Η λέξη Γνώση είναι μία λέξη Ελληνική που καθιερώθηκε σ’ όλο τον κόσμο. Την συναντάμε σαν επιγραμματική φράση, στην είσοδο του Ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς όπου μας καλεί στο «Γνώθι σ’ αυτόν», στο να γνωρίσουμε δηλαδή τον εαυτό μας.
«Γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τα πάντα» μας λέει ο Θαλής ο Μιλήσιος και πράγματι κατανοώντας τον εαυτό μας μπορούμε να κατανοήσουμε το σύμπαν γιατί είμαστε ένας μικρόκοσμος, αναπόσπαστο τμήμα του μακρόκοσμου. Από τότε ως σήμερα η έννοια της λέξης Γνώση έχει παραφθαρεί.
Σήμερα θεωρούμε Γνώση τη μόρφωση ή την πληροφόρηση που παίρνουμε από το εξωτερικό περιβάλλον πάνω σε συγκεκριμένα θέματα. Τις μαθησιακές μεθόδους ή πληροφορίες που παίρνει κάποιος από το σχολείο, το πανεπιστήμιο, την εργασία του, τα media κλπ.
Είναι όμως αυτή η πραγματική έννοια της λέξης «Γνώση» ή όλα αυτά είναι υποκειμενικές αντιλήψεις ευμετάβλητες και πολλές φορές ασαφείς κι αόριστες;
Αποτελούν το Γνωρίζω ή ένα απλό Ξέρω, με την έννοια της απλής πληροφορίας;
Ο Δάσκαλος Σαμαέλ μας λέει ότι το ξέρω είναι υποκειμενικό, αποτελείται από πληροφορίες συγκεντρωμένες από τη ζωή που μεταβάλλονται ανάλογα με τις εντυπώσεις που λαμβάνουμε από το εξωτερικό περιβάλλον.
Όσο μεταβάλλονται οι πηγές της πληροφόρησής μας, αλλάζουν και οι γνώμες και οι πεποιθήσεις μας πάνω σ’ οποιοδήποτε θέμα.
Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουμε το βίωμα, δεν γνωρίζουμε την ουσία, την Αλήθεια.
Επομένως δεν γνωρίζουμε πραγματικά, αλλά μόνο ξέρουμε, γιατί έτσι πληροφορηθήκαμε!
Κάθε άνθρωπος ερμηνεύει ένα γεγονός, ή σχηματίζει μια εικόνα για κάποιο άτομο ή για κάποιο αντικείμενο, σύμφωνα με την πληροφόρηση που παίρνει και σύμφωνα με την εντύπωση που δέχεται στο νου του, γιατί η πληροφόρηση που έχει είναι υποκειμενική.
Ας δούμε ένα παράδειγμα: Έχουμε έναν εγκάρδιο φίλο κι έχουμε φτιάξει γι’ αυτόν πολύ καλές εντυπώσεις: ότι είναι καλός φίλος, εξυπηρετικός όταν χρειαστούμε βοήθεια, ζεστός, τέλειος φίλος. Κι όταν τον βλέπουμε χαιρόμαστε, ανοίγει η καρδιά μας. Αλλά μια μέρα έρχεται ένας κοινός γνωστός μας και μας λέει χίλια δύο αρνητικά πράγματα για το φίλο μας, ότι είναι ανέντιμος, σκληρός, ψεύτης, υποκριτής, μας διαβάλλει δηλαδή το φίλο μας. Εμείς φυσικά δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι ο καρδιακός μας φίλος μπορεί να είναι έτσι, όπως μας τα λέει ο γνωστός μας. Αλλά μέσα μας μπήκε η αμφιβολία. Αυτό είναι το δηλητήριο που έριξε μέσα μας ο γνωστός μας. Κι εμείς από την άλλη ανοίξαμε τις πόρτες του ψυχισμού μας και το δεχτήκαμε. Γι’ αυτό και τώρα όταν ξαναβλέπουμε το φίλο μας, δεν τον βλέπουμε πλέον με τον ίδιο τρόπο, αρχίζουμε να είμαστε πιο επιφυλακτικοί, δεν είναι πλέον έμπιστος, δεν του εκμυστηρευόμαστε τα πάντα, μέχρι που μπορεί να φθάσουμε να χάσουμε αυτόν τον εγκάρδιο φίλο μας.
