ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗ ΕΙΝΑΙ
Βρισκόμαστε μπροστά σε δύο δρόμους: Τον δρόμο του Είναι και του Μη Είναι, του Όντος και του μη Όντος, της Ύπαρξης και της μη Ύπαρξης, της φιλοσοφίας.
Είναι αναγκαίο να διεισδύσουμε βαθιά στην αντικειμενική έννοια κάθε λέξης όχι με τρόπο καθαρά νοητικό αλλά με ισορροπία του νου και της καρδιάς, έτσι ώστε να αρχίσουμε σιγά-σιγά να συνθέτουμε το μεγάλο παζλ της ύπαρξής μας.
Γι’ αυτό πριν προχωρήσουμε παρακάτω θα διευκρινίσουμε τι εννοούμε όταν λέμε Είναι και τι Μη είναι.
Λέγοντας Είναι, εννοούμε τα βαθιά ενδόμυχα του ανθρώπου, το Πνεύμα του, τον πυρήνα της Δημιουργίας του. Το ΕΙΝΑΙ, είναι το Θεϊκό μέσα μας, είναι ο Αθάνατος σπινθήρας μας, η παρθενική σπίθα κάθε ανθρωπίνου πλάσματος.
Το Μη είναι, είναι το ξεγύμνωμα από την πρωταρχική ουσία και αιτία ύπαρξης. Ο αποχωρισμός από τον τόπο προέλευσης. Το «καλούπωμα» της ουσίας της Αλήθειας μέσα σε φαινομενικές υλιστικές μορφές. Είναι τα σκοτάδια του ανθρώπου, η άγνοιά του, οι φόβοι του, η αρνητικότητά του, τα ελαττώματά του, που τον έχουν οδηγήσει στο λάθος.
Μας λέει ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο: «Κάθε αιτία που έγκειται στο να προάγει το μη ον σε ον είναι ποίηση» (Πλάτωνας Συμπόσιο 205b)
Αυτήν τη δημιουργία, την ποίηση, καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε μέσω της εφαρμογής της Διδασκαλίας της Γνώσης.
Η διδασκαλία αυτή είναι μια διδασκαλία σύζευξης και ισορροπίας η οποία έρχεται μετά από βαθιά κατανόηση των 2 άκρων, των 2 αντιθέτων, αποταύτισης και από τα 2 και ισορροπία στο κέντρο.
Η σημερινή διάλεξη μας μιλάει για την οριζόντια ζωή και τον κάθετο δρόμο, αλλά πριν περάσουμε στην ανάλυσή τους ας δούμε τι συμβολίζει η οριζόντια γραμμή και τι η κάθετη.
Η οριζόντια γραμμή συμβολίζει την ηρεμία, την ανάπαυση, την παθητικότητα, την αρνητική πολικότητα, την θηλυκή αρχή, το ψυχρό στοιχείο, το νερό, το μαγνητισμό.
Η κάθετη γραμμή συμβολίζει την δυναμικότητα, τη δράση, τη διείσδυση, την ενεργητική δύναμη, την θετική πολικότητα, την αρσενική αρχή, το θερμό στοιχείο, τη φωτιά, τον ηλεκτρισμό.
Όταν αυτές οι δύο γραμμές τέμνονται σχηματίζουν το σημείο του σταυρού.
Το σύμβολο του σταυρού που μας είναι γνωστό από τη Χριστιανική θρησκεία, είναι ένα σύμβολο πανάρχαιο που συναντάμε σε πολλές πρότερες του Χριστιανισμού θρησκείες και πολιτισμούς. Οι περισσότεροι λαοί το χρησιμοποιούσαν σαν «φαλλικό σύμβολο».
Τέτοια σύμβολα συναντάμε και σήμερα στην Ινδουιστική θρησκεία γνωστά σαν ο «Φαλλός του Σίβα». Αυτά συμβόλιζαν την Γέννηση καθώς παρίσταναν την ένωση της αρσενικής με τη θηλυκή αρχή.
