Όταν ο νους είναι ήρεμος και σε βαθιά σιωπή, η ψυχή δραπετεύει για να βυθιστεί μέσα στην μεγάλη Αλάγια του Σύμπαντος.
Πριν πολλά χρόνια εγώ βίωσα αυτήν την αλήθεια κατά τη διάρκεια του διαλογισμού· δυστυχώς εκείνη την εποχή δεν είχα διαλύσει ακόμα το πολυπληθές «Εγώ» και ο τρόμος μου κατέστρεψε την εμπειρία.
Ένιωσα να χάνομαι οριστικά μέσα στο κενό της βουδιστικής εκμηδένισης· ατέλειωτος ωκεανός ακατάληπτου φωτός, πιο πέρα από το σώμα, τις συναισθηματικές επαφές και το νου· ριζική λήθη του εαυτού μου.
Απελευθερωμένη η συνείδηση από την εγωϊκή της κατάσταση χάθηκε σαν μια σταγόνα μέσα στη θάλασσα… το Κενό φάνηκε να γίνεται πιο βαθύ… τρομακτική άβυσσος.
Εγώ σταμάτησα να υπάρχω. Ένιωσα να είμαι οι κόσμοι, τα λουλούδια, τα πουλιά, τα ψάρια, οι ακτινοβόλοι ήλιοι, το ταπεινό φυτό και το γιγάντιο δέντρο, το ασήμαντο έντομο, που διαρκεί μόνο ένα καλοκαιρινό απόγευμα κι ο επαναστάτης αετός…
Εκείνος ο ωκεανός του Είναι μου, συνέχιζε ακόμα να επεκτείνεται. Η έλλειψη προσωποποίησης έμοιαζε να γίνεται όλο και πιο βαθιά…, από την ανθρώπινη μορφή μου δεν έμεινε ούτε η ανάμνηση· ήταν όλα και τίποτα συγχρόνως.
Ένα βήμα ακόμα και τι θα συνέβαινε με μένα; Ω! Τι τρόμος!… Κι αυτός ο ωκεανός του Είναι μου συνέχιζε να επεκτείνεται τρομακτικά…
Και τότε η αγαπημένη μου ατομικότητα τι θα γινόταν;… είναι προφανές, ότι ήταν κι αυτή καταδικασμένη σε θάνατο…