Η αιτία όλων αυτών βρίσκεται στις θετικές εντυπώσεις που δημιούργησαν την εικόνα αυτού του φίλου και στις αρνητικές εντυπώσεις που κατέστρεψαν τη θετική αυτή εικόνα. Ποια είναι η αλήθεια;
Ας δούμε ένα πιο απλό παράδειγμα: Σας λέω τη λέξη ψωμί: Αν σε ένα σύνολο ατόμων ζητηθεί να περιγράψουν αυτόματα την εικόνα που αναβλύζει στο νου τους ακούγοντας μια λέξη π.χ. τη λέξη ψωμί, θα διαπιστώναμε ότι στο νου του καθ’ ενός θα ανέβλυζε μια ιδιαίτερη υποκειμενική εικόνα διαφορετική από των άλλων.
Ο λόγος λοιπόν είναι συχνά παρεξηγήσιμος γιατί έχει χαθεί η αρχετυπική έννοια των λέξεων κι ακόμη οι εντυπώσεις που έχουμε καταθέσει το Νου μας, για τα πάντα γύρω μας είναι υποκειμενικές και μηχανικές.
Ποια είναι λοιπόν η αντικειμενική έννοια της λέξης Γνώση;
«Η Γνώση είναι μια αυθόρμητη λειτουργία της συνείδησης που εμπεριέχει την Παγκόσμια Αρχετυπική Σοφία, η οποία πηγάζει βαθιά μέσα από την ουσία μας».
Βρίσκεται παντού γύρω μας: στη Φύση, στον Αέρα, το Νερό, τη Φωτιά, τη Γη, το Σύμπαν, αλλά και μέσα σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους.
Πώς όμως θα την ανακαλύψουμε και θα την κατανοήσουμε μέσα μας;
Δυστυχώς η πλειονότητα των ανθρώπων δεν μπορεί να φτάσει στην ανακάλυψη της Γνώσης, γιατί; Γιατί πιστεύουν απλά ότι τα ξέρουν όλα και κλείνουν έτσι τις πόρτες της αντίληψης και της συνείδησης. Γίνονται μη δεκτικοί. Η Γνώση από μόνη της προϋποθέτει την έκπληξη. Όταν δεν υπάρχει έκπληξη, δεν μπορεί να επιτευχθεί το ξύπνημα.
Ας το δούμε λίγο:
Συχνά στη ζωή μας νιώθουμε ένα κενό μέσα μας. Αυτό που συνήθως μας στρέφει σε εξωτερικές, υλικές επιθυμίες, περιμένοντας και ελπίζοντας να ανακαλύψουμε μέσα μας πληρότητα, ομορφιά, χαρά.
Όταν όμως αποκτήσουμε που αυτό το υλικό που ζητάμε, το χαιρόμαστε για λίγο αλλά πολύ γρήγορα δεν μας ικανοποιεί πια και ψάχνουμε κάτι άλλο, γιατί αυτό που αναζητάμε δεν είναι υλικό αλλά πνευματικό, η ίδια πους η ουσία.
Έτσι λοιπόν όλοι οι άνθρωποι βιώνουν την ανάγκη, την ανησυχία και το κενό μέσα τους αλλά προσπαθούν να το γεμίσουν με ποικίλες πληροφορίες, υλικά αγαθά, απολαύσεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι γεμίζουν το εσωτερικό τους με σκουπίδια και καλύπτουν το καθαρό εκείνο μέρος, τον πυρήνα τους, όπου μπορεί να βλαστήσει και να αναπτυχθεί η πραγματική Γνώση, που αποτελεί το σπόρο των αρετών, της πραγματικής αγάπης, της πραγματικής ευτυχίας.
Όποιος όμως είναι ανοιχτός στο καινούργιο και με κατανόηση που πηγάζει από το Νου και από την καρδιά μπορεί να λάβει τα μηνύματα της Γνώσης από παντού.
Τα μηνύματα αυτά έχουν φθάσει σε μας ως σήμερα μέσω των Μεγάλων Δασκάλων της Ανθρωπότητας: του Βούδα, του Σωκράτη, του Πυθαγόρα, του Κρίσνα, του Μωυσή, του Ιησού Χριστού, του Μωάμεθ, του Σαμαέλ. Η Γνώση δεν είναι κτήμα κανενός πολιτισμού, γιατί είναι αιώνια, απρόσωπη κι αμετάβλητη και υπήρχε πριν από όλους τους πολιτισμούς.