Γνωρίζουμε επίσης τη χρήση του από τους Ρωμαίους σαν μέσο εκτέλεσης. Οι Ρωμαίοι γνωρίζοντας τη σημασία του χρησιμοποίησαν αυτό τον τρόπο εκτέλεσης με σκοπό να δείξουν, ότι ο κατάδικος ήταν ανάξιος να ζει και έτσι έπρεπε να φύγει από τη ζωή με τον τρόπο με τον οποίο εισήλθε. Να ακυρωθεί η ύπαρξή του σ’ αυτόν τον κόσμο. Μετά την Σταύρωση του Ιησού Χριστού οι Χριστιανοί μυστικιστές (οι πρώτοι Χριστιανοί) το καθιέρωσαν σαν σύμβολο του Χριστιανισμού επειδή Εκείνος είχε εξαφανίσει τις ανθρώπινες αδυναμίες μέσα του.
Μ’ αυτόν τον τρόπο καλούσαν τον πιστό σε μια επαναγέννηση μέσω της εξάλειψης των ελαττωμάτων μέσα του, στην προσπάθεια για τελείωση, για το «καθ’ ομοίωσιν».
Έτσι, μέσα στον κάθε έναν από εμάς υπάρχει, εδώ και τώρα ένα μαθηματικό σημείο, το οποίο σχηματίζεται από την τομή των 2 γραμμών, της οριζόντιας και της καθέτου.
Η οριζόντια γραμμή είναι αυτή της ζωής που γνωρίζουμε, που ζούμε καθημερινά, ενώ η κάθετος είναι η γραμμή των έξυπνων επαναστατών.
Το μαθηματικό σημείο στο οποίο διασταυρώνονται οι 2 γραμμές μέσα σ’ εμάς τους ίδιους, είναι η αιτία της δικής μας ύπαρξης.
Κάθε τι που γεννιέται πρέπει να πεθάνει. Στην οριζόντια ζωή βρίσκονται όλες οι αιτίες της αναπαραγωγής, της γήρανσης και του θανάτου. Μέσα στον άνθρωπο η οριζόντια ταυτίζεται με την πορεία από τη γέννηση ως το θάνατο.
Στην οριζόντια ζωή βρίσκονται οι μάταιες απολαύσεις της ζωής, τα υλικά αγαθά, ο αγώνας για το καθημερινό ψωμί, για την επιβίωση, οι μοιχείες, οι ύψιστες οδύνες της πρακτικής ζωής, του σπιτιού, του δρόμου, του γραφείου κλπ.
Ξέρουμε ότι ο φυτικός και ζωικός κόσμος τρέφεται και τρέφει την οικολογία του πλανήτη Γη. Δηλαδή τα φυτά παίρνουν ορισμένα ενεργειακά συστατικά από το ορυκτό βασίλειο και τα μετατρέπουν σε φύλλα, καρπούς κλπ. Αυτά τα συστατικά εν συνεχεία μετατρέπονται σε κάτι άλλο από το ζωικό κόσμο και αυτός ο συνεχής κύκλος δίνει στον πλανήτη Γη τις ενέργειες εκείνες που χρειάζεται. Ο άνθρωπος από μία άποψη έχει κι αυτός την ίδια τύχη. Να τρέφει κι αυτός τη Γη με τις δικές του μετατρεμμένες ενέργειες, αλλά και να τρέφεται ο ίδιος από αυτήν.
Αυτός είναι ένας συμπαντικός Νόμος, δηλαδή το να τρέφουμε και να τρεφόμαστε από τη φύση.
Αλλά είναι πραγματικά μόνο αυτός ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου, ή μήπως υπάρχει κάποια άλλη αιτία την οποία αγνοούμε;
Την αιτία αυτή θα πρέπει να την αναζητήσουμε στην κάθετη.
Η κάθετη γραμμή είναι εντελώς διαφορετική. Είναι μία θαυμαστή σκάλα. Στην κάθετη βρίσκονται όλα τα επίπεδα του πραγματικού εσωτερικού μας Είναι, βρίσκονται οι εσωτερικές δυνάμεις, οι ανώτερες αντιλήψεις, η αφύπνιση και η Επανάσταση της Συνείδησης.
Με τις δυνάμεις της καθέτου μπορούμε να επιδράσουμε αποφασιστικά πάνω στις οριζόντιες απόψεις της ζωής. Να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας, να κάνουμε τη ζωή μας διαφορετική.
