Οι γονείς, επειδή δεν μπορούν να δουν αυτά που βλέπει το μωρό, εξαιτίας του ότι έχουν χάσει αυτή την ικανότητα, τα πηγαίνουν στο γιατρό, και αυτός βέβαια με την σειρά του, μη μπορώντας να βρει την αιτία, λέει απλά ότι δεν υπάρχει οργανική πάθηση.
Αφού λοιπόν αρχίζει να δημιουργείται η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ», αρχίζουν να μπαίνουν και τα «ΕΓΩ» στον άνθρωπο, να ισχυροποιούνται, και να πολλαπλασιάζονται.
Στα πρώτα χρόνια είναι αδέξια, γι’ αυτό στο παιδί το «ΕΓΩ» είναι εμφανές. Φτύνει, βρίζει, κλωτσάει, τσιρίζει, κλπ. Αργότερα όμως, αρχίζουν σιγά-σιγά μέσω της προσωπικότητας να εκλεπτύνονται και να γίνονται πονηρά, πανούργα.
Όταν ο άνθρωπος μεγαλώσει πια, η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ» του αποτελεί ένα φίλτρο για τα «ΕΓΩ» του. Σύμφωνα με την ηθική του, τα έθιμά του, και την διαπαιδαγώγησή του, η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ» του φιλτράρει τα «ΕΓΩ» του, και τα εμποδίζει να εκδηλωθούν προς τα έξω έτσι ακριβώς όπως είναι.
Γι’ αυτό τον λόγο, τα «ΕΓΩ» αποκτούν πονηριά και μαεστρία αφανέρωτη.
Συνοψίζοντας,
η «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ», είναι ένα όχημα που η βάση του σχηματίζεται στα πρώτα επτά χρόνια της ζωής. Είναι ατομικής και ενεργειακής σύστασης, προϊόν της εκπαίδευσης που λαμβάνουμε, και ισχυροποιείται με τον καιρό. Είναι κόρη του χρόνου της, και ουδέτερη ενέργεια, που χρησιμοποιείται σαν όχημα εκδήλωσης της ΟΥΣΙΑΣ και του ΕΓΩ. Θα σας δώσω τώρα το τρίτο κλειδί της Γνώσης. Αλλά πρώτα να ξανά θυμηθούμε, εν συντομία τα προηγούμενα δύο κλειδιά. Είπαμε το να μάθουμε να ζούμε το Εδώ και τώρα από στιγμή σε στιγμή. Όταν κάποιος το έχει αυτό κατορθώσει, για αυτόν τελειώνουν τα προβλήματα και τα βάσανα. Αυτό συμβαίνει επειδή τα προβλήματα και τα βάσανα τα προκαλεί το Εγώ και από την στιγμή που το Εγώ, είναι χρόνος, δεν μπορεί να ζει στο παρόν. Παρατηρήστε εσείς ότι τα προβλήματα που μας προκαλούν τα ανάλογα βάσανα, διαδικάζονται πάντα στο χρόνο. Δηλαδή στο παρελθόν και στο μέλλον και ποτέ στο παρόν. Όταν εμείς είμαστε στο παρόν συνεχώς, τότε όλες οι εργασίες μας, θα πραγματοποιούνται συνειδητά και θα είναι πολύ περισσότερο σωστές. Έτσι, το Εδώ και τώρα, από στιγμή σε στιγμή, είναι ένα κλειδί, που μας οδηγεί σίγουρα, σε μία ζωή απείρως καλύτερη από αυτή που είχαμε μέχρι τώρα.
Το δύσκολο είναι, η πραγματοποίηση αυτού του κλειδιού, κατά την διάρκεια της ημέρας, γιατί οι αρνητικές δυνάμεις (τα Εγώ), δεν μας αφήνουν να βρισκόμαστε συνέχεια στο παρόν και καταλαμβάνοντας τα κέντρα μας, ιδίως το διανοητικό και το συγκινησιακό μας στέλνουν μέσω αυτών, στο παρελθόν ή στο μέλλον. Έτσι η συνείδησή μας ταξιδεύει, μέσα στο χρόνο και το χώρο, ενώ εκείνα δρέποντας την ευκαιρία, γίνονται τα αφεντικά, καταλαμβάνουν τα κέντρα μας και εκδηλώνονται μέσω του σώματός μας προς τα έξω.