Βρίσκεται όμως στη βάση κάθε πολιτισμού κι ο κάθε πολιτισμός την εμπεριέχει στις εκδηλώσεις του: στους μύθους, στα παραμύθια, στην τέχνη, στη φιλοσοφία, στη θρησκεία του.
Ας ανατρέξουμε σε μερικά παραδείγματα εκδήλωσης της Γνώσης μέσα στους διαφορετικούς πολιτισμούς και τις θρησκείες.
- Τα Ελευσίνια και τα Καβείρια μυστήρια κι όλα τα μυστήρια που τελούνταν στην Αρχαία Ελλάδα.
- Τα Αστεροσκοπεία των Μάγιας όπου είχαν μετρήσει τις τροχιές των πλανητών και την ακριβή περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο σε 365 ημέρες, 9 ώρες και μερικά κλάσματα. Η σύγχρονη Επιστήμη την άλλαξε μόλις μερικά κλάσματα. Επίσης το δυαδικό σύστημα μέτρησής τους με τη χρήση του 0 και του 1 που χρησιμοποιείται σήμερα στους υπολογιστές.
- Η Αρχιτεκτονική των Αρχαίων ελληνικών Ναών, αλλά και των μεγαλοπρεπών Καθεδρικών του Μεσαίωνα, που τοποθέτησε στα σωστά ενεργειακά σημεία τα κτίσματα αυτά (Γνώση που υπήρχε και στην αρχαία Κίνα, σήμερα μας είναι γνωστή σαν Φένγκ Σούι) και που σήμερα έχουν εφευρεθεί υπερευαίσθητα μηχανήματα για την εύρεσή αυτών των σημείων.
- Ο χορός των Δερβίσηδων που μας δείχνει την κυκλική τροχιά των πλανητών γύρω από τον ήλιο.
- Τα παραμύθια: Η Χιονάτη που αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη ψυχή με τους 7 νάνους που συμβολίζουν τα 7 τσάκρας για βοηθούς της. Το μήλο που έφαγε αντίστοιχο του μήλου της Εδέμ. Η Σταχτοπούτα που συμβολίζει την ψυχή μετά την πτώση του ανθρώπου, η οποία βρίσκεται σε θλιβερή κατάσταση πιεζόμενη και διωκόμενη από τα αρνητικά στοιχεία κλπ.
Έτσι λοιπόν για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τη Γνώση, μας χρειάζεται ένας κώδικας. Αυτόν τον κώδικα μας έδωσε ο Δάσκαλος Σαμαέλ ο οποίος αφού ερεύνησε αυτές τις μορφές εκδήλωσης της Γνώσης έκανε μια επίπονη και μεγάλη σε όγκο εργασία Σύνθεσης, όπου μέσα από τη διαφορετικότητα αποκαλύπτεται η ίδια ουσία. Η ουσία της Γνώσης.
Θα σκεφτείτε πως κώδικες και πληροφορίες μπορεί να βρει κανείς παντού πλέον. Είναι αυτό αρκετό;
Όχι, γιατί αυτό αποτελεί μια απλή πληροφορία.
Οι παραδόσεις όμως, η φιλοσοφία, η θρησκεία, η τέχνη των λαών είναι συνδυασμός σκέψεων, συναισθημάτων και πράξεων.
Αυτό λοιπόν που αναδύεται σαν ουσιαστικό στην διαδικασία της Γνώσης είναι η ιδία εμπειρία. «Η αντίληψη που μέσα μας συνοδεύεται από εσωτερική αίσθηση».
Ας σκεφτούμε τι θυμόμαστε ξεκάθαρα από τη ζωή μας. Ποιες είναι εκείνες οι στιγμές που έχουν χαραχτεί μέσα μας. Μόνο ότι βιώσαμε «με όλο μας το Είναι», όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Έτσι λοιπόν η Γνώση για να είναι αντικειμενική πρέπει να στηρίζεται στην ισορροπία μεταξύ του ξέρω και του γνωρίζω. Και για να το πετύχει κανείς αυτό χρειάζεται 4 γερές βάσεις. Οι βάσεις αυτές είναι:
Η επιστήμη, η τέχνη, η φιλοσοφία κι η εσωτερική εμπειρία.