Για να γίνει πιο κατανοητό το θέμα των 2 γραμμών που σχηματίζουν σταυρό, ας προσπαθήσουμε μέσω της συνειδητής φαντασίας να φανταστούμε τον κάθετο δρόμο σαν έναν άξονα και τον οριζόντιο δρόμο σαν τις ακτίνες ενός τροχού, τότε μπορούμε να καταλάβουμε αυτό ακριβώς, που είναι η ζωή μας.
Από τη στιγμή που γεννιέται κάποιος σε αυτόν τον κόσμο, αρχίζει να μπαίνει σε κίνηση ο τροχός. Όσο πιο πολυτάραχη είναι η ζωή του, τόσο και πιο γρήγορα θα περιστρέφεται ο τροχός του.
Αυτό μας δείχνει, ότι από την κάθετο ζωή της ηρεμίας, της γλυκύτητας και της ευτυχίας, που βρισκόταν σαν μωρό, άλλαξε σιγά-σιγά και μπήκε στη φυγόκεντρο ζωή και όσο πιο γρήγορα γυρίζει ο τροχός, τόσο πιο δυνατά η φυγόκεντρος δύναμη τον σπρώχνει στην περιφέρεια.
Όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται στη φυγόκεντρο ζωή, κολλημένη και πρεσαρισμένη στην περιφέρεια του τροχού. Δεν μπορεί να βγει από εκεί, γιατί δεν μπορεί ούτε να δει, ούτε να αντιληφθεί την ύπαρξη της καθέτου ζωής, γιατί είναι στραμμένη προς την περιφέρεια του τροχού, που είναι η ίδια η ζωή. Έτσι η ανθρωπότητα βλέπει πάντα το εξωτερικό μέρος της ζωής, την ύλη.
Αυτός όμως που ασχολείται με την ύλη, στην ύλη θα παραμείνει, ενώ αυτός που ασχολείται με το πνεύμα, τρέφεται με τους καρπούς του πνεύματος. Και όπως και το σώμα, αν δεν το θρέψουμε με ύλη θα πεθάνει, έτσι και την ψυχή αν δεν την θρέψουμε με πνεύμα θα ατροφήσει.
Αυτό που χρειάζεται είναι ισορροπία γιατί το να ασχολείται κανείς μόνο με την ύλη είναι λάθος αλλά και το να ασχολείται μόνο με το πνεύμα, παραμελώντας εντελώς την ύλη, το υλικό του σώμα επί παραδείγματι είναι επίσης λάθος.
Η ύλη είναι ο χρόνος, ενώ το πνεύμα είναι άχρονο. Στην κάθετη δεν χωράει η ιδέα του χρόνου. Εδώ βρίσκονται οι ψυχολογικές κλίμακες, οι ικανότητες της ψυχής, η συνειδητότητα όλων των διαστάσεων, η Ευτυχία, η Αγάπη, η Τελειότητα, η Αιωνιότητα.
Το αν είμαστε ζητιάνοι ή βασιλιάδες στην οριζόντια ζωή, το αν έχουμε διπλώματα ή τίτλους δεν μας βοηθά να αλλάξουμε και το πνευματικό μας επίπεδο.
Μπορεί κάποιος στην οριζόντια ζωή να βρίσκεται σε ένα πιο υψηλό σημείο από κάποιον άλλον, αλλά αυτό δεν του εξασφαλίζει κι ένα αντίστοιχο επίπεδο στην κάθετη.
Για παράδειγμα, στην οριζόντια ζωή το επίπεδο ενός αλκοολικού, ενός ζητιάνου, μιας πόρνης είναι διαφορετικό από το επίπεδο ενός μετρημένου ανθρώπου, ενός εμπόρου, ενός επιχειρηματία, ενός καλλιεργημένου, ενός διάσημου.
Οι τελευταίοι κατέχουν μια κοινωνικά πιο υπερυψωμένη θέση σε σχέση με τους πρώτους. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι έχουν ένα αντίστοιχα υψηλό επίπεδο στην κάθετο.
Επειδή οι δύο γραμμές συναντώνται σε ένα μόνο μαθηματικό σημείο, όσο κι αν ανέβουμε τα επίπεδα της οριζόντιας ζωής, θα είναι πάντα η οριζόντια και δεν σχετίζονται καθόλου με την κάθετη.