Για να μπορέσει κάποιος να πραγματοποιήσει το πρώτο κλειδί, θα πρέπει να εφαρμόσει το δεύτερο κλειδί που μας δίνει ο Δάσκαλος Σαμαέλ. Δηλαδή αυτό της Αυτοπαρατήρησης. Με την Αυτοπαρατήρηση θα μπορέσουμε να δούμε και να καταλάβουμε, τι γίνεται μέσα στον δικό μας ψυχισμό, ποια είναι αυτά τα Εγώ, που γίνονται αφέντες των κέντρων και του σώματός μας, για να μπορέσουμε αργότερα, μέσω ειδικών πρακτικών που θα σας δώσουμε να τα αποβάλλουμε από το εσωτερικό μας και να παραμείνει σε μας, μόνο η συνείδηση μας, με την προσωπικότητα, καθαρές.
Σίγουρα εμείς έχουμε ένα θαυμάσιο σώμα, που έχει μέσα του, πολλές δυνάμεις και καταπληκτικές ιδιότητες, αλλά τυχαίνει να είμαστε συνεχώς έξω από αυτό και αυτό έχει σαν συνέπεια να αγνοούμε, το ίδιο και τις δυνάμεις του. Οι Γνωστική διδασκαλία μας δίνει το τρίτο κλειδί για αυτό το σκοπό που είναι ένα πάρα πολύ δυνατό κλειδί. Αυτό το κλειδί ονομάζεται Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ. Δηλαδή κάποιος να θυμάται τον εαυτό του συνεχώς. Όπως στην Αυτοπαρατήρηση χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή μας προς τα μέσα και να παρατηρούμε τα κέντρα μας, έτσι και εδώ χρειάζεται να έχουμε την προσοχή μας στραμμένη προς τον εαυτό μας. Δηλ. να έχουμε την προσοχή μας εστιασμένη μέσα στο φυσικό μας σώμα, έχοντας την αντίληψη της υπόστασής του, της ζωής που υπάρχει μέσα του, με έναν τρόπο ολιστικό.
Παράδειγμα: έχετε αντίληψη της στάσης του σώματός σας αυτή τη στιγμή, ή έχετε εστιασμένη την προσοχή σας μόνο σε αυτό που διαβάζετε και όλο το υπόλοιπο σώμα σας είναι ξεχασμένο; Μπορεί αυτή την στιγμή που σας το λέω, να θυμάστε τον εαυτό σας, ότι είστε καθισμένοι δηλαδή π. χ. επάνω σε μία καρέκλα, αλλά μετά από λίγο, θα έχετε ξεχαστεί και θα το αγνοείτε και πάλι. Αυτό συμβαίνει συνεχώς κατά την διάρκεια όλης της ημέρας και σε ολόκληρη τη ζωή.
Αυτό μας δείχνει, ότι δεν έχουμε συνείδηση της ύπαρξής μας και έτσι όταν βρισκόμαστε στους εσωτερικούς μας κόσμους, είμαστε και εκεί σαν φαντάσματα. Αυτό είναι μεγάλο λάθος, γιατί δίνει δύναμη στο Εγώ και φέρνει ύπνο στη συνείδηση. Εάν όμως μοιράσουμε την προσοχή μας, ένα μέρος στην Αυτοπαρατήρηση και ένα άλλο μέρος στην Ανάμνηση του εαυτού μας, ή στην Αυτοενθύμηση, όπως αλλιώς μπορούμε να την ονομάζουμε, τότε όλα θα είναι καλύτερα. Θα πάψουμε να είμαστε σκιές, τόσο στο φυσικό όσο και στους εσωτερικούς κόσμους.
Σε αυτόν που θα καταφέρει να έχει μία συνεχή Αυτοενθύμηση, σιγά-σιγά θα έλθει, η ανάμνηση του Είναι του. Αυτό θα είναι κάτι θαυμάσιο, υπέροχο, γιατί από εκείνη τη στιγμή και μετά το άτομο θα είναι πραγματικά ευτυχισμένο και πλήρες, εσωτερικά και εξωτερικά.