Ποια όμως είναι η αντικειμενική πλευρά τους; Ως τώρα έχουμε γνωρίσει καλά την υποκειμενική επιστήμη. Την επιστήμη των στατιστικών και των πιθανοτήτων, που ασχολείται με τα φαινόμενα κι όχι με την ουσία.
Χρησιμοποιεί τη μέθοδο των πειραμάτων πάνω στα φαινόμενα, απομονώνει τα μέρη για να εξάγει συμπεράσματα για το όλον.
Δεν γνωρίζει όμως τις αιτίες των φαινομένων. Δεν αντιπαρερχόμαστε στην επιστημονική έρευνα, όμως από μόνη της χωρίς τη βοήθεια της φιλοσοφίας, της τέχνης και της εσωτερικής εμπειρίας δεν μπορεί να μας οδηγήσει στη Γνώση.
Τα αποτελέσματα, τα γευόμαστε όλοι. Ανεπανόρθωτη καταστροφή της οικολογικής ισορροπίας του πλανήτη, φάρμακα που σήμερα κυκλοφορούν κι αύριο αποσύρονται ως βλαβερά, μεταλλαγμένα προϊόντα, ενεργειακό πρόβλημα κλπ., άκρατη τεχνολογική εξέλιξη που αντί να προάγει τον άνθρωπο πνευματικά τον εγκλωβίζει στον εαυτό του και τον απομακρύνει από τους συνανθρώπους του.
Δυστυχώς η επιστήμη σήμερα είναι υποταγμένη στο κέρδος και την απληστία και σκοπό έχει να δημιουργήσει στον άνθρωπο νέες πλαστές ανάγκες. Αυτά συμβαίνουν γιατί διαφεύγουν στη σημερινή επιστήμη οι αιτίες των αιτιών.
Ας δούμε όμως την Αντικειμενική επιστήμη: Η αντικειμενική επιστήμη στηρίζεται στην ανακάλυψη των Κοσμικών Νόμων και των επιπέδων που διέπουν και καθορίζουν τη ζωή του ανθρώπου. Η αντικειμενική επιστήμη δείχνει τον τρόπο ώστε ο άνθρωπος να ξεπεράσει τον κατώτερο εαυτό του και να εκπληρώσει τον πραγματικό σκοπό της ύπαρξής του.
Η αντικειμενική επιστήμη τέλος, διέπεται από την αγάπη και τον σεβασμό για τον Άνθρωπο και τη Δημιουργία φθάνοντας έτσι να καταλάβει την πραγματική φύση του Δημιουργού.
Ο Αϊνστάιν μας είπε χαρακτηριστικά προσδιορίζοντας την εσωτερική εμπειρία του επιστήμονα: «Ο επιστήμονας μπορεί να αισθανθεί την έκσταση του μυστικισμού ενός Αγίου». Είπε ακόμη ότι: « Η επιστήμη ανακάλυψε και η φιλοσοφία εξήγησε».
Έχουμε πολλά παραδείγματα πανεπιστημόνων της Αναγέννησης. Γνωρίζουμε τις ποικίλες ιδιότητες και τη δράση του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ήταν καλλιτέχνης, επιστήμονας, φιλόσοφος και μυστικιστής.
Μπορεί ο καθένας από μας να ζήσει μ’ αυτόν τον ολοκληρωμένο τρόπο; Ναι! Όταν πραγματικά το θελήσει.
Ας περάσουμε όμως στη 2η κολώνα της Γνώσης την Τέχνη.
Η Τέχνη θα λέγαμε απλά, ότι είναι η εφαρμογή της εμπνευσμένης επιστήμης.
Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης Τέχνης είναι υποκειμενικό.
Περιορίζεται στην αλλαγή της μορφής της ύλης και σε ευρεσιτεχνίες που καθοδηγούνται από τους νόμους της αγοράς.
Σήμερα η τέχνη έχει γίνει αντικείμενο κέρδους. Βλέπουμε έργα ανθρώπων που πέθαναν πάμφτωχοι να πωλούνται δισεκατομμύρια.
Βλέπουμε νέους σύγχρονους καλλιτέχνες που θέλοντας δικαίως, να εκφράσουν αυτό που ζουν αποτυπώνουν μόνο την παρακμή του πολιτισμού μας χωρίς να προτείνουν τον τρόπο για να βγούμε από το αδιέξοδο και τελικά το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν τους ανθρώπους όλο και πιο ανεκτικούς στην παρακμή κι αυτό γιατί έτσι θέλει η αγορά.