Αυτός που πραγματικά θέλει να αλλάξει το επίπεδό του και να ξεφύγει από τις κουραστικές επαναλήψεις των δραμάτων, των κωμωδιών, των οδυνών της πρακτικής ζωής πρέπει να ψάξει να βρει εκείνο το σημείο μέσα του που τέμνει την κάθετη, το δρόμο της επανάστασης της συνείδησης.
Η οριζόντια ζωή είναι γεμάτη από ταυτίσεις, αγωνίες, άγχη, προβλήματα, βαριεστιμάρες, αρρώστιες, πόνους, χρέη, αγώνα για την επιβίωση και ελάχιστα κουρελάκια ευτυχίας.
Αν το καταλάβουμε αυτό σε βάθος, θα αισθανθούμε την ανάγκη μιας ολοκληρωτικής αλλαγής.
Γενικά οι άνθρωποι είναι δύσκολο να αντιληφθούν την κάθετο ζωή. Αυτό συμβαίνει μόνο όταν κάποιος λάβει ένα σοκ, συνήθως από κάποιο άσχημο γεγονός. Προβληματίζεται για λίγο κι όταν η ζωή ξαναβρεί τους ρυθμούς της (μας ξανααπορροφήσει δηλαδή) το ξεχνάει. Αυτό το ειδικό σοκ που ξυπνάει τη συνείδηση, μπορεί να το λάβει κανείς και με έναν άλλο ήπιο τρόπο, μέσω της Γνωστικής διδασκαλίας. Αυτό που χρειάζεται, είναι κάποιος να αρχίσει να βλέπει προς τα μέσα. Πέρα δηλαδή από τον εξωτερικό κόσμο των 5 αισθήσεων. Να αρχίσει να παρατηρεί τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις του από στιγμή σε στιγμή. Τότε θα αρχίσει να αυτοανακαλύπτεται.
Θα καταλάβει ότι αυτό που νόμιζε εξωτερικό, (τα εξωτερικά δηλαδή γεγονότα) διαδραματίζεται μέσα σε μας τους ίδιους, κάθε λεπτό κι αυτό προβάλλουμε προς τα έξω και πάνω στους άλλους.
Ο φιλόσοφος Εμμανουήλ Κάντ, μας έχει πει μια τρομερή αλήθεια: «το εξωτερικό είναι η αντανάκλαση του εσωτερικού». Δηλαδή, το εξωτερικό, δεν είναι παρά η αντανάκλαση αυτού που εσωτερικά είμαστε.
Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος ζει σε ένα γκέτο παράνομων. Όλη μέρα βρίζουν, φωνάζουν, κλέβουν, τσακώνονται, ζουν μέσα στη βρωμιά, στη μιζέρια, στον πόνο και στο μίσος. Φυσικά αυτός ο άνθρωπος στην παρούσα κατάσταση, δεν είναι δυνατόν να πάψει να υποφέρει, να μπορέσει να έχει μια ήρεμη μέρα. Εάν όμως, κάποια στιγμή άρχιζε να παρατηρεί τον εαυτό του, άρχιζε να αναρωτιέται γιατί ζει σ’ αυτήν την κατάσταση και μελετούσε τον εαυτό του, εξάλειφε μερικά από τα ελαττώματά του όπως του θυμού, του εγωισμού, του κλέφτη κλπ., τότε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Θα άλλαζε το επίπεδο του Είναι του, θα άλλαζαν οι συνήθειές του.
Σιγά-σιγά δεν θα μπορούσε να ζήσει πια στο γκέτο, αναγκαστικά θα έπρεπε να δημιουργήσει νέες γνωριμίες και εκ του Νόμου των Ψυχολογικών Σχέσεων, θα αποκτούσε νέες φιλίες. Αλλάζοντας το επίπεδο του Είναι του, θα άλλαζε και η ζωή του, αυτές οι νέες γνωριμίες θα του εξασφάλιζαν μια καλή δουλειά, καινούργιες ευκαιρίες δια μέσου των οποίων θα άλλαζε και το οικονομικό του πρόβλημα. Τελικά η ζωή του θα καλυτέρευε βαθμηδόν.
Έτσι είναι λοιπόν πώς το επίπεδο του Είναι του καθενός, έλκει και την ίδια του τη ζωή, έτσι είναι πώς το εξωτερικό είναι η αντανάκλαση του εσωτερικού.
Στον κάθετο δρόμο έχουμε την δυνατότητα να αλλάξουμε το ίδιο το επίπεδο του Είναι μας, μέσω της αυτοπαρατήρησης και της αυτοανακάλυψης. Βρίσκοντας τα σημεία που μειονεκτούμε, ανακαλύπτοντας τα λάθη μας, θα πρέπει να κατανοήσουμε το λόγο της ύπαρξής τους, να τα εξαλείψουμε και να μετατρέψουμε σε αρετές την αθάνατη ουσία που φυλακίζουν μέσα τους. Η ρίζα των προβλημάτων μας βρίσκεται στο εσωτερικό μας γιατί όλα είναι προβολές της εσωτερικής μας κατάστασης και τίποτε δεν θα αλλάξει αν δεν αλλάξει πρώτα η εσωτερική μας ζωή.
Έχει φτάσει η ώρα να το καταλάβουμε αυτό σε βάθος. Ψάχνουμε την ευτυχία, αλλά που θα την βρούμε αν δεν δεχτούμε πως οι αιτίες όλων αυτών που μας συμβαίνουν βρίσκονται μέσα μας;
Έτσι λοιπόν, εμείς που θέλουμε να περπατήσουμε στον Κάθετο Δρόμο, πρώτα απ’ όλα προτρεπόμαστε στην αυτοανακάλυψη, να γνωρίσουμε τα ιδιαίτερα ελαττώματά μας για να τα εξάγουμε από τον εαυτό μας, επειδή μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε ριζικά.
Όμως για να συμβεί αυτό, πρώτα θα πρέπει να γνωρίσουμε καλά τα στοιχεία που πρέπει να αποβάλλουμε. Αν εμείς τώρα νομίζουμε ότι είμαστε πάντα οι καλοί, οι πράοι, οι αγνοί, οι μετριόφρονες, οι συγκαταβατικοί, αυτό μας δείχνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα από την πραγματικότητα της ζωής.
Αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας με ειλικρίνεια θα δούμε ότι οι σκέψεις, τα συναισθήματά μας, οι πράξεις μας δεν είναι τόσο τέλειες όσο νομίζουμε. Οι προθέσεις μας δεν είναι πάντοτε οι καλύτερες και οι απέναντί μας δεν είναι πάντοτε άδικοι ενώ εμείς δίκαιοι και ανώτεροι.
Εάν σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο δεν προβλέπεται καμία αλλαγή.
Τι πρέπει να κάνουμε; Αυτό που κάνει κι ένας γιατρός. Τί κάνει ένας σωστός γιατρός; Κάνει πρώτα την διάγνωση της αρρώστιας και μετά εφαρμόζει την ανάλογη θεραπευτική αγωγή. Πρέπει, λοιπόν, και εμείς δια μέσου της αυτοανακάλυψης, να διαγνώσουμε αυτό από το οποίο πάσχουμε, έτσι ώστε να εφαρμόσουμε την ανάλογη αγωγή για να θεραπευτούμε, δηλαδή ν’ αλλάξουμε.
Γιατί, εάν δεν γνωρίζουμε ότι έχουμε κάποια αρρώστια, και εν προκειμένω κάποια μειονεκτήματα, δεν έχουμε και λόγους να θεραπευτούμε.
Δυστυχώς, όλοι μας στον οριζόντιο δρόμο της ζωής, είμαστε καλοκουρδισμένες μηχανές, για να εξυπηρετήσουμε την οικολογία της φύσης. Είναι αναγκαίο αυτό να το καταλάβουμε σε βάθος και ν’ αντιδράσουμε.