Έτσι η τέχνη ασυνείδητα μετατρέπεται σ’ ένα κανάλι, απ’ όπου περνούν σε μας μηνύματα απαισιοδοξίας, βιαιότητας, οργής, ανταγωνιστικότητας, και εξαιτίας του ότι η τέχνη έχει την ικανότητα να μιλά στην ψυχή του ανθρώπου μέσα από έναν αυτόματο κώδικα, όλο αυτό αντί να αφυπνίζει δημιουργεί μεγαλύτερο αδιέξοδο, θλίψη και ολοένα και πιο παρακμάζοντα πρότυπα που δημιουργούν στον άνθρωπο ένα είδος πλαστής ομορφιάς.
Όλη αυτή η αρνητική συγκίνηση που εκφράζεται μέσω της τέχνης αντιπροσωπεύει ένα μέρος του εαυτού μας, αυτό που έχει φυλακίσει τον καθαρό πυρήνα μας, το αρνητικό.
Η πραγματική μας ουσία όμως, αναζητά μορφές έκφρασης που να διέπονται από Αρμονία, Χαρά, Αισιοδοξία, Αγνότητα, Αγάπη, έτσι ώστε να μπορέσει να υπερβεί τα δεσμά της.
Ας φέρουμε στο Νου μας τον Ηνίοχο, ο οποίος μαγνητίζει το βλέμμα και δημιουργεί μια φοβερή ψυχική ανάταση και μια αίσθηση εσωτερικής ηρεμίας και γαλήνιας ενεργητικότητας. Ο καλλιτέχνης ο οποίος τον φιλοτέχνησε παραμένει άγνωστος γιατί ίσως δεν τον ενδιαφέρει η υστεροφημία.
Ας θυμηθούμε επίσης τους Τάφους της Βεργίνας με τις καλλιτεχνικές τοιχογραφίες οι οποίες γίνανε για να παραμείνουν θαμμένες αιώνια. Άραγε ποιος σύγχρονος καλλιτέχνης θα έφτιαχνε ένα έργο χωρίς να τον ενδιαφέρει η δόξα και το χρήμα;
Η αντικειμενική τέχνη έχει μία τρομερή ικανότητα διείσδυσης στην εσωτερική ουσία των πραγμάτων. Μια ικανότητα να αποκαλύπτει την εσωτερική τους ζωή, εικόνα και δομή.
Για να γίνει αυτό πρέπει να εμπνέεται από τη φιλοσοφία, να καθοδηγείται από την εσωτερική εμπειρία, που στον απλό άνθρωπο γίνεται αντιληπτό μόνο ένα μέρος της, αυτό της έμπνευσης και να πραγματώνει την επιστήμη.
Ας ανατρέξουμε στους κλασσικούς συνθέτες. Τον Μπετόβεν, τον Μότσαρτ. Ας θυμηθούμε την Τζοκόντα του Ντα Βίντσι, το Δαυίδ και το Μωυσή του Μ. Άγγελου. Ο ίδιος είπε κάποτε σε κάποιον που επιβράβευσε την δεξιοτεχνία του στην μαρμαρογλυπτική: «Εγώ δεν έκανα τίποτα περισσότερο από το να αφαιρέσω τα περιττά κομμάτια μάρμαρου. Και τότε οι μορφές που ήταν κλεισμένες μέσα στην πέτρα αποκαλύφτηκαν».
Δεν χρειάζεται όμως να είμαστε καλλιτέχνες για να μπορούμε να διεισδύσουμε στην τέχνη. Μπορούμε όλοι να ζήσουμε με τέχνη κάθε δραστηριότητα και κάθε στιγμή της ζωής μας, αν οι πράξεις μας γίνονται με αγάπη, ισορροπία, διεισδυτικότητα και κατανόηση.
Ας θυμηθούμε από τη ζωή μας μια οποιαδήποτε εργασία που είτε την κάναμε για να εκπληρώσουμε το καθήκον της καθημερινής μας δουλειάς, είτε για να καλύψουμε κάποια άλλη ανάγκη και την οποία την κάναμε με συγκέντρωση, απλότητα, χαρά και δημιουργικότητα. Ίσως εκεί βρούμε ένα κομματάκι ολότητας.
Η 3η κολώνα της Γνώσης είναι η φιλοσοφία, που θα λέγαμε ότι είναι η έκφραση της επιστήμης.