Η μία μέρα είναι αντίγραφο της προηγούμενης και ούτω καθεξής. Κάθε πρωί σηκωνόμαστε και ακολουθούμε μία σειρά μηχανικών κινήσεων και ενεργειών, όπως το ντύσιμο, το πλύσιμο, το πρωινό, κλπ. Ακολουθεί η μετάβασή μας στην δουλειά μας, εκεί οι ίδιες μηχανικές κινήσεις, ξαναεπιστρέφουμε το βράδυ στο σπίτι μας κουρασμένοι, να φάμε, να ξεκουραστούμε λίγο, ίσως κάποια ψώνια, κάποια μικροδιασκέδαση, ένα καφέ, να δούμε λίγο τηλεόραση, και μετά πάλι ύπνο!
Την άλλη μέρα, πάλι τα ίδια από την αρχή, με την ίδια ένταση, με το ίδιο άγχος, με την ίδια ταχύτητα.
Καθώς όμως γυρίζει αυτός ο κύκλος της ζωής, παραμονεύουν κίνδυνοι, οδύνες, προβλήματα, ταλαιπωρίες, κλπ. Περνά έτσι κανείς την ζωή του, ψάχνοντας την ευτυχία παντού, κάνοντας όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, και δυστυχώς πεθαίνει χωρίς να την συναντήσει πουθενά.
Βέβαια, υπάρχουν και στιγμές απολαυστικές και αρκετά ευχάριστες, αλλά αυτό δεν είναι ευτυχία.
Πολλοί θέλουν να δραπετεύσουν από τον εαυτό τους μέσα από το οινόπνευμα, ή από άλλες συνήθειες, όπως τυχερά παιχνίδια, σεξουαλικές καταχρήσεις, επιπόλαιες διασκεδάσεις, κλπ. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πετυχαίνουν τίποτε. Αντίθετα! Εγκλωβίζονται σε περισσότερα βίτσια!
Αποφεύγοντας κανείς τον εαυτό του με ανορθόδοξους τρόπους, δεν πετυχαίνει την ευτυχία, δεν αλλάζει το επίπεδό του.
Γι’ αυτό και λέμε ότι πρέπει κανείς ν’ αυτοανακαλυφθεί, ν’ αρχίσει να γνωρίζει λίγο-λίγο τον πραγματικό του εαυτό. Γιατί, όταν αυτό θα συμβεί, τότε πραγματικά θα θελήσει ν’ αλλάξει, να φύγει από τον οριζόντιο δρόμο και να αρχίσει ν’ ανεβαίνει τον κάθετο δρόμο, την κάθετη ΣΚΑΛΑ.
Όμως, για να συμβεί αυτό, πρώτα θα πρέπει να γνωρίζει καλά τα στοιχεία που πρέπει ν’ αποβάλλει.
Πρέπει να γνωρίζει, ότι υπάρχουν τρεις δυνάμεις που αποτελούν την ανθρώπινη οργανική δομή. Μία θετική, μία αρνητική και μία ουδέτερη, που ονομάζονται κατά σειρά ΟΥΣΙΑ – ΕΓΩ – ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ.
Το δεύτερο κλειδί που μας δίνει η Γνωστική Διδασκαλία, είναι ακριβώς αυτό που θα μας βοηθήσει να παρατηρούμε, τι ακριβώς είναι αυτό που μας κάνει να μην μπορούμε να ζούμε το εδώ και τώρα.
Αυτό το κλειδί ονομάζεται ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Όλος ο κόσμος, παρατηρεί κατά κάποιο τρόπο, τον εξωτερικό κόσμο, αλλά δεν του έχει έρθει σχεδόν ποτέ, η επιθυμία να αρχίσει να παρατηρεί τον εαυτό του, όπως καθημερινά σχεδόν παρατηρεί τους άλλους, το τι κάνουν, πώς συμπεριφέρονται, τι λένε πως αισθάνονται κτλ.
Η Αυτοπαρατήρηση, είναι το κλειδί με το οποίο μπορεί κάποιος, να αυτοανακαλυφτεί και να αποκαλυφτεί στον ίδιο τον εαυτό του. Η Γνώση του εαυτού μας, στηρίζεται κυριολεκτικά επάνω σ’ αυτό το κλειδί. Η χρήση του είναι πολύ απλή, αρκεί κάποιος να θέλει να το εφαρμόσει στον εαυτό του, γιατί υπάρχουν και οι αρνητικές δυνάμεις μέσα μας, που δεν θέλουν να τις βλέπουμε και γι’ αυτό μας εμποδίζουν μ’ ένα σωρό τρόπους.