Μια φιλοσοφία καλλιτεχνική, επιστημονική εσωτερική. Τη φιλοσοφία που δεν αρκείται σε υποκειμενικές πεποιθήσεις, αντιλήψεις ή κρίσεις για τον κόσμο γύρω μας σοφιστικού τύπου, αλλά που μας ωθεί στο ίδιο το ποιόν του κόσμου, στην κατανόηση της ουσίας των πραγμάτων, στον πυρήνα, στο ίδιο το Είναι, του οποίου την αποκάλυψη ο Ηράκλειτος έχει ταυτίσει με τη λέξη Αλήθεια.
Γι’ αυτό όταν διαβάζουμε Ηράκλειτο, Πλάτωνα, νιώθουμε μια ανώτερη δόνηση στην διάνοια και στην καρδιά.
Η Φιλοσοφία είναι σύνθετη λέξη κι αποτελείται από τη λέξη Φίλος και τη λέξη Σοφία. Απευθύνεται λοιπόν στους αναζητητές της Σοφίας, σ’ αυτούς που δεν αρκούνται στα λόγια ή σε μερικά φιλοσοφικά κείμενα.
Αναζητούν την αντικειμενική Σοφία η οποία βρίσκεται μέσα στην απλότητα της κάθε πράξης και πηγάζει από την ανώτερη Συγκίνηση, για να εμποτίσει τον Νου με τις πιο υψηλές αλήθειες.
Η Γνώση που θα σας μεταδώσουμε εδώ είναι η βάση στην οποία μπορείτε να στηριχθείτε για να ξεκλειδώσετε τις πόρτες της Σοφίας που βρίσκονται μέσα στον καθένα.
Γιατί την Σοφία μπορεί να την ανακαλύψει μόνο ο καθένας στον εαυτό του.
Τέλος η εσωτερική εμπειρία είναι μια ανώτερη συγκίνηση που σήμερα στον άνθρωπο είναι κρυφή, γιατί έχει παραγκωνισθεί κι ατροφήσει.
Εμπεριέχει την επιστήμη γιατί μας διδάσκει τον τρόπο να λαμβάνουμε μηνύματα από τις ανώτερες διαστάσεις, να διεισδύουμε στην εσωτερική μας ψυχολογία και να ερχόμαστε σε επαφή με την ουσία και την πραγματική υπόσταση: υλική, ψυχική και πνευματική του κάθε πράγματος.
Εμπεριέχει την Τέχνη γιατί χρησιμοποιεί την έμπνευση και τη δημιουργική φαντασία.
Τέλος εμπεριέχει τη φιλοσοφία, γιατί ζώντας στην έκσταση, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει μέτοχος της σοφίας του σύμπαντος, της σοφίας του ίδιου του Είναι.
Σ’ αυτές τις 4 βάσεις θα έπρεπε να στηρίζεται ο πολιτισμός.
Σήμερα οι άνθρωποι, από άγνοια γίνονται δέσμιοι της τεχνολογίας, του χρήματος, των προτύπων και της εκλογίκευσης και αργοπεθαίνουν σωματικά, ψυχικά και τη νοητικά προσπαθώντας να πετύχουν άπιαστους στόχους.
Στην αντικειμενική του άποψη πολιτισμός σημαίνει δημιουργώ, ζω, βιώνω και Γνωρίζω πραγματικά, μέσα σ’ ένα περιβάλλον Αγάπης, Σεβασμού, Ειρήνης, εσωτερικής Ηρεμίας, Συνεργασίας, Υγιούς Αγωνιστικότητας, Υπευθυνότητας, Χαράς και Απλότητας.
Διαφαίνεται νομίζω λοιπόν σιγά-σιγά πώς αν κάποιος μπορεί με τη δική του εμπειρία που στηρίζεται στο αντικειμενικό να πατήσει σ’ αυτές τις 4 βάσεις θα είναι σε θέση να κατανοεί, όποιο ερέθισμα του έρχεται από το εξωτερικό ή το εσωτερικό περιβάλλον και να μπορεί να διακρίνει την αλήθεια, αλλά επίσης ότι αν εργαστεί με δεκτικότητα κι αγάπη μπορεί να αλλάξει τις δυνατότητες αντίληψης του κόσμου γύρω του, και κατ’ επέκταση τη ζωή του όλη.
Θα πρέπει να ξέρουμε πως μέσα μας υπάρχει ένα στοιχείο αντιθετικό προς τη Γνώση. Η Γνώση όπως αναφέραμε συνδέεται με την συνείδηση. Το αντίθετο είναι ασυνειδησία, ή υποσυνειδησία.
Οπότε για να φθάσουμε στη Γνώση χρειάζεται να αφυπνίσουμε συνείδηση.
Η συνείδηση έχει την ικανότητα να φθάνει στη Γνώση και να μας πληροφορεί γι’ αυτήν.
Αυτό όμως που συμβαίνει σε μας είναι ότι η Συνείδηση μας δεν βρίσκεται παρούσα σε κανένα γεγονός της ζωής μας, ώστε να μπορεί να μας καθοδηγεί. Λείπει από το σπίτι της. Κι αυτό γιατί εμείς δεν είμαστε ποτέ στο εδώ και το τώρα.
Παραδείγματος χάρη:
Κάποιος ενώ τρώει σκέφτεται τη δουλειά του, προβλήματα, ευχάριστα ή δυσάρεστα γεγονότα. Είμαστε συνειδησιακά αλλού. Όχι σ’ αυτό που κάνουμε.. Πέφτουμε για ύπνο και σκεφτόμαστε τα προβλήματα της ημέρας. Ακούμε κάτι και ταξιδεύουμε (δεν ακούμε, κάνουμε λάθη). Είμαστε στην εξοχή, νοσταλγούμε την πόλη. Είμαστε στην πόλη, θέλουμε επειγόντως εξοχή. Κάνοντας θετικούς ή αρνητικούς συνειρμούς λείπουμε από τις πράξεις μας γι’ αυτό δεν θυμόμαστε, δεν βιώνουμε. Ας μείνουμε στο εδώ και τώρα. Η Γνωστική Διδασκαλία, δίνει στα μέλη της, εκτός από την πληροφόρηση και τα κλειδιά εκείνα, που όταν κάποιος τα χρησιμοποιήσει μπορεί να ελευθερώνεται σιγά-σιγά, από τον κόσμο των δακρύων. Το πρώτο κλειδί που θα πάρετε σήμερα και πρέπει να το βάλετε αμέσως σε εφαρμογή, είναι το να μπορεί κάποιος να ζει το ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΗ ΣΕ ΣΤΙΓΜΗ. Αυτό το κλειδί μαζί με τα άλλα που θα σας δίνουμε κατά την διάρκεια των διαλέξεων είναι αυτά που θα σας οδηγήσουν στον κάθετο δρόμο, αρκεί κάποιος να τα βάλει σε καθημερινή πράξη στη ζωή του.
Όταν λέμε να ζούμε το Εδώ και τώρα από στιγμή σε στιγμή, εννοούμε ότι θα πρέπει να σταματήσουμε το εξωτερικό ρολόι μας. Ο χρόνος και ο νους, μας κάνουν να μην βρισκόμαστε στο εδώ και τώρα. Έτσι η συνείδησή μας δεν βρίσκεται παρούσα σε κανένα γεγονός της ζωής μας, ώστε να μπορεί να μας καθοδηγεί. Αυτό σημαίνει ότι η συνείδησή μας είναι πάντα απούσα από το σπίτι της. Αυτό που τη βγάζει από το σπίτι της συνεχώς είναι μία αρνητική δύναμη που έχουμε μέσα μας και την οποία την ονομάζουμε Εγώ. Το Εγώ είναι χρόνος, που σημαίνει ότι βρίσκεται στο παρελθόν και το μέλλον και δεν μπορεί το ίδιο να ζει στο εδώ και τώρα. Εάν εμείς τώρα ζούμε στο εδώ και το τώρα σε κάθε στιγμή της ζωής μας, τότε του κόβουμε την τροφή του και αρχίζουμε να τρέφουμε τη συνείδηση, που είναι πνεύμα, ψυχή.
Θα σας πω παραδείγματα, για να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό το κλειδί. Κάποιος κάθεται να φάει και την στιγμή που τρώει σκέπτεται την δουλειά του, τα προβλήματά του, είτε είναι ευχάριστα είτε είναι δυσάρεστα, δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι εκείνη την στιγμή, δεν είναι παρών ο ίδιος στο φαγητό, αυτό μας δείχνει ότι εκείνη την στιγμή, δεν τρώμε εμείς αλλά κάποιος άλλος, αυτός ο άλλος είναι το Εγώ μας. Κάθε στιγμή ότι και να κάνουμε, δεν είμαστε παρόντες συνειδησιακά εκεί αλλά κάπου περιδιαβαίνουμε, έξω από εμάς σ’ άλλους χρόνους και χώρους, για αυτό ως επί το πλείστον, δεν θυμόμαστε μετά τα γεγονότα και κάνουμε λάθη, που οδηγούν σε νέα λάθη κτλ.