Για να μπορέσει κάποιος να βάλει σε εφαρμογή το κλειδί της Αυτοπαρατήρησης, πρέπει πρώτα να διαχωριστεί σε παρατηρητή και παρατηρούμενο. Ο παρατηρητής πρέπει να είναι η δική μας συνείδηση και το παρατηρούμενο πρέπει να είναι τα κέντρα μας. Έχουμε πέντε κατώτερα κέντρα στην οργανική μηχανή μας και δύο ανώτερα. Αυτό που πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να παρατηρούμε είναι οι δικές μας σκέψεις και τα δικά μας συναισθήματα και αργότερα τις κινήσεις μας. Αυτό πρέπει να το πραγματοποιούμε συνεχώς και καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Δηλαδή ο παρατηρητής (συνείδηση) να παρατηρεί το παρατηρούμενο, (σκέψεις και συναισθήματα).
Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος όμως να ταυτιστούμε, με τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας, γιατί αυτό θα έμοιαζε, σαν αυτόν που θέλει να σηκώσει μία σανίδα, για να την βάλει στους ώμους του, αλλά ενώ προσπαθεί να την ανασηκώσει, ο ίδιος πατάει επάνω στην σανίδα. Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να την σηκώσει. Θα πρέπει πρώτα να κάνει στην άκρη, για να μπορεί μετά, να τη σηκώσει και να τη βάλει στον ώμο του.
Ένα άλλο θέμα που είναι πολύ σοβαρό και πρέπει να προσέχουμε, είναι, ότι δεν πρέπει, αυτό που έχουμε παρατηρήσει σκέψεις ή συναισθήματά, να τα δικαιολογούμε ή να τα καταδικάζουμε, είτε αυτά είναι ευχάριστα, είτε είναι δυσάρεστα, γιατί αυτό σημαίνει ότι αυτός που παρατηρεί δεν είναι η συνείδηση αλλά κάποιο από τα ελαττώματά μας. Έτσι, απλώς θα τα παρατηρούμε και η συνείδησή μας θα καταλαβαίνει μόνο, αυτό που μπορεί να καταλάβει.
Η Αυτοπαρατήρηση προέρχεται από μία ειδική αίσθηση, που έχει η συνείδηση. Αυτή η αίσθηση τώρα σε σας είναι λίγο ατροφική, γιατί όπως λέει και η επιστήμη, όργανο που δεν λειτουργεί, ατροφεί. Έτσι αυτή η αίσθηση πρέπει να αρχίσει να εργάζεται, για να αποκτήσει δυνάμεις και στο μέτρο που κάποιος την χρησιμοποιεί θα αναπτύσσεται σιγά – σιγά όλο και περισσότερο.
Για να μπορούμε να καταλαβαίνουμε, ποια είναι αυτή η αίσθηση σε μας, θα σας πω, ότι είναι αυτή που ονομάζουμε προσοχή. Δηλαδή, εάν σε κάποιον πονάει το δόντι του, ή ένα άλλο μέρος του σώματός του, τότε εκεί συγκεντρώνεται, σχεδόν όλη η προσοχή του και ο πόνος γίνεται πιο έντονος. Σ’ αυτή την περίπτωση προσπαθούμε ν’ αποσπάσουμε την προσοχή μας από εκεί και να την κατευθύνουμε αλλού για να ξεχάσουμε τον πόνο. Αυτή η προσοχή είναι ο παρατηρητής (συνείδηση) και όταν κάποιος την διαχωρίσει από το παρατηρούμενο, μπορεί τότε να παρατηρεί τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του, σαν θεατής και να καταλαβαίνει τι συμβαίνει εκεί, ποιό είναι το αφεντικό κάθε φορά στις σκέψεις και στα συναισθήματα. Όταν αυτό κάποιος το κατορθώσει, τότε είναι σίγουρο, ότι αρχίζει να Γνωρίζει τον εαυτό του και σιγά-σιγά θα Γνωρίσει το σύμπαν και τους Θεούς, όπως ακριβώς το λέγανε, οι προγονοί μας, στην αρχαία Ελλάδα.