Όταν κάποιος βρίσκεται στη δουλειά του σκέπτεται το σπίτι του και όταν είναι στο σπίτι, σκέπτεται τη δουλειά του. Όταν πάει να κοιμηθεί σκέπτεται τα προβλήματα της ημέρας, που πέρασε, είτε αυτά που θέλει να πραγματοποιήσει τις επόμενες ημέρες. Όταν ακούμε κάτι δυσάρεστο, ή ευχάριστο, ταξιδεύουμε σε φανταστικούς κόσμους, σκεπτόμενοι, πώς εμείς θα πραγματοποιούσαμε, αυτή ή εκείνη την κατάσταση. Όταν κάποιος είναι στην πόλη σκέπτεται την εξοχή και όταν είναι στην εξοχή, σκέπτεται την πόλη. Όταν κάποιος έχει αποκτήσει χρήματα, σκέπτεται πως ήταν όταν δεν είχε χρήματα και όταν δεν έχει χρήματα σκέπτεται τα χρήματα. Θα παρατηρήσατε πιστεύω, ότι το Εγώ, για να βγάλει τη συνείδηση, από το Εδώ και τώρα, την οδηγεί στα αντίθετα. Δηλαδή όχι σε αυτό που έχει αλλά σε αυτό που δεν έχει, άσχετα εάν αυτό είναι κάτι θετικό, ή αρνητικό. Λοιπόν πρέπει να αγωνιστείτε για να παραμείνετε στο Εδώ και τώρα την κάθε στιγμή, το κάθε κλάσμα του δεπτερολέπτου.
Θα πρέπει λοιπόν να γνωρίσουμε όλο αυτό που μας κρατάει μακριά από τη Γνώση και να το υπερβούμε.
Έτσι ο Δάσκαλος Σαμαέλ από άπειρη αγάπη προς την ανθρωπότητα, έχει δώσει τους τρόπους και τις τεχνικές εκείνες με τις οποίες το ανθρώπινο ον θα μπορέσει να υπερβεί την κατάσταση υποσυνειδησίας στην οποία βρίσκεται, για να μπορεί να συμμετάσχει στην Παγκόσμια Γνώση και να βιώσει μέσα από άμεση προσωπική εμπειρία, την Πραγματικότητα των Κόσμων, εδώ και τώρα.
Με την σημερινή λοιπόν διάλεξη κάνουμε την έναρξη ενός κύκλου διαλέξεων που αφορούν την πραγματική φύση του ανθρώπου και την ψυχολογία του, αλλά θα πρέπει να γνωρίζετε ότι αυτό που μπορεί να μας μετασχηματίσει ριζικά είναι η καθημερινή εφαρμογή των πρακτικών που δίνονται στη Γνωστική Διδασκαλία, από τους εκπαιδευτές στα κέντρα μας.
- «Κάθε αιτία που έγκειται στο ότι προάγει κάτι από τη μη ον στο ον, είναι ποίηση» – Πλάτωνας Συμπόσιο (205b)
- Ο Ηράκλειτος αντιπαραβάλλει τον όρο αλήθεια (αρχέγονη αλήθεια) στο 1ο απόσπασμα, προς την ασχετοσύνη των ασύνετων, στους οποίους τα όντα λανθάνει (=παραμένουν κρυφά), καθόσον αυτοί τα επικαλύπτουν, επιλανθάνονται (=τα λησμονούν). Έτσι ο Χάιντεγγερ εγκαθιδρύει στο στοχασμό του ως αρχέγονη αλήθεια τη μη – κρυπτότητα, την αποκάλυψη των όντων μέσα στο Είναι τους. Έτσι η αποκάλυψη της αλήθειας είναι η αποκάλυψη του Είναι.
- Αριστοτέλης (ορθολογιστές) αντιπαραβάλλουν την αλήθεια σαν ένα παράγωγο φαινόμενο, σαν απλώς ορθότητα.